1Vei hinni blóðseku borg
sem full er af svikum og ránsfeng
og lætur ekki af ofbeldi.
2Svipusmellir. Hjólaskrölt.
Hófatak. Vagnagnýr.
3Riddarar geysast fram,
sverð blika, spjót leiftra.
Fjöldi valfallinna, kestir af hræjum.
Óteljandi eru líkin,
um þau hrasa menn.
4Vegna hins mikla lauslætis skækjunnar,
hinnar fögru og fjölkunnugu,
sem vélaði þjóðir með lauslæti sínu
og kynstofna með töfrum sínum,
5vitja ég þín, segir Drottinn allsherjar,
og ég mun bregða klæðafaldi þínum upp að framan
og sýna þjóðunum nekt þína
og konungsríkjunum blygðun þína.
6Ég mun varpa yfir þig saur
og svívirða þig
svo að þú verðir öðrum víti til varnaðar.
7Þá hrökkva þeir undan
sem líta þig og segja:
„Níníve er lögð í eyði.
Hver aumkar hana nú?“
Hvar ætti ég að leita þér huggara?
8Er þér, Níníve, vandara um en Nó-Ammón
sem lá við Nílarfljót, umflotin vatni,
og átti sér fljótið að vígi
og vatnið að varnarvirki?
9Styrk sinn sótti hún til Eþíópíumanna
og hinna óteljandi Egypta.
Pútmenn og Líbíumenn voru hjálparlið hennar.
10Og þó flæmdist hún í útlegð
og varð að þola herleiðingu,
ungbörn hennar voru einnig lamin í hel
á öllum gatnamótum.
Hlutkesti var varpað um fyrirmenn hennar
og allir höfðingjar hennar voru reyrðir í fjötra.
11Eins verður þú ofurölvi,
eins verður þú magnþrota,
eins muntu leita hælis
fyrir fjandmönnum þínum.
12Öll virki þín eru sem fíkjutré
sem bera vorfíkjur.
Séu þau hrist falla þær
í munn hvers sem vill.
13Hermenn þínir eru sem konur,
hlið lands þíns hafa lokið sér upp sjálf
fyrir óvinum þínum,
slagbrandarnir hafa orðið eldi að bráð.
14Austu þér vatnsforða fyrir umsátina,
styrktu varnarvirki þín.
Gakktu í leireðjuna, troddu leirinn
og hafðu leirmótin tiltæk.
15Þar mun eldurinn eyða þér,
sverðið tortíma þér,
eyða þér eins og engisprettufaraldur,
jafnvel þótt lið þitt verði sem engisprettusægur,
iðandi grasvargur.
16Kaupmenn þínir voru fleiri en stjörnur himinsins,
en sem grasvargur skiptu þeir hömum og hurfu á braut.
17Verðir þínir voru sem engisprettur
og herforingjar þínir eins og skordýrasægur
sem sest á steingarða á svölum degi
en flýgur burt þegar sólin birtist
og enginn veit hvað af honum verður.
18Hirðar þínir blunda, Assýríukonungur,
leiðtogar þínir sofa.
Menn þínir hafa tvístrast um hæðirnar
og enginn er til að safna þeim saman.
19Engin bót verður ráðin á meinsemd þinni,
sár þitt er ólæknandi.
Allir sem fá tíðindin um þig
munu klappa saman lófum
því að hver hefur ekki mátt þola
linnulausa illsku þína?