1Þá er þeir konungur og Haman voru komnir til þess að drekka hjá Ester drottningu,2þá sagði konungur við Ester einnig þennan hinn annan dag, þá er þau voru sest að víndrykkjunni: Hver er bón þín, Ester drottning? Hún mun veitast þér. Og hvers beiðist þú? Þótt það væri helmingur ríkisins, þá skal það í té látið.3Þá svaraði Ester drottning og sagði: Hafi ég fundið náð í augum þínum, konungur, og þóknist konunginum svo, þá sé mér gefið líf mitt vegna bænar minnar og þjóð minni vegna beiðni minnar.4Því að vér erum seldir, ég og þjóð mín, til eyðingar, deyðingar og tortímingar. Og ef vér hefðum aðeins verið seldir að þrælum og ambáttum, þá mundi ég hafa þagað, þótt mótstöðumaðurinn hefði eigi verið fær um að bæta konungi skaðann.5Þá mælti Ahasverus konungur og sagði við Ester drottningu: Hver er sá og hvar er sá, er dirfðist að gjöra slíkt?6Ester mælti: Mótstöðumaðurinn og óvinurinn er þessi vondi Haman! En Haman varð hræddur við konung og drottningu.7Og konungur stóð upp frá víndrykkjunni í reiði og gekk út í hallargarðinn, en Haman stóð eftir til þess að biðja Ester drottningu um líf sitt, því að hann sá sér ógæfu búna af konungi.8En þegar konungur kom aftur utan úr hallargarðinum inn í veislusalinn, þá hafði Haman látið fallast á hvílubekk þann, sem Ester sat á. Þá sagði konungur: Mun hann einnig ætla að nauðga drottningunni hjá mér hér í höllinni? Óðara en þessi orð voru komin út af vörum konungs, huldu menn auglit Hamans.9Og Harbóna, einn af geldingum þeim, er þjónuðu konungi, mælti: Sjá, gálginn, sem Haman lét gjöra handa Mordekai, sem þó hafði talað það, er konungi varð til heilla, stendur búinn í húsagarði Hamans, fimmtíu álna hár. Þá mælti konungur: Festið hann á hann!10Og þeir festu Haman á gálgann, sem hann hafði reisa látið handa Mordekai. Þá rann konungi reiðin.