1Drottinn talaði þessum orðum til Jónasar Amittajsonar og sagði:2far af stað, og gakk til Ninive, hinnar miklu borgar, og prédika móti henni; því vonska borgarmannanna er upp stigin fyrir mitt auglit.3En Jónas bjóst til að flýja til Tarsisborgar frá augliti Drottins, og fór ofan til Jaffa; þar hitti hann skip, er ætlaði til Tarsisborgar; hann greiddi farleigu fyrir sig, steig á skip, og ætlaði sér að komast með því til Tarsisborgar frá augliti Drottins.4Þá varpaði Drottinn miklum stormi á sjóinn, og gjörðist þá svo mikið ofviðri á hafinu, að við sjálft lá, að skipið mundi brotna.5Skipverjar urðu hræddir, og hét hvör á sinn guð, og köstuðu farminum, sem innanborðs var, í sjóinn, til að létta á skipinu. Jónas hafði gengið ofan í neðsta rúm í skipinu, lá þar og svaf vært.6Þá gekk stýrimaður til hans, og sagði: hví sefur þú svo vært! Statt upp, og ákalla þinn Guð! vera má, að Guð minnist vor, svo vér týnumst ekki.7Nú sögðu skipverjar, hvör til annars: „komið, látum oss kasta hlutum, svo vér vitum, hvörjum það er að kenna, að þessi ógæfa er yfir oss komin“. Þeir köstuðu síðan hlutum, og kom upp hlutur Jónasar.8Þá sögðu þeir til hans: seg oss, hvað til þess kemur, að þessi ógæfa hefir oss til handa borið; hvað hefir þú gjört? hvaðan komst þú? hvört er föðurland þitt? og hvörrar þjóðar ertu?9Hann sagði til þeirra: eg er hebreskur maður, og trúi á Drottin, Guð himinsins, þann er gjört hefir sjó og þurrlendi.10Þá urðu mennirnir stórum hræddir, og sögðu til hans: „hví gjörðir þú slíkt?“ því þeir höfðu fengið að vita, að hann flýði frá augliti Drottins: því Jónas hafði sjálfur sagt þeim frá því.11Þeir sögðu þá til hans: „hvað skulum vér gjöra við þig, svo hafið kyrrist?“ því sjórinn ókyrrðist æ meir og meir.12Hann sagði til þeirra: takið mig, og kastið mér í sjóinn, mun þá hafið kyrrt verða; því eg veit, að þessi hinn mikli stormur er yfir yður kominn fyrir mína skuld.13Þá tóku skipverjar til ára, og leituðu við að komast til lands, en gátu við ekkert ráðið, því sjórinn ókyrrðist æ meir og meir í móti þeim.14Þá kölluðu þeir til Drottins, og sögðu: vér biðjum þig, Drottinn, lát oss eigi tortýnast, þó vér glötum lífi þessa manns, og lát oss eigi gjalda þess, sem vér hefðum fyrirkomið saklausum manni; því þú ert Drottinn, og gjörir það sem þér er þóknanlegt.15Þeir tóku nú Jónas, og köstuðu honum í sjóinn; varð hafið þá kyrrt, og sjávarólgan hætti.16Þá óttuðust mennirnir Drottin harla mjög, færðu Drottni fórnir, og hétu stórheitum.