1Þá er hann hafði lokið máli sínu í áheyrn lýðsins, fór hann til Kapernaum.2Hundraðshöfðingi nokkur hafði þjón, sem hann mat mikils. Þjónninn var sjúkur og dauðvona.3Þegar hundraðshöfðinginn heyrði um Jesú, sendi hann til hans öldunga Gyðinga og bað hann koma og bjarga lífi þjóns síns.4Þeir komu til Jesú, báðu hann ákaft og sögðu: Verður er hann þess, að þú veitir honum þetta,5því að hann elskar þjóð vora, og hann hefur reist samkunduna handa oss.6Jesús fór með þeim. Þegar hann átti skammt til hússins, sendi hundraðshöfðinginn vini sína til hans og lét segja við hann: Ómaka þig ekki, herra, því að ég er ekki verður þess, að þú gangir inn undir þak mitt.7Þess vegna hef ég ekki heldur talið sjálfan mig verðan þess að koma til þín. En mæl þú eitt orð, og mun sveinn minn heill verða.8Því að sjálfur er ég maður, sem verð að lúta valdi og ræð yfir hermönnum, og ég segi við einn: Far þú, og hann fer, og við annan: Kom þú, og hann kemur, og við þjón minn: Gjör þetta, og hann gjörir það.9Þegar Jesús heyrði þetta, furðaði hann sig á honum, sneri sér að mannfjöldanum, sem fylgdi honum, og mælti: Ég segi yður, ekki einu sinni í Ísrael hef ég fundið þvílíka trú.10Sendimenn sneru þá aftur heim og fundu þjóninn heilan heilsu.11Skömmu síðar bar svo við, að Jesús hélt til borgar, sem heitir Nain, og lærisveinar hans fóru með honum og mikill mannfjöldi.12Þegar hann nálgaðist borgarhliðið, þá var verið að bera út látinn mann, einkason móður sinnar, sem var ekkja, og mikill fjöldi úr borginni var með henni.13Og er Drottinn sá hana, kenndi hann í brjósti um hana og sagði við hana: Grát þú eigi!14Og hann gekk að og snart líkbörurnar, en þeir, sem báru, námu staðar. Þá sagði hann: Ungi maður, ég segi þér, rís þú upp!15Hinn látni settist þá upp og tók að mæla, og Jesús gaf hann móður hans.16En ótti greip alla, og þeir vegsömuðu Guð og sögðu: Spámaður mikill er risinn upp meðal vor, og Guð hefur vitjað lýðs síns.17Og þessi fregn um hann barst út um alla Júdeu og allt nágrennið.18Lærisveinar Jóhannesar sögðu honum frá öllu þessu. Hann kallaði þá til sín tvo lærisveina sína,19sendi þá til Drottins og lét spyrja: Ert þú sá sem koma skal, eða eigum vér að vænta annars?20Mennirnir fóru til hans og sögðu: Jóhannes skírari sendi okkur til þín og spyr: Ert þú sá sem koma skal, eða eigum vér að vænta annars?21Á þeirri stundu læknaði hann marga af sjúkdómum, meinum og illum öndum og gaf mörgum blindum sýn.22Og hann svaraði þeim: Farið og kunngjörið Jóhannesi það, sem þið hafið séð og heyrt: Blindir fá sýn, haltir ganga, líkþráir hreinsast og daufir heyra, dauðir rísa upp og fátækum er flutt fagnaðarerindi.23Og sæll er sá, sem hneykslast ekki á mér.24Þá er sendimenn Jóhannesar voru burt farnir, tók hann að tala til mannfjöldans um Jóhannes: Hvað fóruð þér að sjá í óbyggðum? Reyr af vindi skekinn?25Hvað fóruð þér að sjá? Prúðbúinn mann? Nei, í konungssölum er þá að finna, sem skartklæðin bera og lifa í sællífi.26Hvað fóruð þér þá að sjá? Spámann? Já, segi ég yður, og það meira en spámann.27Hann er sá sem um er ritað: Sjá, ég sendi sendiboða minn á undan þér, er greiða mun veg þinn fyrir þér.28Ég segi yður: Enginn er sá af konu fæddur, sem meiri sé en Jóhannes. En hinn minnsti í Guðs ríki er honum meiri.29Og allur lýðurinn, sem á hlýddi, og enda tollheimtumenn, viðurkenndu réttlæti Guðs og létu skírast af Jóhannesi.30En farísear og lögvitringar gjörðu að engu áform Guðs um þá og létu ekki skírast af honum.31Við hvað á ég þá að líkja mönnum þessarar kynslóðar? Hverju eru þeir líkir?32Líkir eru þeir börnum, sem á torgi sitja og kallast á: Vér lékum fyrir yður á flautu, og ekki vilduð þér dansa. Vér sungum yður sorgarljóð, og ekki vilduð þér gráta.33Nú kom Jóhannes skírari, át ekki brauð né drakk vín, og þér segið: Hann hefur illan anda.34Og Mannssonurinn er kominn, etur og drekkur, og þér segið: Hann er mathákur og vínsvelgur, vinur tollheimtumanna og bersyndugra!35En spekin hefur rétt fyrir sér, það staðfesta öll börn hennar.36Farísei nokkur bauð honum að eta hjá sér, og hann fór inn í hús faríseans og settist til borðs.37En kona ein í bænum, sem var bersyndug, varð þess vís, að hann sat að borði í húsi faríseans. Kom hún þá með alabastursbuðk með smyrslum,38nam staðar að baki honum til fóta hans grátandi, tók að væta fætur hans með tárum sínum, þerraði þá með höfuðhári sínu, kyssti þá og smurði með smyrslunum.39Þegar faríseinn, sem honum hafði boðið, sá þetta, sagði hann við sjálfan sig: Væri þetta spámaður, mundi hann vita, hver og hvílík sú kona er, sem snertir hann, að hún er bersyndug.40Jesús sagði þá við hann: Símon, ég hef nokkuð að segja þér. Hann svaraði: Seg þú það, meistari.41Tveir menn voru skuldugir lánveitanda nokkrum. Annar skuldaði honum fimm hundruð denara, en hinn fimmtíu.42Nú gátu þeir ekkert borgað, og þá gaf hann báðum upp. Hvor þeirra skyldi nú elska hann meira?43Símon svaraði: Sá, hygg ég, sem hann gaf meira upp. Jesús sagði við hann: Þú ályktaðir rétt.44Síðan sneri hann sér að konunni og sagði við Símon: Sér þú konu þessa? Ég kom í hús þitt, og þú gafst mér ekki vatn á fætur mína, en hún vætti fætur mína tárum sínum og þerraði með hári sínu.45Ekki gafst þú mér koss, en hún hefur ekki látið af að kyssa fætur mína, allt frá því ég kom.46Ekki smurðir þú höfuð mitt olíu, en hún hefur smurt fætur mína með smyrslum.47Þess vegna segi ég þér: Hinar mörgu syndir hennar eru fyrirgefnar, enda elskar hún mikið, en sá elskar lítið, sem lítið er fyrirgefið.48Síðan sagði hann við hana: Syndir þínar eru fyrirgefnar.49Þá tóku þeir, sem til borðs sátu með honum, að segja með sjálfum sér: Hver er sá, er fyrirgefur syndir?50En hann sagði við konuna: Trú þín hefur frelsað þig, far þú í friði.