1Er Jakob frétti, að korn var til í Egyptalandi, þá sagði hann við sonu sína: Hví horfið þér hver á annan?2Og hann mælti: Ég hefi sannfrétt, að korn sé til í Egyptalandi. Farið þangað og kaupið oss þar korn, að vér megum lífi halda og deyjum ekki.3Þá lögðu tíu bræður Jósefs af stað til að kaupa korn í Egyptalandi.4En Benjamín, bróður Jósefs, lét Jakob ekki fara með bræðrum hans, því að hann var hræddur um, að honum kynni að vilja eitthvert slys til.5Og synir Ísraels komu að kaupa korn meðal annarra, sem komu, því að hungur var í Kanaanlandi.6En Jósef var stjórnari landsins, hann var sá, sem seldi öllum landslýðnum korn. Og bræður Jósefs komu og lutu honum og hneigðu sig til jarðar.7Og er Jósef sá bræður sína, þekkti hann þá, en vék ókunnuglega að þeim og talaði harðlega til þeirra og mælti við þá: Hvaðan komið þér? Þeir svöruðu: Frá Kanaanlandi, til að kaupa vistir.8Jósef þekkti bræður sína, en þeir þekktu hann ekki.9Og Jósef minntist draumanna, sem hann hafði dreymt um þá, og sagði við þá: Þér eruð njósnarmenn, þér eruð komnir til þess að sjá, hvar landið er varnarlaust fyrir.10En þeir svöruðu honum: Eigi er svo, herra minn, heldur eru þjónar þínir komnir til að kaupa vistir.11Vér erum allir synir sama manns, vér erum hrekklausir menn, þjónar þínir eru ekki njósnarmenn.12En hann sagði við þá: Eigi er svo, heldur eruð þér komnir til þess að sjá, hvar landið er varnarlaust fyrir.13Þeir svöruðu: Vér þjónar þínir erum tólf bræður, synir sama manns í Kanaanlandi. Og sjá, hinn yngsti er nú hjá föður vorum, og einn er eigi framar á lífi.14Og Jósef sagði við þá: Svo er sem ég sagði við yður: Þér eruð njósnarmenn.15Með þessu skuluð þér reyndir verða: Svo sannarlega sem Faraó lifir, skuluð þér ekki héðan fara, nema yngsti bróðir yðar komi hingað.16Sendið einn yðar til að sækja bróður yðar, en þér hinir skuluð vera í varðhaldi, svo að orð yðar verði reynd, hvort þér talið satt. En sé eigi svo, þá eruð þér njósnarmenn, svo sannarlega sem Faraó lifir.17Síðan lét hann hafa þá alla í haldi í þrjá daga.18En á þriðja degi sagði Jósef við þá: Þetta skuluð þér gjöra, að þér megið lífi halda, því að ég óttast Guð.19Ef þér eruð hrekklausir, þá verði einn af yður bræðrum eftir í böndum í dýflissunni, þar sem þér voruð, en farið þér hinir og flytjið heim korn til bjargar þurfandi heimilum yðar.20Komið svo til mín með yngsta bróður yðar, þá munu orð yðar reynast sönn og þér eigi lífi týna. Og þeir gjörðu svo.21Þá sögðu þeir hver við annan: Sannlega erum vér í sök fallnir fyrir bróður vorn, því að vér sáum sálarangist hans, þegar hann bað oss vægðar, en vér daufheyrðumst við. Þess vegna erum vér komnir í þessar nauðir.22Rúben svaraði þeim og mælti: Sagði ég ekki við yður: Syndgist ekki á sveininum, en þér daufheyrðust við. Og sjá, nú er einnig blóðs hans krafist.23En þeir vissu ekki, að Jósef skildi þá, því að þeir höfðu túlk.24Þá vék Jósef frá þeim og grét. Síðan sneri hann til þeirra aftur og talaði við þá og tók Símeon úr flokki þeirra og batt hann fyrir augum þeirra.25Síðan bauð hann að fylla sekki þeirra korni og láta silfurpeninga hvers eins þeirra aftur í sekk hans og fá þeim nesti til ferðarinnar. Og var svo gjört við þá.26Þá létu þeir korn sitt upp á asna sína og fóru af stað.27En er einn af þeim opnaði sekk sinn til að gefa asna sínum fóður á gistingarstaðnum, sá hann silfurpeninga sína, og sjá, þeir lágu ofan á í sekk hans.28Og hann sagði við bræður sína: Silfurpeningar mínir eru komnir aftur, sjá, þeir liggja hér í sekk mínum. Þá féllst þeim hugur, og skjálfandi litu þeir hver á annan og sögðu: Hví hefir Guð gjört oss þetta?29Þeir komu til Jakobs föður síns í Kanaanlandi og sögðu honum frá öllu, sem fyrir þá hafði komið, með þessum orðum:30Maðurinn, landsherrann, talaði harðlega til vor og fór með oss sem værum vér komnir til landsins í njósnarerindum.31En vér sögðum við hann: Vér erum hrekklausir, vér erum ekki njósnarmenn.32Vér erum tólf bræður, synir föður vors. Einn er ekki framar á lífi, og sá yngsti er nú hjá föður vorum í Kanaanlandi.33Þá sagði maðurinn, landsherrann, við oss: Af þessu skal ég marka, hvort þér eruð hrekklausir: Látið einn af yður bræðrum verða eftir hjá mér, og takið korn til bjargar þurfandi heimilum yðar og farið leiðar yðar.34En komið með yngsta bróður yðar til mín, svo að ég sjái, að þér eruð ekki njósnarmenn, heldur að þér eruð hrekklausir. Þá skal ég skila yður bróður yðar aftur og þér megið fara allra yðar ferða um landið.35En þeir helltu úr sekkjum sínum, sjá, þá var sjóður hvers eins í sekk hans. Og er þeir og faðir þeirra sáu sjóði þeirra, urðu þeir óttaslegnir.36Jakob faðir þeirra sagði við þá: Þér gjörið mig barnlausan. Jósef er farinn, Símeon er farinn, og nú ætlið þér að taka Benjamín. Allt kemur þetta yfir mig.37Þá sagði Rúben við föður sinn: Þú mátt deyða báða sonu mína, ef ég færi þér hann ekki aftur. Trúðu mér fyrir honum, og ég skal aftur koma með hann til þín.38En Jakob sagði: Ekki skal sonur minn fara með yður, því að bróðir hans er dáinn og hann er einn eftir, og verði hann fyrir slysi á þeirri leið, sem þér farið, þá leiðið þér hærur mínar með harmi niður til heljar.