1Asafs-maskíl. Hlýð þú, lýður minn, á kenning mína, hneigið eyrun að orðum munns míns.2Ég vil opna munn minn með orðskviði, mæla fram gátur frá fornum tíðum.3Það sem vér höfum heyrt og skilið og feður vorir sögðu oss,4það viljum vér eigi dylja fyrir niðjum þeirra, er vér segjum seinni kynslóð frá lofstír Drottins og mætti hans og dásemdarverkum og þeim undrum er hann gjörði.5Hann setti reglu í Jakob og skipaði lögmál í Ísrael, sem hann bauð feðrum vorum að kunngjöra sonum þeirra,6til þess að seinni kynslóð mætti skilja það og synir þeir er fæðast mundu, mættu ganga fram og segja sonum sínum frá því,7og setja traust sitt á Guð og eigi gleyma stórvirkjum Guðs, heldur varðveita boðorð hans,8og eigi verða sem feður þeirra, þrjósk og ódæl kynslóð, kynslóð með óstöðugu hjarta og anda sem var Guði ótrúr.9Niðjar Efraíms, herbúnir bogmenn, sneru við á orustudeginum.10Þeir héldu eigi sáttmála Guðs og færðust undan að fylgja lögmáli hans.11Þeir gleymdu stórvirkjum hans og dásemdum hans, er hann hafði látið þá horfa á.12Í augsýn feðra þeirra hafði hann framið furðuverk í Egyptalandi og Sóanhéraði.13Hann klauf hafið og lét þá fara yfir og lét vatnið standa sem vegg.14Hann leiddi þá með skýinu um daga og alla nóttina með eldskini.15Hann klauf björg í eyðimörkinni og gaf þeim gnóttir að drekka eins og úr stórvötnum,16hann lét læki spretta upp úr klettinum og vatnið streyma niður sem fljót.17Þó héldu þeir áfram að syndga í gegn honum, að rísa í gegn Hinum hæsta í eyðimörkinni.18Þeir freistuðu Guðs í hjörtum sínum, er þeir kröfðust matar þess er þeir girntust19og töluðu gegn Guði og sögðu: Skyldi Guð geta búið borð í eyðimörkinni?20Víst sló hann á klettinn, svo að vatnið vall upp og lækir streymdu, en skyldi hann líka geta gefið brauð eða veitt lýð sínum kjöt?21Fyrir því reiddist Drottinn, er hann heyrði þetta, eldur bálaði upp gegn Jakob og reiði steig upp gegn Ísrael,22af því að þeir trúðu eigi á Guð né treystu hjálp hans.23Og hann bauð skýjunum að ofan og opnaði hurðir himinsins,24„lét manna rigna yfir þá til matar og gaf þeim himnakorn;“25englabrauð fengu menn að eta, fæði sendi hann þeim til saðningar.26Hann lét austanvindinn taka sig upp í himninum og leiddi sunnanvindinn að með mætti sínum.27Hann lét kjöti rigna yfir þá sem dufti og vængjuðum fuglum sem sjávarsandi,28og hann lét þá falla niður í búðir sínar, umhverfis bústað sinn.29Átu þeir og urðu vel saddir, og græðgi þeirra sefaði hann.30En meðan þeir voru eigi horfnir frá græðgi sinni, meðan fæðan enn var í munni þeirra,31þá steig reiði Guðs upp í gegn þeim. Hann deyddi hina gildustu meðal þeirra og lagði að velli æskumenn Ísraels.32Þrátt fyrir allt þetta héldu þeir áfram að syndga og trúðu eigi á dásemdarverk hans.33Þá lét hann daga þeirra hverfa í hégóma og ár þeirra enda í skelfingu.34Þegar hann deyddi þá, leituðu þeir hans, sneru sér og spurðu eftir Guði35og minntust þess, að Guð var klettur þeirra og Guð hinn hæsti frelsari þeirra.36Þeir beittu við hann fagurgala með munni sínum og lugu að honum með