1Nú héldu þeir kyrru fyrir í þrjú ár, og var enginn ófriður milli Sýrlands og Ísraels.2En á þriðja ári fór Jósafat konungur í Júda á fund Ísraelskonungs.3Og Ísraelskonungur sagði við þjóna sína: Vita munuð þér, að vér eigum Ramót í Gíleað, en vér höfumst eigi að og tökum hana ekki frá Sýrlandskonungi.4Þá mælti hann við Jósafat: Hvort munt þú fara með mér í hernað til Ramót í Gíleað? Jósafat sagði við Ísraelskonung: Eitt skal yfir báða ganga, mig og þig, mína þjóð og þína þjóð, mína hesta og þína hesta.5Og Jósafat sagði við Ísraelskonung: Gakk þú fyrst til frétta og vit hvað Drottinn segir.6Þá stefndi Ísraelskonungur saman spámönnunum, um fjögur hundruð manns, og sagði við þá: Á ég að fara og herja á Ramót í Gíleað, eða á ég að hætta við það? Spámennirnir svöruðu: Far þú, og Drottinn mun gefa hana í hendur konungi.7En Jósafat mælti: Er hér ekki enn einhver spámaður Drottins, að vér mættum leita frétta hjá honum?8Ísraelskonungur mælti til Jósafats: Enn er einn eftir, er vér gætum látið ganga til frétta við Drottin, en mér er lítið um hann gefið, því að hann spáir mér aldrei góðu, heldur illu einu. Hann heitir Míka Jimlason. Jósafat sagði: Eigi skyldi konungur svo mæla.9Þá kallaði Ísraelskonungur einn af hirðmönnunum og mælti: Sæk sem skjótast Míka Jimlason.10En Ísraelskonungur og Jósafat Júdakonungur sátu hvor í sínu hásæti skrýddir purpuraklæðum úti fyrir borgarhliði Samaríu, og allir spámennirnir spáðu frammi fyrir þeim.11Þá gjörði Sedekía Kenaanason sér horn úr járni og mælti: Svo segir Drottinn: Með þessum munt þú reka Sýrlendinga undir, uns þú hefir gjöreytt þeim.12Og allir spámennirnir spáðu á sömu leið og sögðu: Far þú til Ramót í Gíleað. Þú munt giftudrjúgur verða, og Drottinn mun gefa hana í hendur þér.13Sendimaðurinn, sem farinn var að sækja Míka, mælti til hans á þessa leið: Sjá, spámennirnir hafa einum munni boðað konungi hamingju. Mæl þú sem þeir og boða þú hamingju.14En Míka svaraði: Svo sannarlega sem Drottinn lifir, það sem Drottinn til mín talar, það mun ég mæla.15Þegar hann kom til konungs, mælti konungur til hans: Míka, eigum vér að fara og herja á Ramót í Gíleað, eða eigum vér að hætta við það? Þá sagði Míka við hann: Far þú. Þú munt giftudrjúgur verða, og Drottinn mun gefa hana í hendur konungi!16Þá sagði konungur við hann: Hversu oft á ég að særa þig um, að þú segir mér eigi annað en sannleikann í nafni Drottins?17Þá mælti Míka: Ég sá allan Ísrael tvístrast um fjöllin, eins og hirðislausa sauði, og Drottinn sagði: Þessir hafa engan herra. Fari þeir í friði hver heim til sín.18Þá sagði Ísraelskonungur við Jósafat: Fer nú eigi sem ég sagði þér: Hann spáir mér aldrei góðu, heldur illu einu?19Þá mælti Míka: Eigi er svo! Heyr orð Drottins! Ég sá Drottin sitja í hásæti sínu og allan himins her standa á tvær hendur honum.20Og Drottinn sagði: Hver vill ginna Akab til þess að fara til Ramót í Gíleað og falla þar? Og einn sagði þetta og annar hitt.21Þá gekk fram andi, staðnæmdist frammi fyrir Drottni og mælti: Ég skal ginna hann. Og Drottinn sagði við hann: Með hverju?22Hann mælti: Ég ætla að fara og verða lygiandi í munni allra spámanna hans. Þá mælti Drottinn: Þú skalt ginna hann og þér mun takast það. Far og gjör svo!23Þannig hefir þá Drottinn lagt lygianda í munn öllum þessum spámönnum þínum, þar sem Drottinn hefir þó ákveðið að leiða yfir þig ógæfu.24Þá gekk að Sedekía Kenaanason, laust Míka kinnhest og mælti: Hvaða leið hefir andi Drottins farið frá mér til þess að tala við þig?25Þá mælti Míka: Það munt þú sjá á þeim degi, er þú fer í felur úr einu herberginu í annað.26Þá mælti Ísraelskonungur: Takið Míka og færið hann Amón borgarstjóra og Jóas konungssyni27og