1Drottinn sagði við Móses: gakk fyrir faraó, og seg til hans: Svo segir Drottinn, Guð ebreskra manna: lofa fólki mínu að fara, svo það megi þjóna mér;2en viljir þú ekki lofa þeim burt, og haldir þú þeim enn lengur,3sjá! þá skal hönd Drottins koma yfir þinn kvikfénað, sem er í haganum, yfir hesta og asna og úlfalda, uxa og sauðfé, með harla þungu faraldri;4og Drottinn vill gjöra þann mun á kvikfé Ísraelsmanna og Egyptalandsmanna, að engin skepna skal deyja af því sem Ísraelsmenn eiga.5Og Drottinn tiltók ákveðinn tíma, og sagði: á morgun mun Drottinn láta þetta fram fara í landinu.6Drottinn lét þetta fram fara að næsta morgni; dó þá allur kvikfénaður egypskra, en engin skepna dó af fénaði Ísraelsmanna.7Þá sendi faraó menn og varð þess vísari, að ekki hafði ein skepna farist af fénaði Ísraelsmanna; en þó var faraó svo þrályndur, að hann leyfði ei fólkinu burtu.
8Drottinn sagði við Móses og Aron: takið handfylli yðar af ösku úr ofninum, og skal Móses dreifa henni í loft upp, að faraó ásjáanda;9skal askan þá verða að dufti um allt Egyptaland; en þar af skal koma bólga sem brýst út í kýli, bæði á menn og fénað um allt Egyptaland.10Þeir tóku þá ösku af ofninum, og gengu fyrir faraó; þá dreifði Móses öskunni í loft upp, og kom þá á menn og fénað bólga, sem braust út í kýli;11og gátu kunnáttumennirnir ekki komið á fund Mósis sökum bólgunnar, því kunnáttumennirnir höfðu bólgu, eins og aðrir Egyptalandsmenn.12En Drottinn forherti hjarta faraós, svo hann hlýddi þeim ekki, eins og Drottinn hafði sagt Móses.
13Þá mælti Drottinn við Móses: rís upp árla á morgun, gakk fyrir faraó og seg til hans: Svo segir Drottinn, Guð ebreskra manna: gef fararleyfi fólki mínu, að það megi þjóna mér;14ellegar mun eg í þessu sinni senda allar mínar plágur yfir þig sjálfan, yfir þjóna þína og yfir fólk þitt, svo að þú vitir, að enginn er minn líki á öllu jarðríki;15því áðan, þá eg útrétti mína hönd, og sló þig og fólk þitt með drepsótt, mundir þú hafa orðið afmáður af jörðunni;16en þess vegna hélt eg þér uppréttum, til þess eg sýndi þér minn mátt og kunngjörði mitt nafn um alla veröld.17En ef þú enn stendur í móti mínu fólki, og vilt ei leyfa því burt að fara,18þá vil eg á morgun í þetta mund láta rigna mjög stóru hagli, svo að aldrei skal jafnstórt komið hafa í Egyptalandi, síðan það ríki hófst og allt til þessa dags.19Þar fyrir send nú, og tak inn fénað þinn og allt það er þú átt á akri; því hvör skepna, menn og fé, sem úti verður statt og ekki er í hús innlátið, þegar haglið dettur á, mun deyja.20Sérhvör af þjónum faraós, sem óttaðist orð Drottins, hýsti inni hjú sín og fénað;21en þeir sem ekki gáfu gaum að orðum Drottins, létu hjú sín og fénað vera úti á akri.
22Þá mælti Drottinn við Móses: rétt þína hönd til himins, og þá skal hagl drífa yfir allt Egyptaland, yfir menn og skepnur, og yfir allan jarðargróða í Egyptalandi.23Þá lyfti Móses staf sínum til himins, og Drottinn lét þegar koma reiðarþrumur og hagl; eldingunni laust á jörðina, og Drottinn lét hagli rigna yfir Egyptaland;24haglið var geysistórt, og eldstrokurnar fóru innan um haglið; hafði þvílíkt hret ekki komið á öllu Egyptalandi allt í frá landnámstíð.25Haglið sló niður allt það sem á akri var í öllu Egyptalandi: haglið laust bæði menn og skepnur og allan jarðargróða, og braut hvört tré í skóginum;26nema í landinu Gósen, hvar Ísraelsmenn bjuggu, þar kom ekkert hagl.27Þá sendi faraó eftir Móses og Aron, og sagði til þeirra: að þessu sinni hefi eg syndgast; Drottinn er réttlátur, en eg og mitt fólk höfum á röngu máli að standa.28Biðjið Drottin, að reiðarþrumunum og haglinu linni, þá vil eg láta yður burt fara, og þér skuluð ekki bíða lengur.29Móses sagði til hans: þegar eg fer út af borginni, þá vil eg fórna höndum til Drottins, og mun þá reiðarþrumunum linna, og hagl ekki framar koma, svo að þú vitir, að jörðin er Drottins;30og veit eg þó, að þú og þínir þjónar óttast enn ekki Guð Drottin.31Hör og bygg var niður slegið, því byggið hafði ei fengið ax og hörinn fræknappa;32en hveiti og rúgur var ekki niður slegið, því þau höfðu seint komið upp.33Móses gekk frá faraó út af borginni, og fórnaði upp höndum til Drottins; linnti þá reiðarþrumunum og haglinu, og regnið streymdi ekki lengur niður á jörðina.34En er faraó sá, að regnið hætti og haglið og þrumurnar, þá syndgaðist hann enn meir, og bæði hann og þjónar hans forhertu sín hjörtu; og svo mikið var þrályndi faraós, að hann leyfði ei Ísraelsmönnum að fara, hvað eð Drottinn hafði fyrir sagt fyrir munn Mósis.