Guð og hans útvaldi lýður

1 Ég tala sannleika í Kristi, ég lýg ekki, samviska mín, upplýst af heilögum anda, vitnar það með mér 2 að ég hef mikla hryggð og sífellda kvöl í hjarta mínu 3 og gæti óskað að mér væri sjálfum útskúfað frá Kristi ef það yrði til heilla fyrir bræður mína og ættmenn, 4 Ísraelsmenn. Þeir eiga frumburðarréttinn, dýrðina, sáttmálana,[ löggjöfina, helgihaldið og fyrirheitin. 5 Þeirra eru ættfeðurnir og af þeim er Kristur kominn sem maður, hann sem er yfir öllu, Guð, blessaður að eilífu. Amen.[
6 Það er ekki svo sem Guðs orð hafi brugðist. Því að ekki eru allir þeir Ísraelsmenn sem af Ísrael eru komnir. 7 Ekki eru heldur allir börn Abrahams þótt þeir séu niðjar hans. Nei: „Afkomendur Ísaks munu taldir niðjar þínir.“ 8 Það merkir: Ekki eru líkamlegir afkomendur Abrahams börn Guðs heldur þeir sem fyrirheitið hljóðar um. 9 Guð gaf honum fyrirheit um fæðingu Ísaks þegar hann sagði: „Í þetta mund að ári kem ég aftur og þá mun Sara hafa eignast son.“
10 Og ekki nóg með það. Eins var um Rebekku þegar hún varð þunguð að tveim sveinum af eins manns völdum, forföður okkar, Ísaks. 11 Nú, til þess að það stæði stöðugt að ákvörðun Guðs um útvalningu væri óháð verkum og að öllu komin undir vilja þess er kallar, 12 var henni sagt áður en sveinarnir voru fæddir og áður en þeir höfðu aðhafst gott eða illt: „Hinn eldri skal þjóna hinum yngri.“ 13 Eins og ritað er: „Jakob elskaði ég, Esaú hataði ég.“
14 Hvað skal um þetta segja? Er Guð óréttvís? Fjarri fer því. 15 Hann segir við Móse: „Ég miskunna þeim sem ég vil miskunna og líkna þeim sem ég vil líkna.“ 16 Það er því ekki komið undir vilja manns eða áreynslu heldur Guði sem miskunnar. 17 Því er í ritningunni sagt við faraó: „Einmitt til þess hóf ég þig að ég fengi sýnt mátt minn á þér og nafn mitt yrði boðað um alla jörðina.“ 18 Svo miskunnar þá Guð þeim sem hann vill en forherðir þann sem hann vill.

Guð sýnir hve ómælanleg dýrð hans er

19 Þú munt nú vilja segja við mig: „Hvað er hann þá að ásaka okkur framar? Hver fær staðið gegn vilja hans?“ 20 Hver ert þú, maður, að þú skulir deila á Guð? Hvort fær smíðisgripurinn sagt við smið sinn: „Hví gerðir þú mig svona?“ 21 Eða hefur ekki leirkerasmiðurinn leirinn á valdi sínu svo að hann megi úr sama deigi gera viðhafnarker og annað til hversdagsnota?
22 Hafi Guð viljað sýna reiði sína og birta mátt sinn hefur hann samt af mikilli þolinmæði umborið þau ker sem vöktu reiði hans og áttu fyrir sér að fara forgörðum. 23 Hann ætlaði með því að sýna hve ómælanleg dýrð hans er við þá sem hann miskunnar[ og útvelur til dýrðar. 24 Þetta á við okkur,[ sem hann hefur kallað, ekki aðeins úr flokki Gyðinga heldur og úr flokki heiðingja. 25 Eins og hann líka segir hjá Hósea:
Lýð sem ekki var minn mun ég kalla minn
og þá sem ekki var elskuð mun ég mína elskuðu kalla.
26 Og á sama stað og sagt var við þá:
Þið eruð ekki minn lýður,
þar munu þeir kallaðir verða börn Guðs lifanda.
27 En Jesaja hrópar yfir Ísrael: „Þótt fjöldi Ísraels barna væri sem sandur sjávar munu leifar einar frelsaðar verða. 28 Drottinn mun í skyndi gera upp reikning sinn á jörð og ljúka að fullu.“ 29 Og eins hefur Jesaja sagt: „Hefði Drottinn allsherjar ekki látið oss eftir niðja værum vér orðin eins og Sódóma, værum lík Gómorru.“
30 Hvað skal um þetta segja? Heiðingjarnir, sem sóttust ekki eftir réttlæti, hafa öðlast réttlæti – réttlæti af trú. 31 En Ísraelsmenn, sem lögðu sig eftir lögmáli er veitt gæti réttlæti, náðu því ekki. 32 Hvers vegna? Af því að þeir ætluðu sér að réttlætast með verkum, ekki af trú. Þeir hnutu um ásteytingarsteininn 33 eins og ritað er:
Sjá, ég set í Síon ásteytingarstein
og hrösunarhellu.
Enginn sem á hann trúir
skal þurfa að blygðast sín.