segið: Svo segir konungur: Kastið manni þessum í dýflissu og gefið honum brauð og vatn af skornum skammti, þar til er ég kem aftur heill á húfi.28Þá mælti Míka: Komir þú aftur heill á húfi, þá hefir Drottinn eigi talað fyrir minn munn, og hann mælti: Heyri það allir lýðir!29Síðan fóru þeir Ísraelskonungur og Jósafat Júdakonungur til Ramót í Gíleað.30Og Ísraelskonungur sagði við Jósafat: Ég mun klæðast dularbúningi og ganga í orustuna, en þú skalt vera klæddur búningi þínum. Klæddist þá Ísraelskonungur dularbúningi og gekk í orustuna.31En Sýrlandskonungur hafði boðið foringjunum fyrir vagnliði sínu, sem voru þrjátíu og tveir, á þessa leið: Þér skuluð eigi berjast við neinn, hvorki smáan né stóran, nema Ísraelskonung einan.32Og er foringjarnir fyrir vagnliðinu sáu Jósafat, sögðu þeir: Þetta er vissulega Ísraelskonungurinn, og sneru í móti honum til þess að berjast við hann. Þá kallaði Jósafat hátt.33Og er foringjarnir fyrir vagnliðinu sáu, að það var ekki Ísraelskonungur, þá hættu þeir að elta hann.34En maður nokkur lagði ör á streng og skaut af handahófi og kom á Ísraelskonung milli brynbeltis og pansara. Þá mælti hann við kerrusvein sinn: Snú þú við og kom mér burt úr bardaganum, því að ég er sár.35Var bardaginn hinn harðasti um daginn, og konungur stóð í vagninum andspænis Sýrlendingum allt til kvölds, og blóðið úr sárinu rann ofan í vagninn, og dó hann um kvöldið.36En um sólsetur kvað svolátandi óp við um allan herinn: Hver fari heim til sinnar borgar og síns lands,37því að konungur er dauður. Og þeir komu til Samaríu og jörðuðu konung í Samaríu.38En er vagninn var þveginn við Samaríutjörn, þá sleiktu hundar blóðið og portkonur lauguðu sig þar eftir orði Drottins, því er hann hafði talað.39Það sem meira er að segja um Akab og allt, sem hann gjörði, og um fílabeinshúsið, sem hann reisti, og allar borgirnar, sem hann byggði, það er ritað í Árbókum Ísraelskonunga.40Og Akab lagðist til hvíldar hjá feðrum sínum, og Ahasía sonur hans tók ríki eftir hann.41Jósafat, sonur Asa, varð konungur yfir Júda á fjórða ríkisári Akabs, konungs í Ísrael.42Jósafat var þrjátíu og fimm ára að aldri, er hann tók ríki, og tuttugu og fimm ár ríkti hann í Jerúsalem. Móðir hans hét Asúba Sílhídóttir.43Hann fetaði að öllu í fótspor Asa föður síns og veik ekki frá þeim, með því að hann gjörði það, sem rétt var í augum Drottins.44Þó voru fórnarhæðirnar ekki afnumdar. Enn þá fórnaði lýðurinn sláturfórnum og reykelsisfórnum á hæðunum.45Og Jósafat hafði frið við Ísraelskonung.46Það sem meira er að segja um Jósafat og hreystiverk hans, þau er hann vann, og hvernig hann herjaði, það er ritað í Árbókum Júdakonunga.47Hann eyddi og úr landinu leifum þeirra manna, er helgað höfðu sig saurlifnaði og eftir höfðu orðið á dögum Asa föður hans.48Þá var enginn konungur í Edóm. Jarl nokkur var þar konungur.49Jósafat hafði gjöra látið Tarsisskip, er fara skyldu til Ófír að sækja gull, en eigi varð af ferðinni, því að skipin brotnuðu við Esjón Geber.50Þá sagði Ahasía Akabsson við Jósafat: Lát mína menn fara með þínum mönnum á skipunum. En Jósafat vildi ekki.51Og Jósafat lagðist til hvíldar hjá feðrum sínum og var grafinn hjá feðrum sínum í borg Davíðs forföður síns. Og Jóram sonur hans tók ríki eftir hann.52Ahasía sonur Akabs varð konungur í Samaríu yfir Ísrael á seytjánda ríkisári Jósafats, konungs í Júda, og hann ríkti yfir Ísrael tvö ár.53Hann gjörði það sem illt var í augum Drottins og fetaði í fótspor föður síns og móður og í fótspor Jeróbóams Nebatssonar, er komið hafði Ísrael til að syndga.54Og hann dýrkaði Baal og tilbað hann og egndi Drottin, Ísraels Guð, til reiði, alveg eins og faðir hans hafði gjört.