1Ein af konum spámannasveinanna kallaði til Elísa og mælti: Þjónn þinn, maðurinn minn, er dáinn, og þú veist, að þjónn þinn óttaðist Drottin. Nú er lánssalinn kominn til að taka báða drengina mína sér að þrælum.2En Elísa sagði við hana: Hvað á ég að gjöra fyrir þig? Seg þú mér, hvað þú átt til heima. Hún svaraði: Ambátt þín á ekkert til heima, nema krús með olífuolíu.3Þá mælti hann: Far þú þá og fá til láns ílát utan húss hjá öllum nágrönnum þínum, tóm ílát, og heldur fleiri en færri.4Gakk því næst inn og loka dyrunum á eftir þér og sonum þínum og hell í öll þessi ílát og set þau frá þér jafnóðum og þau fyllast.5Gekk hún þá burt frá honum. Og hún lokaði dyrunum á eftir sér og sonum sínum. Þeir báru að henni, en hún hellti í.6En er ílátin voru full, sagði hún við son sinn: Fær mér enn ílát. Hann sagði við hana: Það er ekkert ílát eftir. Þá hætti olífuolían að renna.7Fór hún þá og sagði guðsmanninum frá, en hann sagði: Far þú nú og sel olíuna og gjald skuld þína, en haf til viðurlífis þér og sonum þínum það, sem afgangs verður.8Það bar til einn dag, að Elísa gekk yfir til Súnem. Þar var auðug kona, og lagði hún að honum að þiggja mat hjá sér. Og í hvert sinn, sem hann fór um, gekk hann þar inn til að matast.9Og hún sagði við mann sinn: Heyrðu, ég sé að það er heilagur guðsmaður, sem stöðuglega fer um hjá okkur.10Við skulum gjöra lítið loftherbergi með múrveggjum og setja þangað rúm og borð og stól og ljósastiku, svo að hann geti farið þangað, þegar hann kemur til okkar.11Einn dag kom Elísa þar, gekk inn í loftherbergið og lagðist þar til svefns.12Síðan sagði hann við Gehasí, svein sinn: Kalla þú á súnemsku konuna. Og hann kallaði á hana, og hún gekk fyrir hann.13Þá sagði hann við Gehasí: Seg þú við hana: Þú hefir haft alla þessa fyrirhöfn fyrir okkur, hvað á ég að gjöra fyrir þig? Þarft þú að láta tala máli þínu við konung eða við hershöfðingjann? Hún svaraði: Ég bý hér á meðal ættfólks míns.14Þá sagði Elísa við Gehasí: Hvað á ég þá að gjöra fyrir hana? Gehasí mælti: Jú, hún á engan son, og maður hennar er gamall.15Þá sagði Elísa: Kalla þú á hana. Og hann kallaði á hana, og hún nam staðar í dyrunum.16Þá mælti hann: Að ári um þetta leyti munt þú faðma að þér son. En hún mælti: Nei, herra minn, þú guðsmaður, skrökva þú eigi að ambátt þinni.17En konan varð þunguð og ól son næsta ár í sama mund, eins og Elísa hafði heitið henni.18Þegar sveinninn var kominn á legg, gekk hann einn dag til föður síns, út til kornskurðarmannanna.19Þá sagði hann við föður sinn: Æ, höfuðið á mér, höfuðið á mér! En faðir hans sagði við svein sinn: Ber þú hann til móður sinnar.20Og hann tók hann og færði hann móður hans, og hann sat í kjöltu hennar til hádegis, þá dó hann.21Þá gekk hún upp, lagði hann í rekkju guðsmannsins, lokaði að honum og gekk burt.22Þá kallaði hún á mann sinn og sagði við hann: Send þú mér einn af sveinunum og eina ösnu. Ég ætla sem skjótast að fara til fundar við guðsmanninn og koma síðan aftur.23En hann mælti: Hvers vegna ætlar þú að fara til hans í dag? Það er hvorki tunglkomudagur né hvíldardagur. Hún mælti: Það gjörir ekkert til!24Síðan söðlaði hún ösnuna og sagði við svein sinn: