1Og Sál talaði við Jónatan og við alla sína þénara um það að drepa Davíð. En Jónatans sonur Sáls var mikið ástfólginn Davíð a).2Og Jónatan sagði Davíð frá þessu og mælti: faðir minn Sál sækist eftir að deyða þig, gættu þín nú á morgun, og fel þú þig, þar sem þú finnst ekki.3En eg vil ganga út og koma með föður mínum í það pláss hvar þú ert, og vil tala um þig við föður minn, og vita hvað það er, og segja þér svo aftur.4Og Jónatan talaði vel um Davíð við föður sinn Sál og mælti svo við hann: konungurinn syndgi sig ekki á sínum þjón Davíð, því hann hefir ekki syndgað á móti þér, og hans verk eru þér mjög gagnleg.5Og hann hefir vogað sínu lífi b), og lagt að velli Filisteann (Golíat), og Drottinn veitti Ísrael mikinn sigur. Þú hefir séð það og glaðst; hvar fyrir viltu syndga þig á saklausu blóði, deyða Davíð án saka?6Og Sál skipaðist við orð Jónatans sonar síns og sór: svo sannarlega sem Drottinn lifir, hann skal ei deyðast!7Þá kallaði Jónatan á Davíð, og sagði honum öll þessi orð, og leiddi Davíð til Sáls, og hann stóð frammi fyrir honum sem áður.
8Og þar hófst aftur stríð, og Davíð fór út og barðist við Filistea og felldi mikinn fjölda meðal þeirra, en þeir flýðu fyrir honum.
9Þá kom illur andi frá Drottni yfir Sál; en hann sat í sínu húsi og hafði spjót sér í hendi, og Davíð lék á (hljóðfæri) með sinni hendi,10og Sál leitaðist við með spjótinu að leggja Davíð í gegn við vegginn c); en hann skaust undan Sál, og hann rak spjótið í vegginn, og Davíð flúði, og fór burt þá sömu nótt.11Þá sendi Sál sendimann í Davíðs hús til að vakta hann og drepa hann um morguninn, en Mikal kona hans, sagði Davíð frá, og mælti: ef þú bjargar ekki lífi þínu í nótt, svo verður þú deyddur á morgun.12Þá lét Mikal Davíð út um glugga, og hann fór og flúði og komst undan.13Og Mikal tók líkneski d) og lagði í rúmið, og undir höfuðið geitstöku e), og breiddi ábreiðu yfir.14Og þegar Sál sendi mann til að sækja hann sagði hún: hann er sjúkur.15Og Sál sendi mann til að sjá Davíð og mælti: færið mér hann í rúminu, að eg geti drepið hann.16En þegar sendimennirnir komu, sjá! svo lá líkneskið í rúminu og geitstakan undir höfðinu f).17Þá sagði Sál við Mikal: því hefir þú svikið mig svona, og látið minn óvin undan komast? og Mikal sagði til Sál: hann sagði við mig: slepptu mér! hvar fyrir skyldi eg deyða þig.
18En Davíð flúði og komst undan og kom til Samúels í Rama og sagði honum frá öllu sem Sál hafði gjört honum, og hann fór með Samúel og þeir bjuggu í Najot a).19Þetta frétti Sál, því menn sögðu: sjá! Davíð er í Najot hjá Rama.20Þá sendi Sál menn til að sækja Davíð, og sem þeir sáu söfnuð spámannanna er spáðu, og Samúel sem var þeirra forstöðumaður, svo kom Guðs Andi yfir sendimenn Sáls og þeir spáðu líka.21Og menn sögðu þetta Sál og hann sendi aðra menn, og þeir spáðu einnegin; og Sál sendi aftur þá þriðju sendimenn, þeir spáðu og.22Þá fór hann sjálfur til Rama, og kom að þeirri miklu vatnsgryfju í Seku og spurði og mælti: hvar eru þeir Samúel og Davíð? og menn sögðu: sjá! í Najot hjá Rama.23Og hann fór til Najot hjá Rama, og yfir hann kom líka Guðs Andi, og hann gekk alla leiðina spáandi, þangað til hann kom til Najot hjá Rama.24Og líka kastaði hann af sér klæðum, og spáði frammi fyrir Samúel, og lá þar nakinn allan daginn og alla nóttina. Því er máltækið: er Sál og svo meðal spámannanna.