1Óbyggðin og hið þurra landið, skal gleðjast af þessu; öræfin skulu fagna, og blómgast sem haustlaukur.2Landið skal blómgast vegsamlega, það skal fagna með gleðisöng; vegsemd Líbanonsfjalls, prýði Karmels og Sarons, skal landinu aftur fengin verða; innbúar landsins skulu fá að sjá dýrðina Drottins, hátignarljómann vors Guðs.3Styrkið hinar máttvönu hendurnar, stöðvið hin skjögrandi knén!4Segið hinum ístöðulausu: „verið hughraustir, óttist eigi! Sjáið! yðar Guð er nálægur, hefndin kemur, Guðs endurgjald kemur. Hann kemur sjálfur og frelsar yður“.5Þá munu augu hinna blindu upp lúkast, og opnast eyru hinna daufu;6þá mun hinn halti létta sér, sem hjörtur, og tunga hins mállausa fagna lofsyngjandi: því vatnslyndir spretta upp í eyðimörkinni, og árstraumar á öræfunum.7Sólbrunnar auðnir skulu verða að tjörnum, og þurrar lendur að vatnsrásum. Þar sem áður lágu drekar, þar skal reyr og sef liggja í leg eins og gras.8Þar skal verða brautar vegur; sú braut skal kallast hin helga: enginn, sem óhreinn er, skal þá braut ganga. Drottinn mun sjálfur leiðbeina þeim, og hinir einföldu skulu eigi fara villir vega.9Þar skal ekkert ljón vera, og ekkert glefsandi dýr skal þar um fara eða staðar nema; hinir endurleystu skulu þar ganga.10Þeir hinir endurkeyptu Drottins skulu aftur hverfa, og koma með fögnuði til Síonsborgar; eilíf gleði skal leika yfir höfði þeim: fögnuður og kæti skal falla í skaut þeirra, en hryggð og andvarpan á burtu víkja.