1Þegar dauðadagur Davíðs nálgaðist, lagði hann svo fyrir Salómon son sinn:2Ég geng nú veg allrar veraldar, en ver þú hugrakkur og lát sjá, að þú sért maður.3Gæt þú þess, sem Drottinn, Guð þinn, af þér heimtar, að þú gangir á vegum hans og haldir lög hans, boðorð, ákvæði og fyrirmæli, eins og skrifað er í lögmáli Móse, svo að þú verðir lánsamur í öllu, sem þú gjörir og hvert sem þú snýr þér,4svo að Drottinn efni orð sín, þau er hann hefir við mig talað, er hann sagði: Ef synir þínir varðveita vegu sína, með því að ganga dyggilega fyrir augliti mínu af öllu hjarta sínu og allri sálu sinni, þá skal þig, mælti hann ekki vanta eftirmann í hásæti Ísraels.5Þú veist og sjálfur, hvað Jóab Serújuson hefir gjört mér, hversu hann hefir farið með báða hershöfðingja Ísraels, þá Abner Nersson og Amasa Jetersson, þar sem hann myrti þá og vann þannig víg í griðum og ataði blóði beltið um lendar sér og skóna á fótum sér, eins og í ófriði væri.6Neyt þú hygginda þinna og lát eigi hærur hans fara til Heljar í friði.7En sýn þú mildi sonum Barsillaí Gíleaðíta og lát þá vera meðal þeirra, sem eta við borð þitt, því að svo gjörðu þeir til mín, þá er ég flýði fyrir Absalon, bróður þínum.8Símeí Gerasson Benjamíníti frá Bahúrím er og með þér. Hann formælti mér gífurlega, þá er ég fór til Mahanaím. En hann kom til móts við mig niður að Jórdan, og vann ég honum svolátandi eið við Drottin: Ég skal eigi láta drepa þig.9En þú skalt eigi láta honum óhegnt, því að þú ert maður vitur og munt vita, hvað þú átt að gjöra við hann, til þess að þú getir sent hærur hans blóðugar til Heljar.10Síðan lagðist Davíð til hvíldar hjá feðrum sínum og var jarðaður í Davíðsborg.11En sá tími, sem Davíð hafði ríkt yfir Ísrael, var fjörutíu ár. Í Hebron ríkti hann sjö ár og í Jerúsalem ríkti hann þrjátíu og þrjú ár.12Og Salómon settist í hásæti Davíðs föður síns, og efldist ríki hans mjög.13Þá fór Adónía, sonur Haggítar, til Batsebu, móður Salómons. Hún sagði: Kemur þú góðu heilli? Hann svaraði: Svo er víst.14Síðan mælti hann: Ég á erindi við þig. Hún mælti: Tala þú!15Þá mælti hann: Þú veist sjálf, að konungdómurinn tilheyrði mér og að allur Ísrael hafði augastað á mér sem konungsefni, en nú hefir þetta farið á annan veg og konungdómurinn lent hjá bróður mínum, því að Drottinn hafði ákvarðað honum hann.16Nú bið ég þig einnar bónar. Vísa þú mér ekki frá. Hún sagði við hann: Tala þú!17Þá mælti hann: Bið þú Salómon konung því að hann mun ekki vísa þér frá að gefa mér Abísag frá Súnem fyrir konu.18Batseba mælti: Gott og vel, ég skal sjálf túlka mál þitt við konung.19Þá gekk Batseba á fund Salómons konungs til þess að tala máli Adónía við hann. Konungur stóð upp á móti henni, laut henni og settist síðan í hásæti sitt og lét setja fram stól handa konungsmóður. Settist hún til hægri handar konungi.20Þá mælti hún: Ég bið þig einnar lítillar bónar. Vísa þú mér eigi frá. Konungur sagði við hana: Bið þú, móðir mín. Eigi mun ég vísa þér frá.21Þá mælti hún: Leyf þú, að Abísag frá Súnem verði gefin Adónía, bróður þínum, fyrir konu.22Þá svaraði Salómon konungur og sagði við móður sína: Hví biður þú um Abísag frá Súnem til handa Adónía? Bið heldur um konungsríkið honum til handa, því að hann er bróðir minn mér eldri, og Abjatar prestur og Jóab Serújuson eru stuðningsmenn hans.23Og Salómon konungur sór við Drottin og mælti: Guð gjöri við mig hvað sem hann vill nú og síðar: Fyrir beiðni þessa skal Adónía lífinu týna.24Og nú, svo sannarlega sem Drottinn lifir, er mér hefir til valda komið og sett mig í hásæti Davíðs föður