1Huggið, huggið mitt fólk (þér spámenn!) segir yðar Guð.2Talið huggunarorð til Jerúsalemsborgar, og kunngjörið henni, að hennar ánauð sé á enda, og hennar sekt goldin, og að hún meðtekur af Drottins hendi tvöfalda umbun fyrir öll hennar syndagjöld.3Röddin kallar: Greiðið Drottni veg í eyðimörkinni, jafnið brautir Guði vorum í óbyggðinni;4sérhvör dalur skal hækka, hvört fjall og háls lækka; hólarnir skulu verða að jafnsléttu, og brattir hamrar að flatlendi.5Dýrðin Drottins mun opinber verða, svo allir dauðlegir menn, skulu sjá, að það er Drottinn, sem talar.
6Rödd nokkur sagði: kalla þú! Hann sagði: hvað skal eg kalla?—Allt hold er sem gras, og allt þess ágæti sem akurblóm.7Grasið visnar, blómið fölnar, þegar andi Drottins blæs á það. Í sannleika, mennirnir eru sem gras.8Grasið visnar, blómið fölnar, en orð vors Guðs stendur stöðugt eilíflega.9Síon, þú sem flytur fagnaðartíðindin, stíg þú upp á hátt fjall! Hef upp þína raust kröftuglega, þú Jerúsalemsborg, sem fagnaðarboðskapinn flytur! Hef upp raust þína, og óttast eigi! Seg þú borgunum í Júdaríki: Sjáið, yðar Guð kemur.10Sjáið, Drottinn hinn alvaldi kemur volduglega, og hans armleggur skal drottna. Sjáið, hans endurgjald fylgir honum, og hans umbun fer á undan honum.11Hann fæðir sína hjörð, sem hirðir, tekur unglömbin í faðm sér og ber þau í fangi sínu, en leiðir mæðurnar.12Hvör innilykur hafið í hnefa sér, og mælir himininn með spönn sinni? Hvör mælir duft jarðarinnar í mælikeri? Hvör vegur fjöllin á reiðslu og hálsana á metaskálum?13Hvör hefir leiðbeint anda Drottins, hvör hefir hans ráðgjafi verið og frætt hann?14Hvörn hefir hann sótt að ráðum, þann er gæfi honum skilning og kenndi honum leið réttvísinnar, uppfræddi hann í þekkingu, og vísaði honum veg viskunnar?15Sjá, þjóðirnar eru fyrir honum sem dropi í vatnsskjólunni, og sem gróm á metaskálinni. Sjá, hann sveipar burtu fjarlægum landsálfum, eins og ryki.16Líbanons skógur hrökkur ekki til eldsneytis, og ekki dýr hans til brennifórnar.17Allar þjóðir eru sem ekkert fyrir honum, minna en ekki neitt og sem hégómi í hans augum.18Við hvörn viljið þér þá samlíkja Guði, og hvörja líkneskju viljið þér taka til jafns við hann?19Meistarinn steypir líkneskið, gullsmiðurinn býr það með slegnu gulli, og steypir þar til silfurfestar;20en sá sem sér í kostnaðinn, velur sér þann við, sem ekki fúni, og leitar að högum smið, er reist geti svo líkneskju, að ekki velti.21Vitið þér það ekki? hafið þér ekki heyrt það? hefir yður eigi verið kunngjört það frá upphafi? hafið þér engan skilning á því, hvör lagt hafi grundvöll jarðarinnar?22Það er hann, sem býr uppi yfir jarðarkringlunni, fyrir hvörjum þeir, sem á henni búa, er sem engisprettur. Hann þenur út himininn, sem þunna voð, og slær honum sundur, eins og öðru tjaldi, til að búa í.23Hann gjörir landshöfðingjana að engu, og drottna jarðarinnar að hégóma:24varla hefir stofn þeirra náð að festa rætur í jörðinni, fyrr enn hann andar á þá, og þá skrælna þeir upp, þá feykir stormbylurinn þeim burt, eins og hálmleggjum.25Við hvörn viljið þér þá samjafna mér? segir sá hinn heilagi.26Hefjið upp augu yðar í hæðirnar, og litist um. Hvör hefir skapað þessi (himintungl)? Hvör hefir útleitt þeirra her með tölu, og kallað þau öll með nafni? Sökum mikilleika hans krafta og sökum hans volduga máttar verður einskis þeirra vant.27Hví takið þér þá svo til orða, Jakobsniðjar? hví mælið þér svo, Ísraelsmenn: „hagir mínir eru fólgnir fyrir Drottni, minn Guð leiðir hjá sér, að reka réttar míns“?28Veistu ekki, hefir þú ekki heyrt, að Drottinn, hinn eilífi Guð, er skapað hefir endimörk jarðarinnar, hann þreytist ekki, hann vanmegnast ekki, hans viska er órannsakanleg;29hann veitir kraft hinum þreytta, og gnógan styrk hinum þróttlausa.30Hinir ungu þreytast og vanmegnast, æskumennirnir hníga;31en þeir, sem vona á Drottin, fá nýjan kraft: þeir fljúga upp á vængjum, sem ernir: þeir hlaupa, og mæðast ekki, þeir ganga, og lýjast ekki.