Símon Óníasson

1Æðsti presturinn Símon [ Óníasson
lét endurbæta helgidóminn meðan hann lifði
og styrkti musterið um sína daga.
2 Hann lagði grundvöll að hækkun salarins
og háum stoðveggjum um musterið.
3 Á dögum hans var grafin vatnsþró,
vatnsgeymir líkur hafsjó að ummáli.
4 Hann lét sér umhugað um að vernda þjóð sína fyrir ógæfu
og styrkti borgarvarnir gegn umsátri.
5 Hve undursamlegur var hann er hann gekk um helgidóminn
og sté út úr hinu allra helgasta að baki fortjaldsins.
6 Hann var sem morgunstjarna í skýjarofi,
máninn í fyllingu á hátíðum.
7 Hann var sem röðull er roðar musteri Hins hæsta,
líkur regnboga er ljómar í björtum skýjum.
8 Hann var sem útsprungin rós á vordegi,
liljur við lindaruppsprettu,
skrúð Líbanonsskóga á sumardögum.
9 Hann var sem logandi reykelsi á eldfatinu,
ker af slegnu gulli
sem prýtt er margs kyns eðalsteinum.
10 Hann var sem ólífutré sem svignar undan ávöxtum,
kýprusviður sem teygist til skýja.
11 Þannig var hann er hann skrýddist tignarskrúða,
bjóst fullum skrúða vegsemdar sinnar.
Er hann gekk upp að hinu heilaga altari
lagði ljóma hans um forgarð musterisins.
12 Þegar hann tók við fórnarhlutunum úr höndum prestanna
stóð hann sjálfur við altarisköstinn
en bræður hans stóðu umhverfis líkt og sveigur.
Hann var sem sedrustré á Líbanon,
umlukt pálmatrjám.
13 Allir Aronssynir stóðu þar í dýrð sinni
með fórnargjafir til Drottins í höndum
andspænis öllum söfnuði Ísraelsmanna.
14 Er Símon hafði síðan lokið altarisþjónustu
fullkomnaði hann fórnina til Hins hæsta, Hins almáttuga,
15 og rétti út hendur eftir fórnarkaleiknum,
hellti af honum þrúgnadreyra
og stökkti honum á undirstöður altarisins
til þekkilegs ilms hinum hæsta konungi alls.
16 Þá hrópuðu synir Arons upp
og þeyttu síðan silfurlúðra,
létu þá gjalla miklum hljómi
til áminningar frammi fyrir Hinum hæsta.
17 Jafnskjótt lét allt fólkið sig falla
til jarðar á ásjónur sínar
til að tilbiðja Drottin sinn,
hinn almáttuga æðsta Guð.
18 Og söngvarar hófu upp lofsöng sinn,
sterklega ómaði hið ljúfa lag.
19 En fólkið ákallaði hinn æðsta Drottin,
bað frammi fyrir hinum miskunnsama
uns lokið var helgri þjónustu við Drottin
og gjörvöll guðsþjónustan til lykta leidd.
20 Þá gekk æðsti presturinn ofan og hóf upp hendur
yfir allan söfnuð Ísraelsmanna
til að veita þeim blessun Drottins með vörum sínum
og mæla fram nafn Drottins með fögnuði.
21 Og öðru sinni féll fólkið fram
til að taka við blessun frá Hinum hæsta.
22 Nú skuluð þér lofa Guð alheims,
hann sem hvarvetna gerir máttarverk
og veitir oss vegsemd alla ævi frá fæðingu
og breytir við oss samkvæmt miskunn sinni.
23 Gefi hann oss gleði í hjarta
og veiti Ísrael frið um vora daga
eins og var fyrir örófi alda.
24 Megi miskunn hans stöðug vera með oss
og megi hann frelsa oss um vora daga.
25 Á tveim þjóðum hef ég andstyggð
og hin þriðja er óþjóð.
26 Það eru þær sem búa í Seírfjöllum og Filistear
og vitvana þjóðin sem á heima í Síkem.

Niðurlagsorð höfundar

27 Fræðsla, sem veitir skilning og þekking,
er skráð á þessa bók
af Jesú Eleasarssyni Sírakssonar frá Jerúsalem
sem úthellti speki úr hjarta sínu.
28 Sæll er sá sem bókinni gerist handgenginn
og leggur sér orð hennar á hjarta, hann mun verða vitur.
29 Því að sá sem breytir eftir henni mun megna allt
og hann gengur í guðsótta.
Hann gefur guðhræddum speki,
lofaður sé Drottinn um aldir alda,
megi svo verða, megi svo verða. [