1Þegar ég lækna Ísrael
kemur misgjörð Efraíms í ljós
og illskuverk Samaríu.
Þeir hafa svikið:
Þjófur brýst inn
og úti á strætinu herja ránsflokkar
2en þeir leiða ekki hugann að því
að ég man eftir öllum illskuverkum þeirra.
Nú umkringja þá eigin verk,
þeir koma fyrir auglit mitt.
3Þeir glöddu konung með illsku sinni
og höfðingja með svikum sínum.
4Allir eru þeir hórkarlar,
þeir eru sem glóandi ofn
sem bakari þarf ekki að kynda
á meðan deig er hnoðað þar til það hefur súrnað.
5Á degi konungs vors
urðu hermenn sjúkir af svalli,
vínið sveif á gárunga.
6En þeir nálgast á laun,
hjarta þeirra er sem glóandi ofn.
Alla nóttina blundar heift þeirra,
að morgni blossar hún upp eins og eldslogi.
7Allir eru þeir glóandi sem ofn,
þeir gleypa stjórnendur sína,
allir konungar þeirra féllu,
enginn þeirra ákallar mig.
8Efraím blandaðist framandi þjóðum.
Efraím er kaka,
bökuð öðrum megin,
9útlendingar gleyptu kraft hans
án þess að hann skildi það,
hár hans varð grátt
án þess að hann skildi það.
10Hroki Ísraels vitnar gegn honum sjálfum
og Ísraelsmenn hverfa ekki aftur til Drottins, Guðs síns,
leita hans ekki þrátt fyrir allt þetta.
11Efraím líkist dúfu,
einfaldri og skilningslausri.
Þeir hrópa á hjálp frá Egyptalandi,
fara til Assýríumanna.
12Þegar þeir fara kasta ég yfir þá neti,
dreg þá niður eins og fugla himins,
gríp þá strax og ég heyri í flokki þeirra.
13Vei þeim, þeir hafa flúið mig,
þeir deyi, þeir hafa brugðist mér.
Ég ætlaði að leysa þá en þeir fóru með lygar um mig
14og hrópuðu ekki til mín í hjarta sínu
þegar þeir kveinuðu í hvílum sínum.
Vegna korns og víns ristu þeir á sig skinnsprettur,
þeir hafa snúist gegn mér.
15Ég sjálfur styrkti þá og jók mátt þeirra
en þeir vildu mér illt.
16Þeir sneru sér að því sem fánýtt er,
urðu sem svikull bogi.
Höfðingjar þeirra skulu falla fyrir sverði
vegna formælinga tungu sinnar.
Því verða þeir hafðir að spotti í Egyptalandi.