1Jósef laut þá ofan að andliti föður síns og grét yfir honum og kyssti hann.2Og Jósef bauð þjónum sínum, læknunum, að smyrja föður sinn. Og læknarnir smurðu Ísrael,3en til þess gengu fjörutíu dagar, því að svo lengi stendur á smurningunni. Og Egyptar syrgðu hann sjötíu daga.4Er sorgardagarnir voru liðnir, kom Jósef að máli við hirðmenn Faraós og mælti: Hafi ég fundið náð í augum yðar, þá berið Faraó þessi orð mín:5Faðir minn tók eið af mér og sagði: Sjá, nú mun ég deyja. Í gröf minni, sem ég gróf handa mér í Kanaanlandi, skaltu jarða mig. Leyf mér því að fara og jarða föður minn. Að því búnu skal ég koma aftur.6Og Faraó sagði: Far þú og jarða föður þinn, eins og hann lét þig vinna eið að.7Og Jósef fór að jarða föður sinn, og með honum fóru allir þjónar Faraós, öldungar hirðarinnar og allir öldungar Egyptalands8og allir heimilismenn Jósefs, svo og bræður hans og heimilismenn föður hans. Aðeins létu þeir börn sín, sauði sína og nautgripi eftir verða í Gósenlandi.9Í för með honum voru vagnar og riddarar, og var það stórmikið föruneyti.10En er þeir komu til Góren-haatad, sem er hinumegin við Jórdan, þá hófu þeir þar harmakvein mikið og hátíðlegt mjög, og hann hélt sorgarhátíð eftir föður sinn í sjö daga.11Og er landsbúar, Kanaanítar, sáu sorgarhátíðina í Góren-haatad, sögðu þeir: Þar halda Egyptar mikla sorgarhátíð. Fyrir því var sá staður nefndur Abel Mísraím. Liggur hann hinumegin við Jórdan.12Synir hans gjörðu svo við hann sem hann hafði boðið þeim.13Og synir hans fluttu hann til Kanaanlands og jörðuðu hann í helli Makpelalands, sem Abraham hafði keypt ásamt akrinum fyrir grafreit af Efron Hetíta, gegnt Mamre.14Og Jósef fór aftur til Egyptalands, er hann hafði jarðað föður sinn, hann og bræður hans og allir, sem með honum höfðu farið að jarða föður hans.15Er bræður Jósefs sáu að faðir þeirra var dáinn, hugsuðu þeir: En ef Jósef nú fjandskapaðist við oss og launaði oss allt hið illa, sem vér höfum gjört honum!16Og þeir gjörðu Jósef svolátandi orðsending: Faðir þinn mælti svo fyrir, áður en hann dó:17Þannig skuluð þér mæla við Jósef: Æ, fyrirgef bræðrum þínum misgjörð þeirra og synd, að þeir gjörðu þér illt. Fyrirgef því misgjörðina þjónum þess Guðs, sem faðir þinn dýrkaði. Og Jósef grét, er þeir mæltu svo til hans.18Því næst komu bræður hans sjálfir og féllu fram fyrir honum og sögðu: Sjá, vér erum þrælar þínir.19En Jósef sagði við þá: Óttist ekki, því að er ég í Guðs stað?20Þér ætluðuð að gjöra mér illt, en Guð sneri því til góðs, til að gjöra það, sem nú er fram komið, að halda lífinu í mörgu fólki.21Verið því óhræddir, ég skal annast yður og börn yðar. Síðan hughreysti hann þá og talaði við þá blíðlega.22Jósef bjó í Egyptalandi, hann og ættlið föður hans. Og Jósef varð hundrað og tíu ára gamall.23Og Jósef sá niðja Efraíms í þriðja lið. Og synir Makírs, sonar Manasse, fæddust á kné Jósefs.24Og Jósef sagði við bræður sína: Nú mun ég deyja. En Guð mun vissulega vitja yðar og flytja yður úr þessu landi til þess lands, sem hann hefir svarið Abraham, Ísak og Jakob.25Og Jósef tók eið af Ísraels sonum og mælti: Sannlega mun Guð vitja yðar. Flytjið þá bein mín héðan.26Og Jósef dó hundrað og tíu ára gamall, og þeir smurðu hann, og hann var kistulagður í Egyptalandi. var kistulagður í Egyptalandi.