1Í þá daga, er dómararnir stjórnuðu, bar svo til, að hallæri var í landinu. Fór þá maður nokkur frá Betlehem í Júda til þess að dveljast sem útlendingur í Móabslandi ásamt konu sinni og tveimur sonum sínum.2Þessi maður hét Elímelek og kona hans Naomí, en synir hans tveir Mahlón og Kiljón. Þau voru af Efrataætt frá Betlehem í Júda. Þau komu til Móabslands og dvöldust þar.3Þá dó Elímelek, maður Naomí, en hún lifði eftir með báðum sonum sínum.4Þeir gengu að eiga móabítískar konur, og hét önnur Orpa, en hin Rut. Og þeir bjuggu þar hér um bil tíu ár.5Þá dóu þeir líka báðir, Mahlón og Kiljón, og konan lifði ein eftir báða sonu sína og mann sinn.6Þá bjóst Naomí til að hverfa aftur heim frá Móabslandi með tengdadætrum sínum, því að hún hafði heyrt í Móabslandi, að Drottinn hefði vitjað lýðs síns og gefið þeim brauð.7Lagði hún nú af stað þaðan, er hún hafði verið, og báðar tengdadætur hennar með henni. En er þær voru farnar á leið til þess að hverfa aftur til Júdalands,8þá sagði Naomí við báðar tengdadætur sínar: Farið, snúið við, hvor um sig til húss móður sinnar. Drottinn auðsýni ykkur gæsku, eins og þið hafið auðsýnt hinum látnu og mér.9Drottinn gefi ykkur, að þið megið finna athvarf hvor um sig í húsi manns síns. Síðan kyssti hún þær. En þær tóku að gráta hástöfum10og sögðu við hana: Nei, við viljum hverfa aftur með þér til þíns fólks!11Naomí svaraði: Hverfið aftur, dætur mínar! Hví viljið þið fara með mér? Mun ég enn bera sonu í skauti mínu, er verða megi menn ykkar?12Hverfið aftur, dætur mínar, farið heim, því að ég er orðin of gömul til að giftast aftur. En setjum nú svo, að ég hugsaði: Ég hefi enn von, og að ég giftist meira að segja í kveld og fæddi einnig sonu, ættuð þið fyrir þá sök að bíða, til þess er þeir yrðu fulltíða?13Ættuð þið fyrir þá sök að loka ykkur inni og ekki giftast? Nei, dætur mínar, mig tekur mjög sárt til ykkar, því að hönd Drottins hefir lagst þungt á mig.14Þá tóku þær enn að gráta hástöfum. Og Orpa kvaddi tengdamóður sína með kossi, en Rut gat ekki slitið sig frá henni.15Þá mælti Naomí: Sjá, mágkona þín er snúin heim aftur til síns fólks og síns guðs. Far þú heim aftur á eftir mágkonu þinni.16En Rut svaraði: Leggðu eigi að mér um það að yfirgefa þig og hverfa aftur, en fara eigi með þér, því að hvert sem þú fer, þangað fer ég, og hvar sem þú náttar, þar nátta ég. Þitt fólk er mitt fólk og þinn guð er minn guð.17Hvar sem þú deyr, þar dey ég, og þar vil ég vera grafin. Hvað sem Drottinn lætur fram við mig koma, þá skal dauðinn einn aðskilja mig og þig.18Og er Naomí sá, að hún var fastráðin í því að fara með henni, hætti hún að tala um fyrir henni.19Síðan héldu þær báðar áfram, uns þær komu til Betlehem. En er þær komu til Betlehem, komst öll borgin í uppnám út af þeim og konur sögðu: Er þetta Naomí?20Og hún sagði við þær: Kallið mig ekki Naomí, kallið mig Mara, því að hinn Almáttki hefir búið mér beiska harma.21Rík fór ég héðan, en tómhenta hefir Drottinn látið mig aftur hverfa. Hví kallið þér mig Naomí, úr því Drottinn hefir vitnað í móti mér og hinn Almáttki hrellt mig?22Þannig hvarf Naomí heim aftur og með henni Rut hin móabítíska, tengdadóttir hennar, sem heim hvarf fráMóabslandi. Þær komu til Betlehem í byrjun byggskurðar.

1.1 Stjórnartíð dómaranna Dóm 2.16; 21.25; – hungursneyð 1Mós 12.10; 26.1; 43.1 – Betlehem í Júda Dóm 17.7; 1Sam 17.12; Mík 5.1; Matt 2.6; Lúk 2.4; Jóh 7.42
1.4 Móabítar 4Mós 22.3; Jós 24.9; Dóm 3.12,30
1.8 Vel gerðir Rut 2.20; 3.10; 1Mós 24.27; 1Sam 26.23; Jes 38.19; Slm 25.10; 100.5; Matt 23.23
1.13 Tekur sárt til Rut 1.20 – hönd Drottins 2Mós 9.3; 5Mós 2.15; 1Sam 12.15; 2Sam 24.17; Esk 13.9
1.15 Til síns guðs Jós 24.15; 1Kon 11.7
1.21 Tómhent Rut 3.17; Job 1.21 – hrellt mig 2Mós 5.22-23; 4Mós 11.11; Jós 24.20; Sak 8.14; Jes 45.7