Antíokkus VII falast eftir stuðningi Símonar

1 Antíokkus, sonur Demetríusar konungs, sendi bréf frá eyjunum í hafinu til Símonar, æðsta prests og þjóðhöfðingja Gyðinga, og þjóðarinnar allrar. 2 Var bréfið á þessa leið:
„Antíokkus konungur sendir Símoni, æðsta presti og þjóðhöfðingja, og þjóð Gyðinga kveðjur. 3 Nokkrir svikarar hafa sölsað undir sig völdin í ríki feðra vorra. Þar sem ég ætla mér að endurheimta völdin og koma skipan mála í sama horf og var hef ég dregið að mér mikinn herafla og látið smíða herskip. 4 Ætla ég að stíga á land og hafa hendur í hári þeirra sem spillt hafa landi voru og eyðilagt margar borgir í ríki mínu. 5 Hér með staðfesti ég þær skattaívilnanir sem fyrirrennarar mínir í hásæti hafa veitt þér og staðfesti að allt stendur óbreytt um aðrar ívilnanir þér veittar. 6 Ég heimila þér að slá eigin mynt til að nota sem gjaldmiðil í landi þínu 7 og lýsi Jerúsalem og helgidóminn skattfrjálsan. Öllum þeim vopnum, sem þú hefur látið gera, og virkjum, sem þú reistir og ræður yfir, mátt þú halda. 8 Allt sem þú skuldar konungi og allt sem konungdæmið kann að krefja þig síðar um skal þér upp gefið frá og með þessum degi og til frambúðar. 9 Er vér svo höfum náð völdum í ríki voru á ný skulum vér sæma þig og þjóð þína og helgidóm slíkri vegsemd að tign ykkar mun verða augljós um alla jörðina.“

Trýfoni velt úr sessi

10 Árið eitt hundrað sjötíu og fjögur sté Antíokkus á land í landi feðra sinna. Gengu allar hersveitir honum á hönd svo að Trýfon varð fáliðaður. 11 Antíokkus veitti honum eftirför og flýði hann til Dór sem er við ströndina. 12 Sá hann líka að hann var heillum horfinn þar sem hersveitirnar höfðu yfirgefið hann. 13 Antíokkus setti herbúðir við Dór. Hann hafði eitt hundrað og tuttugu þúsundir hermanna og átta þúsund riddara. 14 Hann umkringdi borgina og skip gerðu árás sjávarmegin svo að þrengt var að henni frá sjó og landi og því var alls engum fært að komast inn eða út úr borginni.

Rómverjar lýsa yfir stuðningi við Gyðinga

15 Númeníus og fylgdarmenn hans komu frá Róm með svohljóðandi bréf til hinna ýmsu konunga og landa:
16 „Lúsíus, ræðismaður Rómverja, sendir Ptólemeusi konungi kveðju. 17 Fulltrúar Gyðinga, vina okkar og bandamanna, vitjuðu okkar til að endurnýja forna vináttu og bandalag. Var þeim falið það af Símoni æðsta presti og þjóð Gyðinga. 18 Þeir færðu okkur gullskjöld, þúsund mína virði. 19 Við afréðum því að skrifa hinum ýmsu konungum og löndum og hvetja til þess að leitast verði við að Gyðingum sé ekki unnið tjón, hvorki á þá ráðist, borgir þeirra og land né þeim veitt vígsgengi sem á þá herja. 20 Ákváðum við að þiggja skjöldinn af þeim. 21 Hafi einhverjir afbrotamenn frá landi þeirra leitað hælis í landi ykkar hvetjum við ykkur til að framselja þá Símoni æðsta presti svo að hann geti refsað þeim samkvæmt lögmáli Gyðinga.“
22 Hið sama skrifaði Lúsíus Demetríusi konungi og Attalusi, Aríarates og Arsakes 23 og Sampsame og Spörtu og til hinna ýmsu landa: Delos, Myndus, Sýkíon, Karíu, Samos, Pamfylíu, Lýkíu, Halíkarnassus, Ródos, Faselis, Kos, Síde, Aradus, Gortýna, Knídus, Kýpur og Kýrene. 24 Afrit af bréfunum var sent Símoni æðsta presti.

Antíokkus VII snýr baki við Símoni

25 Antíokkus konungur settist öðru sinni um Dór. Sótti her hans sífellt fastar að borginni. Lét Antíokkus smíða umsátursvélar og lokaði öllum aðkomu- og útgönguleiðum fyrir Trýfoni. 26 Símon sendi Antíokkusi tvö þúsund úrvalshermenn til hjálpar í stríðinu, silfur, gull og gnótt vopna. 27 Þetta vildi Antíokkus ekki þiggja heldur brá öllu sem hann hafði samið um áður við Símon og varð fjandsamlegur honum. 28 Sendi hann Atenóbíus, einn vina sinna, til að semja við Símon og skila þessu til hans:
„Þið hafið hertekið Joppe og Geser og virkið í Jerúsalem sem eru borgir í ríki voru. 29 Þið hafið lagt héruð þeirra í auðn, bakað landinu mikinn skaða og sölsað undir ykkur margan staðinn í ríki voru. 30 Skilið þegar aftur borgum þeim sem þið tókuð og gjaldið skatta af héruðunum sem þið lögðuð undir ykkur utan landamæra Júdeu. 31 Að öðrum kosti skuluð þið greiða fimm hundruð talentur silfurs fyrir tjónið sem þið olluð og aðrar fimm hundruð í stað skattsins af borgunum. Ella komum vér og förum með her á hendur ykkur.“
32 Þegar Atenóbíus, vinur konungs, kom til Jerúsalem og sá vegsemd Símonar, stórfenglegan glæsileik hirðar hans, borðbúnað af gulli og silfri og fjölmennt þjónaliðið varð hann agndofa. Þegar hann síðan flutti Símoni boð konungs 33 svaraði hann:
„Við höfum hvorki tekið land, sem öðrum tilheyrir, né slegið eign okkar á neitt sem annarra er. Við tókum einungis arf feðra okkar sem óvinir okkar höfðu áður sölsað undir sig með rangindum.
34 Nú, þegar færi er til, ætlum við að halda arfi feðra okkar. 35 Hvað Joppe og Geser áhrærir, sem þú gerir kröfu til, þá hafa íbúar þeirra borga valdið þjóð okkar og landi stórtjóni. Fyrir þær skulum við þó greiða eitt hundrað talentur.“
Atenóbíus svaraði honum engu orði 36 heldur sneri sárreiður aftur til konungs og greindi honum frá því sem Símon hafði sagt. Hann lýsti vegsemd Símonar fyrir honum og öllu sem borið hafði fyrir augu hans og fylltist konungur heift.

Herför Kendebeusar

37 Trýfoni tókst að komast á skip og flýja til Ortosíu. 38 Konungur setti þá Kendebeus yfir herinn við strandlengjuna og fékk honum bæði fótgöngulið og riddara. 39 Gaf konungur honum fyrirmæli um að koma her sínum fyrir við landamæri Júdeu, víggirða Kedron, styrkja hlið borgarinnar og herja á þjóðina. Sjálfur veitti konungur Trýfoni eftirför. 40 Þegar Kendebeus kom til Jabne tók hann strax að hrella þjóðina. Fór hann árásarferðir inn í Júdeu og tók fanga og myrti. 41 Hann víggirti Kedron og kom þar fyrir riddurum og öðru liði svo að þeir gætu haldið þaðan til árása með fram vegum Júdeu eins og konungur hafði boðið.