1Þegar Abraham var orðinn gamall, kominn til ára, og Drottinn hafði blessað hann í öllu,2þá sagði Abraham við sinn þjón, þann elsta í sínu húsi, umsjónarmann yfir öllu sem hann átti: legg þú þína hönd undir mína lend3og sver þú mér við Drottin Guð himinsins, og Guð jarðarinnar, að þú skulir ekki taka syni mínum til handa nokkra konu af Kanaanítadætrum, meðal hverra eg bý;4heldur skaltu fara í mitt föðurland og til ættfólks míns, og taka konu handa syni mínum Ísak.5Þjónninn svaraði honum: en ef konan vill ekki koma með mér í þetta land, á eg þá að fara með son þinn aftur í það land sem þú komst frá?6Og Abraham sagði til hans: varastu að hafa son minn þangað!7Drottinn, himinsins Guð, sem tók mig úr húsi föður míns, og úr mínu föðurlandi, sem hefur gefið mér fyrirheit og svarið mér og sagt: þinni ætt skal eg gefa þetta land, hann mun senda sinn engil á undan þér, að þú þaðan getir tekið konu handa syni mínum.8Og vilji konan ekki fara með þér, svo ertu kvittur eiðsins. Láttu aðeins ekki son minn fara þangað.9svo lagði þjóninn sína hönd undir Abrahams lend, síns húsbónda, og vann honum eið að þessu.
10Svo tók þjóninn tíu úlfalda af úlföldum síns herra og lagði af stað, og hafði með sér ýmislega dýrgripi síns herra, lagði upp og ferðaðist til Mesopotamíu, til Nahors borgar.11Og hann áði sínum úlföldum utan borgar, hjá vatnsbrunni, um kvöld, um það bil sem vatn er sótt.12Og hann mælti: Drottinn, Guð húsbónda míns Abrahams, láttu mig sjá það í dag, að þú auðsýnir miskunn mínum húsbónda Abraham!13sjá! eg stend við þennan brunn og dætur bæjarmanna koma hingað að sækja vatn;14og ef það skeður, að sú stúlka sem eg segi við: hneig þína skjólu niður, og lát mig drekka; að hún svarar: drekk þú! eg vil líka vatna þínum úlföldum; sú hin sama sé sú, sem þú hefur útvalið þínum þénara Ísak; og þar af get eg vitað að þú auðsýnir miskunn mínum herra.15Og það skeði, áður en hann hafði endað sitt tal, sjá! þá kom Rebekka, dóttir Betuels, sem var sonur Milku, konu Nahors, bróður Abrahams; og hún bar skjóluna á öxlinni.16En stúlkan var mikið fríð, enn þá mey, og engin maður hafði þýðst hana og hún sté niður í brunninn, fyllti sína skjólu, og kom aftur upp (úr brunninum).17Þá hljóp þjóninn móti henni og mælti: gef mér að drekka vatnssopa, úr skjólu þinni!18Og hún svaraði: drekk minn herra! og hún tók strax skjóluna niður (af öxlinni) í sína hönd, og gaf honum að drekka.19Og þegar hún hafði gefið honum nóg að drekka, mælti hún: líka skal eg ausa þínum úlföldum vatn þangað til þeir hafa drukkið nóg;20Og nú var hún ekki sein, og hellti úr skjólunni í trygilinn, og hljóp svo að brunninum að sækja vatnið; og hún sótti vatn öllum hans úlföldum.21Og manninum varð starsýnt á hana, en þagði, til að vita hvert Drottinn hefði látið hans ferð lukkast eður ei.22En sem hans úlfaldar höfðu drukkið, tók maðurinn eyrnahring úr gulli, sem vóg hálfan sikil; og tvö armbönd, (setti hann) á hennar hendur; þau vógu 10 sikla gulls;23og mælti: hverra manna ert þú? segðu mér! er rúm í húsi föður þíns til að hýsa oss í nótt?24Og hún sagði til hans: eg er dóttir Betuels sonar Milku, sem hún ól Nahor.25Og hún sagði til hans: bæði er hálmur og nóg hey hjá oss, og líka rúm til að hýsa yður.26Þá laut maðurinn og hneigði sig fyrir Drottni,27og hann mælti: lofaður sé Drottinn, Guð húsbónda míns Abrahams, sem ekki hefur dregið í hlé sína miskunn og tryggð við minn herra! Drottinn hefur leitt mig veginn til húsa bróður húsbónda míns.28Og stúlkan rann heim og sagði frá því í húsi móður sinnar, sem skeð var.29En Rebekka átti bróður, sem hét Laban, og Laban hljóp til mannsins, út að brunninum.30Og það skeði, þá hann sá hringinn og armböndin á örmum systur sinnar, og þá hann heyrði orð Rebekku, systur sinnar, sem sagði: svona talaði maðurinn við mig; þá fór hann til mannsins. Og sjá! hann stóð hjá úlföldunum við brunninn.31Og hann sagði: kom þú inn (til vor) blessaður af Drottni! því stendur þú hér úti? eg hefi rýmt til í húsinu, og pláss er fyrir þína úlfalda.32Svo kom maðurinn inn í húsið, og hann (Laban) tók ofan af úlföldunum og gaf þeim hálm og fóður, en færði honum vatn til að þvo sína fætur, og fætur þeirra manna sem voru með honum;33og matur var settur fyrir hann, en hann sagði: eg et ekki fyrri, enn eg hefi borið upp mitt erindi. Og (Laban) hann svaraði: tala þú!34Og hann mælti: eg em þjón Abrahams.35Drottinn hefur