(Kór)

1Hvert er elskhugi þinn farinn,
þú, fegurst kvenna?
Hvert er elskhugi þinn horfinn?
Vér skulum leita hans með þér.

(Hún)

2Elskhugi minn er farinn niður í garð sinn
að ilmjurtareitunum,
til leiks í görðunum,
að tína liljur.
3Ég er hans, elskhuga míns, og hann er minn,
hann sem leikur meðal lilja.

(Hann)

4Fögur ertu, ástin mín, eins og Tirsa,
indæl eins og Jerúsalem,
ógnandi eins og herfylking.
5Horfðu ekki á mig,
augu þín skelfa mig.
Hár þitt er eins og geitahjörð
sem rennur niður Gíleaðfjall,
6tennur þínar sem ær í hóp,
nýbaðaðar, allar tvílembdar,
og engin lamblaus,
7gagnaugun eins og sneitt granatepli
undir andlitsblæjunni.
8Sextíu eru drottningarnar, áttatíu hjákonurnar
og ungmeyjarnar óteljandi
9en ein er dúfan mín fullkomna,
einkabarn móður sinnar,
yndi hennar sem ól hana.
Ungmeyjarnar sjá hana og róma hana,
drottningar og hjákonur syngja henni lof.
10Hver gægist hér fram sem morgunroðinn,
fögur sem máninn,
leiftrandi sem sólin,
ógurleg sem herskarar stjarnanna?
11Ég fór niður í hnetulundinn
að sjá dalinn grænka,
sjá hvort vínviðurinn blómstraði
og granatviðurinn bæri blóm.
12Ég var frá mér numinn,
ég varð altekinn af ást.