1Svo bar við einn dag, að Jónatan sonur Sáls sagði við skjaldsvein sinn: Kom þú, við skulum fara yfir til varðflokks Filista, sem er þarna hinumegin. En hann sagði ekki föður sínum frá því.2En Sál sat utanvert við Gíbeu undir granateplatrénu, sem er hjá Mígron, og liðið, sem hann hafði með sér, var hér um bil sex hundruð manns.3Og Ahía, sonur Ahítúbs, bróður Íkabóðs, Pínehassonar, Elísonar, prests Drottins í Síló, bar hökulinn. En liðið vissi ekki, að Jónatan hafði farið.4Á milli klifanna, sem Jónatan vildi um fara yfir til varðflokks Filistanna, var hvor hamarinn sínum megin. Hét annar Bóses, en hinn Sene.5Annar hamarinn var að norðanverðu og var brattur, gegnt Mikmas, en hinn að sunnanverðu, gegnt Geba.6Jónatan sagði við skjaldsvein sinn: Kom þú, við skulum fara yfir til varðflokks þessara óumskornu manna. Vera má, að Drottinn framkvæmi eitthvað oss í hag, því að ekkert getur tálmað Drottni að veita sigur, hvort heldur er með mörgum eða fáum.7Skjaldsveinninn svaraði honum: Gjör þú öldungis eins og þér leikur hugur á, sjá, ég mun fylgja þér. Vil ég það eitt, er þú vilt.8Jónatan mælti: Sjá, við förum nú yfir til mannanna og látum þá sjá okkur.9Ef þeir þá kalla til okkar: Nemið staðar, þangað til vér komum til ykkar! þá skulum við standa kyrrir, þar sem við erum staddir, og eigi fara upp til þeirra.10En ef þeir kalla: Komið hingað upp til vor! þá skulum við fara upp þangað, því að þá hefir Drottinn gefið þá í okkar hendur. Skulum við hafa það að marki.11Síðan létu þeir báðir varðflokk Filistanna sjá sig, og Filistar sögðu: Sjá, Hebrear koma fram úr holunum, sem þeir hafa falið sig í.12Þá kölluðu varðmennirnir til Jónatans og skjaldsveins hans: Komið hingað upp til vor, og skulum vér segja ykkur tíðindi. Þá sagði Jónatan við skjaldsvein sinn: Kom nú upp á eftir mér, því að Drottinn hefir gefið þá í hendur Ísraels.13Og Jónatan klifraði upp á höndum og fótum og skjaldsveinn hans á eftir honum. Þá lögðu þeir á flótta fyrir Jónatan. En hann felldi þá, og skjaldsveinn hans vann á þeim á eftir honum.14Og þeir sem Jónatan og skjaldsveinn hans lögðu að velli í þessu fyrsta áhlaupi, voru um tuttugu manns, eins og þegar plógur flettir sundur sverðinum á dagplægi lands.15Þá sló ótta yfir herbúðirnar á völlunum og yfir allt liðið. Varðsveitin og ránsflokkurinn urðu einnig skelkaðir, og landið nötraði, og varð það að mikilli skelfingu.16Sjónarverðir Sáls í Gíbeu í Benjamín lituðust um, og sjá, þá var allt á tjá og tundri í herbúðum Filista.17Og Sál sagði við mennina, sem með honum voru: Kannið nú liðið og hyggið að, hver frá oss hefir farið. Könnuðu þeir þá liðið, og vantaði þá Jónatan og skjaldsvein hans.18Þá mælti Sál við Ahía: Kom þú með hökulinn! því að hann bar þá hökulinn frammi fyrir Ísraelsmönnum.19En meðan Sál var að tala við prestinn, varð ysinn í herbúðum Filista æ meiri og meiri, svo að Sál sagði við prestinn: Hættu við það!20Og Sál og allt liðið, sem með honum var, safnaðist saman. En er þeir komu í orustuna, sjá, þá reiddi þar hver sverð að öðrum, og allt var í uppnámi.21En Hebrear þeir, er að undanförnu höfðu lotið Filistum og farið höfðu með þeim í stríðið, snerust nú og í móti þeim og gengu í lið með Ísraelsmönnum, þeim er voru með Sál og Jónatan.22Og er allir Ísraelsmenn, þeir er falið höfðu sig á Efraímfjöllum, fréttu, að Filistar væru lagðir á flótta, þá veittu þeir þeim og eftirför til þess að berjast við þá.23Þannig veitti Drottinn Ísrael sigur á þeim degi. Orustan þokaðist fram hjá Betaven,24og Ísraelsmenn voru mæddir orðnir þann dag. Þá gjörði Sál mikið glappaverk. Hann lét liðið vinna svolátandi eið: Bölvaður sé sá, sem neytir matar áður en kveld er komið og ég hefi hefnt mín á óvinum mínum! Fyrir því bragðaði enginn af liðinu mat.25En nú voru hunangsbú á völlunum.26Og er liðið kom að hunangsbúunum, sjá, þá voru býflugurnar flognar út, en þrátt fyrir það bar enginn hönd að munni, því að liðið hræddist eiðinn.27En Jónatan hafði eigi hlýtt á, þá er faðir hans lét liðið vinna eiðinn. Hann rétti því út enda stafsins, sem