tungum sínum.37En hjarta þeirra var eigi stöðugt gagnvart honum, og þeir voru eigi trúir sáttmála hans.38En hann er miskunnsamur, hann fyrirgefur misgjörðir og tortímir eigi, hann stillir reiði sína hvað eftir annað og hleypir eigi fram allri bræði sinni.39Hann minntist þess, að þeir voru hold, andgustur, sem líður burt og snýr eigi aftur.40Hversu oft þrjóskuðust þeir við hann í eyðimörkinni, hryggðu hann á öræfunum.41Og aftur freistuðu þeir Guðs og móðguðu Hinn heilaga í Ísrael.42Þeir minntust eigi handar hans, eður dags þess, er hann frelsaði þá frá fjandmönnum þeirra,43hann sem gjörði tákn sín í Egyptalandi og undur sín í Sóanhéraði.44Hann breytti ám þeirra í blóð og lækjum þeirra, svo að þeir fengu eigi drukkið.45Hann sendi flugur meðal þeirra, er bitu þá, og froska, er eyddu þeim.46Hann gaf engisprettunum afurðir þeirra og jarðvörgunum uppskeru þeirra.47Hann eyddi vínvið þeirra með haglhríð og mórberjatré þeirra með frosti.48Hann ofurseldi haglhríðinni fénað þeirra og eldingunni hjarðir þeirra.49Hann sendi heiftarreiði sína í gegn þeim, æði, bræði og nauðir, sveitir af sendiboðum ógæfunnar.50Hann ruddi braut reiði sinni, þyrmdi eigi sálum þeirra við dauðanum og ofurseldi drepsóttinni líf þeirra.51Hann laust alla frumburði í Egyptalandi, frumgróða styrkleikans í tjöldum Kams.52Hann lét lýð sinn leggja af stað sem sauði og leiddi þá eins og hjörð í eyðimörkinni.53Hann leiddi þá öruggt, svo að þeir óttuðust eigi, en óvini þeirra huldi hafið.54Hann fór með þá til síns helga héraðs, til fjalllendis þess, er hægri hönd hans hafði aflað.55Hann stökkti þjóðum undan þeim, skipti þeim niður eins og erfðahlut og lét kynkvíslir Ísraels setjast að í tjöldum þeirra.56En þeir freistuðu í þrjósku sinni Guðs hins hæsta og gættu eigi vitnisburða hans.57Þeir viku af leið, rufu trúnað sinn, eins og feður þeirra, brugðust eins og svikull bogi.58Þeir egndu hann til reiði með fórnarhæðum sínum, vöktu vandlæti hans með skurðgoðum sínum.59Guð heyrði það og reiddist og fékk mikla óbeit á Ísrael.60Hann hafnaði bústaðnum í Síló, tjaldi því, er hann hafði reist meðal mannanna,61hann ofurseldi hernáminu vegsemd sína og fjandmannshendi prýði sína.62Hann seldi lýð sinn undir sverðseggjar og reiddist arfleifð sinni.63Æskumönnum hans eyddi eldurinn og meyjar hans misstu brúðsöngs síns.64Prestar hans féllu fyrir sverðseggjum, og ekkjur hans fengu engan líksöng flutt.65Þá vaknaði Drottinn eins og af svefni, eins og hetja, sem hefir látið sigrast af víni.66Hann barði fjandmenn sína á bakhlutina, lét þá sæta eilífri háðung.67Samt hafnaði hann tjaldi Jósefs og útvaldi eigi kynkvísl Efraíms,68heldur útvaldi hann Júda kynkvísl, Síonfjall, sem hann elskar.69Hann reisti helgidóm sinn sem himinhæðir, grundvallaði hann að eilífu eins og jörðina.70Hann útvaldi þjón sinn Davíð og tók hann frá fjárbyrgjunum.71Hann sótti hann frá lambánum til þess að vera hirðir fyrir Jakob, lýð sinn, og fyrir Ísrael, arfleifð sína.72Og Davíð var hirðir fyrir þá af heilum hug og leiddi þá með hygginni hendi.