1Orð Samúels kom til alls Ísraels. Og Ísrael fór í móti Filistum til hernaðar, og settu þeir herbúðir sínar hjá Ebeneser, en Filistar settu herbúðir sínar hjá Afek.2Og Filistar fylktu liði sínu gegn Ísrael, og hallaðist bardaginn: Ísrael beið ósigur fyrir Filistum, og þeir felldu í valinn á vígvellinum um fjögur þúsund manns.3Og er lýðurinn kom aftur í herbúðirnar, þá sögðu öldungar Ísraels: Hví hefir Drottinn látið oss bíða ósigur í dag fyrir Filistum? Vér skulum sækja sáttmálsörk Drottins til Síló, og þegar hún er komin hér meðal vor, mun hún frelsa oss af hendi óvina vorra.4Þá sendi lýðurinn menn til Síló, og þeir tóku þaðan sáttmálsörk Drottins allsherjar, hans sem situr uppi yfir kerúbunum. Báðir synir Elí, þeir Hofní og Pínehas, fóru með sáttmálsörk Guðs.5En þegar sáttmálsörk Drottins kom í herbúðirnar, þá laust allur Ísrael upp svo miklu fagnaðarópi, að jörðin dundi.6Þegar Filistar heyrðu óminn af fagnaðarópinu, sögðu þeir: Hvað merkir þetta glymjandi fagnaðaróp í herbúðum Hebrea? Og er þeir urðu þess vísir, að örk Drottins væri komin í herbúðirnar,7þá urðu þeir skelkaðir, því að þeir hugsuðu: Guð er kominn til þeirra í herbúðirnar, og sögðu: Vei oss, því að slíkt hefir aldrei áður til borið!8Vei oss! Hver mun frelsa oss af hendi þessara voldugu guða? Það voru þessir guðir, sem lustu Egypta með alls konar plágum í eyðimörkinni.9Herðið ykkur upp og verið menn, Filistar, svo að þér verðið ekki ánauðugir Hebreum, eins og þeir hafa verið yður ánauðugir. Verið því menn og berjist!10Og Filistar börðust, og Ísrael hafði ósigur, og þeir flýðu, hver heim til sín. Og mannfallið var mjög mikið: féllu af Ísrael þrjátíu þúsundir fótgangandi manna.11Og Guðs örk var tekin, og báðir synir Elí, þeir Hofní og Pínehas, létu lífið.12Benjamíníti nokkur hljóp úr orustunni og kom til Síló þennan sama dag í rifnum klæðum og með mold á höfði sér.13Og er hann kom, sjá, þá sat Elí á stól við hliðið og starði út á veginn, því að hann var hugsjúkur um örk Guðs. Og er maðurinn kom að segja þessi tíðindi í borginni, þá tók öll borgin að kveina.14En er Elí heyrði óminn af harmakveininu, sagði hann: Hvað merkir þessi háreysti? Og maðurinn hraðaði sér og kom og sagði Elí tíðindin.15En Elí var níutíu og átta ára gamall og augu hans stirðnuð, svo að hann mátti ekki sjá.16Og maðurinn sagði við Elí: Ég kem úr orustunni, ég flýði í dag úr orustunni. Þá sagði Elí: Hvernig hefir það gengið, sonur minn?17Maðurinn, sem tíðindin flutti, svaraði og mælti: Ísrael er flúinn fyrir Filistum, og líka var mikið mannfall meðal fólksins, og einnig eru báðir synir þínir, þeir Hofní og Pínehas, dauðir, og Guðs örk er tekin.18En er hann nefndi Guðs örk, þá féll Elí aftur á bak úr stólnum við hliðið og hálsbrotnaði, og varð það hans bani, því að hann var gamall maður og þungur. En hann hafði verið dómari í Ísrael í fjörutíu ár.19Tengdadóttir hans, kona Pínehasar, var þunguð og komin að falli, og er hún heyrði tíðindin, að Guðs örk væri tekin og tengdafaðir hennar og maður dauðir, þá hné hún niður og fæddi, því að jóðsóttin kom yfir hana.20En er hún var komin í dauðann, sögðu konurnar, er yfir henni stóðu: Óttast ekki, því að þú hefir son fætt. En hún svaraði engu og gaf því engan gaum,21heldur nefndi sveininn Íkabóð og sagði: Horfin er vegsemdin frá Ísrael vegna þess að Guðs örk var tekin, og vegna tengdaföður síns og manns síns.22Hún sagði: Horfin er vegsemdin frá Ísrael, því að Guðs örk er tekin.