Kærleikur Guðs til Ísraels

1Þegar Ísrael var ungur
fékk ég ást á honum
og kallaði son minn frá Egyptalandi.
2Þegar ég kallaði á þá
hlupu þeir frá augliti mínu,
færðu Baölum sláturfórnir og skurðgoðum reykelsi.
3Ég kenndi Efraím að ganga,
bar þá á örmum mér
en þeir skildu ekki að það var ég sem annaðist þá.
4Ég dró þá að mér með böndum eins og menn nota,
með taugum kærleikans.
Ég reyndist þeim eins og sá
sem lyftir brjóstmylkingi að vanga sér.
Ég beygði mig niður að honum,
gaf honum að eta.
5Hann vill hverfa aftur til Egyptalands,
Assúr verður konungur hans.
Þar sem hann neitaði að hverfa aftur
6mun sverðið geisa í borgum þeirra
og tortíma spáprestum [ þeirra,
eyða þeim vegna ráðabruggs þeirra.
7En þjóð mín er ráðin í að yfirgefa mig
og þeir hrópa til Baals
en hann reisir þá ekki upp.
8Hvernig gæti ég framselt þig, Efraím,
ofurselt þig, Ísrael,
hvernig gæti ég framselt þig eins og Adma,
farið með þig eins og Sebóím?
Hjartað umhverfist í brjósti mér,
ég finn fyrir brennheitri samúð.
9Ég ætla ekki að láta glóandi reiði mína ráða,
ekki eyða Efraím aftur.
Þar sem ég er Guð og ekki maður,
heilagur mitt á meðal yðar,
kem ég ekki til yðar í bræði.
10Þeir munu fylgja Drottni,
hann mun öskra sem ljón,
já, hann mun öskra
svo að synirnir komi skjálfandi úr vestri.
11Þeir koma skjálfandi eins og fuglar frá Egyptalandi,
eins og dúfur frá Assýríu.
Þá mun ég láta þá búa í eigin húsum,
segir Drottinn.