Rektu nú hart! Linaðu eigi á, uns ég segi þér.25Síðan fór hún og kom til guðsmannsins á Karmelfjalli. En er guðsmaðurinn sá hana álengdar, sagði hann við Gehasí, svein sinn: Þetta er konan frá Súnem!26Hlaup þú nú á móti henni og seg við hana: Hvernig líður þér, hvernig líður manni þínum, hvernig líður drengnum? Hún svaraði: Okkur líður vel.27En er hún kom á fjallið til guðsmannsins, tók hún um fætur honum. Þá gekk Gehasí að og vildi hrinda henni frá. En guðsmaðurinn mælti: Láttu hana vera, því að hún er harmþrungin mjög, og Drottinn hefir leynt mig því og eigi látið mig vita það.28Þá mælti hún: Hefi ég beðið herra minn um son? Sagði ég ekki: Drag mig ekki á tálar?29Þá sagði hann við Gehasí: Gyrð þú lendar þínar, tak staf minn í hönd þér og far af stað. Þó að einhver mæti þér, þá heilsaðu honum ekki, og þó að einhver heilsi þér, þá taktu ekki undir við hann, og legg staf minn yfir andlit sveinsins.30En móðir sveinsins mælti: Svo sannarlega sem Drottinn lifir og svo sannarlega sem þú lifir, þá fer ég ekki frá þér. Stóð hann þá upp og fór með henni.31Gehasí var farinn á undan þeim og hafði lagt stafinn yfir andlit sveinsins, en þar var steinhljóð og ekkert lífsmark. Þá sneri hann við í móti honum og sagði honum svo frá: Ekki vaknar sveinninn!32Þegar Elísa kom inn í húsið, þá lá sveinninn dauður í rekkju hans.33Þá gekk hann inn og lokaði dyrunum að þeim báðum og bað til Drottins.34Síðan steig hann upp í og lagðist yfir sveininn, lagði sinn munn yfir hans munn, sín augu yfir hans augu og sínar hendur yfir hans hendur og beygði sig yfir hann. Hitnaði þá líkami sveinsins.35Þá kom hann aftur, gekk einu sinni aftur og fram um húsið, fór síðan upp og beygði sig yfir hann. Þá hnerraði sveinninn sjö sinnum. Því næst lauk hann upp augunum.36Þá kallaði Elísa á Gehasí og sagði: Kalla þú á súnemsku konuna. Og hann kallaði á hana, og hún kom til hans. Þá sagði hann: Tak við syni þínum!37Þá kom hún og féll til fóta honum og laut til jarðar. Síðan tók hún son sinn og fór burt.38Elísa kom aftur til Gilgal meðan hallæri var í landinu. Og er spámannasveinarnir sátu frammi fyrir honum, sagði hann við svein sinn: Settu upp stóra pottinn og sjóð rétt matar handa spámannasveinunum.39Þá gekk einn út í hagann að tína jurtir og fann villivafteinung og tíndi á honum yfirhöfn sína fulla af villi-agúrkum, fór síðan heim og brytjaði þær í matarpottinn, því að þeir þekktu þær ekki.40Síðan helltu þeir upp fyrir mennina til að eta. En er þeir brögðuðu á matnum, hljóðuðu þeir upp yfir sig og sögðu: Dauðinn er í pottinum, þú guðsmaður! og þeir gátu ekki etið það.41En hann mælti: Komið með mjöl! Og hann kastaði því í pottinn. Síðan sagði hann: Hell nú upp fyrir fólkið, að það megi eta. Þá var ekkert skaðvænt í pottinum.42Maður kom frá Baal Salísa og færði guðsmanninum frumgróðabrauð, tuttugu byggbrauð og mulið korn í mal sínum. Og Elísa sagði: Gefðu fólkinu það að eta.43En þjónn hans mælti: Hvernig get ég borið þetta hundrað mönnum? Hann svaraði: Gefðu fólkinu það að eta. Því að svo segir Drottinn: Þeir munu eta og leifa.44Þá lagði hann það fyrir þá, en þeir neyttu og gengu frá leifðu, eins og Drottinn hafði sagt.