ríkuglega blessað húsbónda minn, svo hann er orðinn mikill maður, og hann hefur gefið honum sauði og uxa og silfur og gull, og þræla og þernur og úlfalda og asna.36Og Sara, kona húsbónda míns hefir alið herra mínum son, í sinni elli, og hann hefur gefið honum allt hvað hann á.37Og minn herra tók af mér eið og sagði: þú skalt enga konu taka syni mínum, af dætrum Kananíta, í hverra landi eg bý;38heldur skaltu fara í míns föðurs hús, og til minna ættingja, og taka syni mínum konu.39Og eg sagði við húsbónda minn: máske konan vilji ei fara með mér.40Og hann svaraði mér: Drottinn, fyrir hvers augsýn eg hefi gengið, mun senda sinn engil með þér, og láta ferð þína lukkast, svo þú getir fengið syni mínum konu af minni ætt, og úr húsi míns föðurs;41Því aðeins skaltu vera kvittur þess eiðs sem þú sver mér, að þú komir til minna ættingja, og þeir vilji ekki gefa þér hana, þá ertu kvittur eiðsins sem eg tek af þér.42Og þá eg í dag kom að brunninum, sagði eg: Drottinn, Guð míns herra Abrahams! ætlir þú að gefa lukku til þeirrar ferðar, sem eg nú hefi farið,43þá sjá! eg stend við þennan brunn, og fari svo, að sú stúlka, af þeim sem koma hingað til að sækja vatn, sem eg ávarpa þannig: lofa þú mér að drekka dálítið af vatni úr þínu vatns íláti, segir:44bæði mátt þú drekka, og líka skal eg sækja vatn þínum úlföldum; sú sé kona sú, sem Drottinn hefur ætlað syni míns herra.45En áður en eg hafði endað mitt tal í mínu hjarta, sjá! þá kom Rebekka þangað, og hennar skjóla var á hennar öxl, og hún gekk niður í brunninn, og bar upp vatnið; og eg sagði við hana: lofa þú mér að drekka!46Og óðar lét hún skjóluna niður af öxlinni og sagði: drekk þú! líka skal eg vatna þínum úlföldum. Og eg drakk, og líka vatnaði hún úlföldunum.47Þá spurði eg hana og mælti: hvers dóttir ert þú? og hún sagði: dóttir Betuels, Nahorssonar sem Milka fæddi honum. svo hengdi eg skart á hennar andlit, og armbönd á hennar arma.48Og eg laut og beygði mig fyrir Drottni, Guði húsbónda míns Abrahams, sem hafði leitt mig þann rétta veg, til að taka bróðurdóttur míns herra, handa hans syni.49Þar fyrir segið mér, hvert þér viljið sýna vinsemd og tryggð herra mínum, en ef ekki, svo segið mér það, svo eg geti snúið mér til hægri eða vinstri (leitast fyrir annars staðar).50Þá svöruðu þeir Laban og Betuel: þessi atburður er komin frá Drottni: vér getum ekki sagt þér nei, (gott né illt).51sjá! Rebekka stendur þarna, tak þú hana, og far þína leið! að hún verði kona sonar þíns herra, eins og Drottinn hefur sagt.52Og sem Abrahams þjón heyrði þessi orð, hneigði hann sig til jarðar fyrir Drottni.53Og hann tók upp gersemar af gulli og silfri og klæðnað, og gaf Rebekku, en bróður hennar og móður gaf hann dýrgripi. (2 Kron. 21,3).54Síðan átu þeir og drukku, og gistu þar um nóttina. Og þeir stóðu upp árla um morguninn, og hann mælti: látið mig nú fara heim til míns herra!55Þá svöruðu hennar bróðir og hennar móðir: láttu stúlkuna vera enn nú hjá oss nokkra daga, svo sem tíu! Þar eftir máttu fara.56En hann svaraði þeim: tefjið mig ekki! Drottinn hefir látið ferð mína heppnast; leyfið mér að fara heim til míns herra!57Þau sögðu þá: við skulum kalla á stúlkuna og vita hvað hún segir.
58Þá kölluðu þau á Rebekku og sögðu við hana: viltu fara með þessum manni? og hún sagði: eg vil fara.59Svo létu þau Rebekku systir sína og fóstru hennar fara með Abrahams þénara og hans mönnum.60Og þau blessuðu Rebekku og sögðu til hennar: systir vor! Ó að þú verðir að þúsund sinnum þúsundum! niðjar þínir eignist borgarhlið sinna óvina!
61Þá tók Rebekka sig upp með sínum þernum og þær settust upp á úlfaldana, og fóru með manninum; og þénarinn tók við Rebekku og fór sína leið.62En Ísak kom gangandi frá brunninum sem heitir: brunnur hins lifanda er sér ráð (16,14), því hann bjó suður í landinu;63Ísak hafði gengið út um kvöldið til að gjöra bæn sína, út á akrinum, og hann litaðist um og sá úlfaldana koma.64Og Rebekka leit upp og sá Ísak; hún sté þá strax niður af úlfaldanum.65Og hún sagði við þénarann: hver er þessi maður sem kemur á móti oss þarna á akrinum? Og þénarinn svaraði: það er minn herra! Þá tók hún skýluna og huldi sig.66Og þénarinn sagði Ísak frá öllu því sem hann hafði gjört.67Og Ísak leiddi hana í tjald móður sinnar Söru, og tók Rebekku, og hún varð hans kona, og hann elskaði hana. Og svo varð Ísak huggaður þess harms, er hann hafði eftir móður sína.