1Þá sagði hann þeim dæmisögu upp á það, að menn ættu stöðugt að biðja og ekki þreytast.2Í borg nokkurri—sagði hann—var dómari, sem hvörki óttaðist Guð né blygðaðist fyrir mönnum.3Í sömu borg var ekkja, sem kom til hans og mælti: lát þú mig ná rétti yfir mínum mótstöðumanni;4en hann skeytti því ekki um hríð. Eftir þetta hugsaði hann: þótt eg ekki óttist Guð né skeyti um nokkurn mann,5þá samt vegna þess, að ekkja þessi gjörir mér ónæði, vil eg láta hana ná rétti sínum, að hún ekki ávallt komi til mín og nauði á mér.6Þá sagði Drottinn: gef þú gaum að, hvað þessi rangláti dómari sagði;7mundi þá ekki Guð hjálpa sínum útvöldu, sem ákalla hann nótt og dag, þó hann fresti hjálpinni.8Trúið mér: hann mun snarlega hjálpa þeim. En þegar Mannsins Sonur kemur, hvört mun hann þá finna trú á jörðu?
9Einhvörju sinni sagði hann þeim, er þóttust öðrum betri og fyrirlitu aðra, þessa dæmisögu:10tveir menn fóru upp í musterið að biðjast fyrir, sá eini var farísei, hinn tollheimtumaður.11Faríseinn stóð og baðst þannig fyrir með sjálfum sér: Guð! eg þakka þér, að eg ekki er, sem aðrir menn: ræningjar, óráðvandir, hórkarlar, eður eins og þessi tollheimtumaður.12Eg fasta tvisvar í viku, og geld tíundir af öllu því eg á.13En tollheimtumaðurinn stóð langt frá, og vildi ekki hefja augu sín til himins, heldur barði sér á brjóst og sagði: Guð! vert þú mér syndugum líknsamur!14trúið mér, að þessi fór Guði þekkari en hinn heim í sitt hús; því hvör, sem upphefur sjálfan sig, hann mun niðurlægjast, en hvör hann lítillækkar sjálfan sig, hann mun upphafinn verða.
15Einhvörju sinni færðu menn börn til hans, að hann snerti þau. En er lærisveinarnir sáu það, ávítuðu þeir þá.16En Jesús kallaði þau til sín og mælti: leyfið börnunum til mín að koma og bannið þeim það eigi, því slíkra er Guðs ríki.17Trúið mér! hvör hann meðtekur ekki Guðs ríki eins og barn, mun ekki innkoma í það.
18Þá spurði höfðingi nokkur hann að og sagði: góði Meistari! hvörsu skal eg breyta svo eg öðlist eilíft líf?19Honum svaraði Jesús: hví kallar þú mig góðan? enginn er góður nema Guð einn.20Þú kannt boðorðin: þú skalt ekki hórdóm drýgja, ekki mann vega, ekki stela, ekki bera ljúgvitni, heiðra föður þinn og móður þína.21Hann mælti: alls þessa hefi eg gætt frá unga aldri.22Nær Jesús heyrði það, sagði hann: enn er þér nokkurs ávant: sel þú allt hvað þú átt, og skipt þú því með fátækum, munt þú þá fjársjóð hafa á himni; kom þú síðan, og fylg mér.23En er hann heyrði þetta, varð hann mjög hryggur, því hann var auðmaður mikill.24En er Jesús sá hann hryggjast, sagði hann: hvörsu torvelt er það fyrir þá, sem ríkir eru, að komast í Guðs ríki?25Hægra er úlfaldanum að fara í gegnum nálaraugað, en ríkum manni í Guðs ríki.26Þá sögðu þeir, er þetta heyrðu: hvör mun þá hólpinn verða?27Hann mælti: það, sem mönnum sýnist ómögulegt er Guði mögulegt.
28Þá sagði Pétur: sjá! vér yfirgáfum allt og gáfumst til fylgdar við þig.29Jesús mælti: trú þú mér: að enginn er sá, sem yfirgefið hefir hús, eður foreldri, bræður, konu eður börn, Guðs ríkis vegna,30að hann ekki fái það margfaldlega endurgoldið í þessu lífi, og á síðan hið eilífa líf.
31Þar eftir tók hann þá tólf til sín og sagði við þá: nú förum vér til Jerúsalem, mun þá framkoma allt það, sem skrifað er af spámönnunum um Mannsins Son.32Hann mun ofurseldur verða heiðingjum, hæddur, spottaður, og spýtt á hann;33þeir munu og húðstrýkja hann og lífláta, en á þriðja degi mun hann upprísa.34En þeir skildu ekkert af þessu, það var þeim hulið, og þeir skynjuðu ekki það, sem hann sagði þeim.
35Þá þeir nálguðust Jeríkó, sat blindur maður við veginn og beiddist ölmusu.36Nú er hann heyrði að mikill fjöldi fólks fór framhjá, spurði hann hvað um væri?37Honum var sagt, að Jesús af Nasaret færi þar hjá.38Þá kallaði hann og sagði: Jesús, niðji Davíðs! miskunna þú mér!39en þeir, sem á undan fóru, höstuðu á hann, að hann þegði; en hann kallaði þess ákafar og sagði: niðji Davíðs! miskunna þú mér!40Þá nam Jesús staðar og bauð að leiða hann til sín. Þegar hann nálgaðist, spurði Jesús hann,41hvað hann vildi að hann gjörði við hann? hann mælti: það, Herra! að eg fái aftur sjón mína.42Jesús mælti: vertú skyggn! þín trú hefir hjálpað þér,43og strax fékk hann sjón sína, og fylgdi honum, lofandi Guð; og fólkið allt, er sá þetta, vegsamaði Guð.