1Á ellefta árinu, þann fyrsta dag hins þriðja mánaðar, talaði Drottinn til mín svolátandi orðum:2þú mannsins son, seg til faraós, Egyptalandskonungs, og til hans fjölmennis: hvörjum ertu líkur að mikilleik?3Sjá þú! Assýríukonungur var eins og sedrusviður á Líbanonsfjalli, hans laufgreinir voru fagrar, og veittu forsælu, sem þéttur skógur væri: hann var geysihár, og hans flóknu greinir voru allaufgaðar.4Vatnsgnóttin gjörði hann stóran, og vatnageimurinn hávaxinn; straumar vatnageimsins runnu umhverfis hans gróðrarreit, og veittu vatnsrásum sínum til allra skógartrjánna:5þess vegna varð hann hávaxnari en öll tré í skóginum, hans kvistir fjölguðu, hans limar lengdust, vegna ríkuglegrar vatnsgnóttar útbreiddi hann sínar greinir.6Allir fuglar himinsins hreiðruðu sig á hans kvistum, öll skógardýrin lögðu ungum sínum undir limar hans, og alls konar stórþjóðir bjuggu í hans forsælu.7Hann var fagur sökum síns mikilleiks og sinna löngu greina, því rót hans hafði mikla vatnsgnótt.8Engin tré skyggðu á hann í aldingarði Guðs; fururnar jöfnuðust ekki við kvistu hans, og hlynirnir ekki við hans limar; ekkert tré í aldingarði Guðs var honum jafnt að fegurð,9eg hafði prýtt hann með fjölda af greinum, og öll Edenstré í aldingarði Guðs öfunduðu hann.
10Og þó talaði Drottinn alvaldur svo: sökum þess hann var orðinn mjög hávaxinn og hafði útbreitt sitt lauf innan um þær samanflæktu greinir, og metnaðist af stærð sinni,11þá selda eg hann í hendur yfirhöfðingja þjóðanna, að hann skyldi fara með hann eftir vild sinni; því sökum síns óguðlega athæfis útskúfaði eg honum.12Útlendir menn, hinir mestu ofríkismenn í heimi, hafa rifið upp þenna sedrusvið, og fleygt honum á fjöllin, svo að angar hans eru niðurfallnir í alla dali, og limar hans liggja sundurbrotnar í öllum hvylftum jarðarinnar; allar þjóðir jarðarinnar eru viknar burt úr forsælu hans, og hafa yfirgefið hann.13Allir fuglar himinsins sátu nú á hans fallna stofni, og öll dýr skógarins lágu hjá limum hans:14til þess að engin þau tré, sem á vatnabökkum eru, skuli metnast af sinni stærð og útbreiða sitt lauf innan um þær samanflæktu greinir, og til þess að engin vatnsvökvuð tré skuli treysta á þau fyrir þeirrar stærðar sakir; því þau a) eru öll dauðanum háð, og eiga að fara í undirheim, eins og aðrir mannanna synir, sem niðurstignir eru í gröfina.15Svo segir Drottinn alvaldur: á þeim degi sem hann steig niður í myrkheim, lét eg vatnageiminn sýta missir hans, eg breiddi skýlu yfir hann og afturhélt straumum hans, svo að þau mörgu vötn hættu að renna; eg lét Líbanonsfjall íklæðast sorgarbúningi, og öll trén í skóginum liðu í ómegin yfir láti hans.16Eg skelfdi þjóðirnar með þeim gný, sem varð af hans falli, þá eg steypti honum niður í myrkheim, til þeirra sem eru niðurstignir í gröfina. Það varð til fróunar öllum Edenstrjám í undirheimi, þeim útmetnu og fögru trjám frá Líbanonsfjalli, öllum þeim trjám, sem á vatni höfðu vökvast;17því þau voru einnig niðurstigin, eins og hann, í myrkheim til vopnbitinna manna, og til liðveislu manna hans, sem í hans skugga höfðu búið meðal þjóðanna.
18Hvörjum ertú þá líkur? Eins og þú varst að skrauti og mikilleik talinn með Edenstrjám, eins skal þér og með Edenstrjám verða niðursteypt í undirheim; þú skalt liggja meðal hinna óumskornu, hjá vopnbitnum mönnum. Þannig skal fara fyrir faraó og öllum hans mannfjölda, segir Drottinn alvaldur.