hann hafði í hendinni, og dýfði honum í hunangsseiminn og bar hönd sína að munni sér. Urðu augu hans þá aftur fjörleg.28Þá tók einn úr liðinu til máls og sagði: Faðir þinn hefir látið liðið vinna svolátandi eið: Bölvaður sé sá, sem matar neytir í dag! En liðið var þreytt.29Jónatan svaraði: Faðir minn leiðir landið í ógæfu. Sjáið, hversu fjörleg augu mín eru, af því að ég bragðaði ögn af þessu hunangi.30Hversu miklu meira mundi mannfallið hafa verið meðal Filista en það nú er orðið, ef liðið hefði etið nægju sína í dag af herfangi óvinanna, er það náði.31Og þeir felldu Filista á þeim degi frá Mikmas til Ajalon, og liðið var mjög þreytt.32Og liðið fleygði sér yfir herfangið, og tóku þeir bæði sauðfé, naut og kálfa og slátruðu á jörðinni, og fólkið át kjötið með blóðinu.33Og menn sögðu Sál frá því og mæltu: Sjá, fólkið syndgar móti Drottni með því að eta kjötið með blóðinu. Sál sagði: Þér drýgið glæp. Veltið hingað til mín stórum steini.34Og Sál mælti: Gangið út meðal fólksins og segið þeim: Hver og einn af yður komi til mín með sinn uxa og sína sauðkind og slátrið þeim hér og etið, svo að þér syndgið ekki á móti Drottni með því að eta það með blóðinu. Þá kom hver og einn af liðinu um nóttina með það, er hann hafði, og þeir slátruðu því þar.35Og Sál reisti Drottni altari. Það var fyrsta altarið, sem hann reisti Drottni.36Og Sál mælti: Vér skulum fara á eftir Filistum í nótt og ræna meðal þeirra, þar til er birtir af degi, og engan af þeim láta eftir verða. Þeir sögðu: Gjör þú allt, sem þér gott þykir. En presturinn sagði: Vér skulum ganga hér fram fyrir Guð.37Sál gekk þá til frétta við Guð: Á ég að fara á eftir Filistum? Munt þú gefa þá í hendur Ísrael? En hann svaraði honum engu þann dag.38Þá sagði Sál: Gangið hingað, allir höfðingjar fólksins, og grennslist eftir og komist að raun um, hver drýgt hefir þessa synd í dag.39Því að svo sannarlega sem Drottinn lifir, sá er veitt hefir Ísrael sigur, þó að það væri Jónatan sonur minn, sem hefði drýgt hana, þá skyldi hann láta lífið. En enginn svaraði honum af öllu fólkinu.40Þá sagði hann við allan Ísrael: Verið þér öðrumegin, en ég og Jónatan sonur minn skulum vera hinumegin. Lýðurinn sagði við Sál: Gjör þú sem þér gott þykir.41Þá mælti Sál: Drottinn, Ísraels Guð, hví svaraðir þú ekki þjóni þínum í dag? Ef þessi misgjörð hvílir á mér eða Jónatan syni mínum, Drottinn, Ísraels Guð, þá lát þú úrím koma upp, en ef hún hvílir á lýð þínum Ísrael, þá lát þú túmmím koma upp. Þá kom upp hlutur Jónatans og Sáls, en fólkið gekk undan.42Og Sál mælti: Hlutið með mér og Jónatan syni mínum! Kom þá upp hlutur Jónatans.43Og Sál sagði við Jónatan: Segðu mér, hvað hefir þú gjört? Þá sagði Jónatan honum frá því og mælti: Ég bragðaði aðeins ögn af hunangi á stafsendanum, sem ég hafði í hendinni. Sjá, hér er ég, fyrir það á ég að láta lífið?44Sál svaraði: Guð gjöri við mig það, er hann vill: lífið verður þú að láta, Jónatan!45En lýðurinn sagði við Sál: Á Jónatan að láta lífið, hann sem unnið hefir þennan mikla sigur í Ísrael? Fjarri sé það! Svo sannarlega sem Drottinn lifir, skal ekki eitt höfuðhár hans falla til jarðar, því að með Guðs hjálp hefir hann unnið í dag. Og fólkið leysti Jónatan út undan lífláti.46Og Sál kom aftur, er hann hafði elt Filista, en Filistar fóru heim til sín.47Þá er Sál hafði hlotið konungdóm yfir Ísrael, háði hann ófrið við alla óvini sína allt í kring: við Móab, við Ammóníta, við Edóm, við konunginn í Sóba og við Filista, og hvert sem hann sneri sér, vann hann sigur.48Hann sýndi og hreysti og vann sigur á Amalek og frelsaði Ísrael af hendi þeirra, er rændu hann.49„Synir Sáls voru Jónatan, Jísví og Malkísúa; og dætur hans tvær hétu: hin eldri Merab og hin yngri Míkal.“50Og kona Sáls hét Ahínóam, dóttir Ahímaas. Og hershöfðingi hans hét Abner, sonur Ners, föðurbróður Sáls.51Því að Kís, faðir Sáls, og Ner, faðir Abners, voru synir Abíels.52Og ófriðurinn við Filista var harður alla ævi Sáls, og sæi Sál einhvern kappa eða eitthvert hraustmenni, þá tók hann þann mann í sína sveit.