1En það varð mikið kvein meðal lýðsins og meðal kvenna þeirra yfir bræðrum þeirra, Gyðingunum.2Sumir sögðu: Sonu vora og dætur verðum vér að veðsetja. Vér verðum að fá korn, svo að vér megum eta og lífi halda.3Og aðrir sögðu: Akra vora, víngarða og hús verðum vér að veðsetja. Vér verðum að fá korn í hallærinu!4Og enn aðrir sögðu: Vér höfum tekið fé að láni upp á akra vora og víngarða í konungsskattinn.5Og þótt hold vort sé eins og hold bræðra vorra, börn vor eins og börn þeirra, þá verðum vér nú að gjöra sonu vora og dætur að ánauðugum þrælum, og sumar af dætrum vorum eru þegar orðnar ánauðugar, og vér getum ekkert við því gjört, þar eð akrar vorir og víngarðar eru á annarra valdi.6Þá varð ég mjög reiður, er ég heyrði kvein þeirra og þessi ummæli.7Og ég hugleiddi þetta með sjálfum mér og taldi á tignarmennina og yfirmennina og sagði við þá: Þér beitið okri hver við annan! Og ég stefndi mikið þing í móti þeim8og sagði við þá: Vér höfum keypt lausa bræður vora, Gyðingana, sem seldir voru heiðingjunum, svo oft sem oss var unnt, en þér ætlið jafnvel að selja bræður yðar, svo að þeir verði seldir oss. Þá þögðu þeir og gátu engu svarað.9Og ég sagði: Það er ekki fallegt, sem þér eruð að gjöra. Ættuð þér ekki heldur að ganga í ótta Guðs vors vegna smánaryrða heiðingjanna, óvina vorra?10Bæði ég og bræður mínir og sveinar mínir höfum líka lánað þeim silfur og korn. Vér skulum því láta þessa skuldakröfu niður falla.11Gjörið það fyrir mig að skila þeim aftur þegar í dag ökrum þeirra og víngörðum þeirra og olífugörðum þeirra og húsum þeirra, og látið niður falla skuldakröfuna um silfrið og kornið, um vínberjalöginn og olíuna, er þér hafið lánað þeim.12Þá sögðu þeir: Vér viljum skila því aftur og einskis krefjast af þeim. Vér viljum gjöra sem þú segir. Þá kallaði ég á prestana og lét þá vinna eið að því, að þeir skyldu fara eftir þessu.13Ég hristi og skikkjubarm minn og sagði: Þannig hristi Guð sérhvern þann, er eigi heldur þetta loforð, burt úr húsi hans og frá eign hans, og þannig verði hann gjörhristur og tæmdur. Og allur þingheimur sagði: Svo skal vera! Og þeir vegsömuðu Drottin. Og lýðurinn breytti samkvæmt þessu.14Frá þeim degi, er hann setti mig til að vera landstjóri þeirra, í Júda frá tuttugasta ríkisári Artahsasta konungs til þrítugasta og annars ríkisárs hans, tólf ár naut ég heldur ekki, né bræður mínir, landstjóra-borðeyrisins.15En hinir fyrri landstjórar, þeir er á undan mér voru, höfðu kúgað lýðinn og tekið af þeim fjörutíu sikla silfurs á dag fyrir brauði og víni. Auk þess höfðu sveinar þeirra drottnað yfir lýðnum. En ekki breytti ég þannig, því að ég óttaðist Guð.16Ég vann og að byggingu þessa múrs, og höfðum vér þó ekki keypt neinn akur, og allir sveinar mínir voru þar saman safnaðir að byggingunni.17En Gyðingar og yfirmennirnir, hundrað og fimmtíu að tölu, svo og þeir er komu til mín frá þjóðunum, er bjuggu umhverfis oss, átu við mitt borð.18Og það sem matreitt var á hverjum degi eitt naut, sex úrvals-kindur og fuglar, það var matreitt á minn kostnað, og tíunda hvern dag nægtir af alls konar víni. En þrátt fyrir þetta krafðist ég ekki landstjóra-borðeyris, því að lýður þessi var í mikilli ánauð.19Virstu, Guð minn, að muna mér til góðs allt það, sem ég hefi gjört fyrir þennan lýð.