míns og reist mér hús, eins og hann hafði heitið: Adónía skal líflátinn þegar í dag!25Síðan sendi Salómon konungur Benaja Jójadason með þessu erindi. Vann hann á honum, og lét Adónía þannig líf sitt.26En við Abjatar prest sagði konungur: Far þú til bús þíns í Anatót, því að þú ert dauða sekur. En eigi vil ég drepa þig að sinni, því að þú hefir borið örk Drottins Guðs fyrir Davíð föður mínum og allar þær nauðir, sem faðir minn þoldi, hefir þú þolað með honum.27Síðan rak Salómon Abjatar burt, svo að hann væri eigi lengur prestur Drottins, til þess að orð Drottins skyldu rætast, þau er hann talaði um hús Elí í Síló.28Nú spyr Jóab þessi tíðindi. En Jóab hafði fylgt Adónía að málum, en Absalon hafði hann eigi fylgt að málum. Jóab flýði þá til tjalds Drottins og greip um altarishornin.29Salómon konungi var þá sagt: Jóab er flúinn í tjald Drottins og stendur við altarið. Sendi þá Salómon Benaja Jójadason og sagði: Far þú og vinn á honum.30Fór þá Benaja til tjalds Drottins og mælti til Jóabs: Svo segir konungur: Gakk þú út. Jóab svaraði: Nei, hér vil ég deyja. Færði Benaja þá konungi svar hans og sagði: Svo mælti Jóab, og svo svaraði hann mér.31Konungur sagði við hann: Gjör sem hann sagði. Vinn þú á honum og jarða hann og hreinsa þannig af mér og ætt minni blóð það, er Jóab úthellti án saka.32Drottinn láti blóð hans koma honum í koll, þar sem hann vó tvo menn, er réttlátari voru og betri en hann, og myrti þá með sverði, án þess að Davíð faðir minn vissi af því, þá Abner Nersson, hershöfðingja Ísraels, og Amasa Jetersson, hershöfðingja Júda.33Skal blóð þeirra koma Jóab í koll og niðjum hans að eilífu, en Davíð og niðjar hans, hús hans og hásæti hljóti að eilífu heill af Drottni.34Síðan fór Benaja Jójadason, vann á honum og drap hann, og var hann grafinn í húsi sínu í eyðimörkinni.35Og konungur skipaði Benaja Jójadason yfir herinn í hans stað, og Sadók prest skipaði hann í stað Abjatars.36Því næst sendi konungur boð og lét kalla Símeí og sagði við hann: Reis þér hús í Jerúsalem og bú þar, en eigi mátt þú fara neitt þaðan.37En það skaltu vita fyrir víst, að á þeim degi, sem þú fer þaðan og gengur yfir Kídronlæk, skaltu deyja. Mun þá blóð þitt sjálfum þér í koll koma.38Símeí svaraði konungi: Það læt ég mér vel líka. Eins og minn herra konungurinn hefir sagt, svo skal þjónn þinn gjöra. Og Símeí bjó í Jerúsalem langa hríð.39Eftir þrjú ár bar svo við, að tveir þrælar Símeí struku til Akís Maakasonar, konungs í Gat. Og Símeí var sagt svo frá: Þrælar þínir eru í Gat.40Þá tók Símeí sig til, söðlaði asna sinn og hélt til Gat til Akís til þess að leita að þrælum sínum, og Símeí fór og hafði heim með sér þræla sína frá Gat.41Var nú Salómon sagt frá því, að Símeí hefði farið frá Jerúsalem til Gat og væri kominn heim aftur.42Þá sendi konungur boð og lét kalla Símeí og sagði við hann: Hefi ég ekki sært þig við Drottin og lagt ríkt á við þig og sagt: Það skaltu vita fyrir víst, að á þeim degi, sem þú gengur að heiman og fer eitthvað burt, skaltu deyja. Og þú sagðir við mig: Ég hefi heyrt það og læt mér vel líka.43Hvers vegna hefir þú ekki haldið eið þann, er Drottni var svarinn, og skipun þá er ég fyrir þig lagði?44Enn fremur mælti konungur við Símeí: Þú þekkir alla þá illsku og ert þér hennar meðvitandi, er þú hafðir í frammi við Davíð föður minn, og mun nú Drottinn láta þér illsku þína í koll koma.45En Salómon konungur blessist og hásæti Davíðs standi stöðugt fyrir Drottni að eilífu.46Og konungur bauð Benaja Jójadasyni, og hann fór og vann á honum, og lét hann þannig líf sitt.