Barnabas og Sál sendir

1 Í söfnuðinum í Antíokkíu voru spámenn og kennarar. Þar voru þeir Barnabas, Símeon, nefndur Níger, Lúkíus frá Kýrene, Manaen, samfóstri Heródesar fjórðungsstjóra, og Sál. 2 Eitt sinn er þeir voru að þjóna Drottni og föstuðu sagði heilagur andi: „Takið frá, mér til handa, þá Barnabas og Sál til að vinna það verk sem ég hef kallað þá til.“
3 Síðan föstuðu þeir og báðust fyrir, lögðu hendur yfir þá og létu þá fara.
4 Þeir fóru nú, sendir af heilögum anda, til Selevkíu og sigldu þaðan til Kýpur. 5 Þegar þeir voru komnir til Salamis boðuðu þeir orð Guðs í samkunduhúsum Gyðinga. Höfðu þeir og Jóhannes til aðstoðar.
6 Þeir fóru um alla eyna, allt til Pafos. Þar fundu þeir töframann nokkurn og falsspámann, Gyðing, er hét Barjesús. 7 Hann var hjá landstjóranum Sergíusi Páli, hyggnum manni, sem hafði boðað þá Barnabas og Sál á fund sinn og fýsti að heyra Guðs orð. 8 Gegn þeim stóð Elýmas, töframaðurinn, en svo er nafn hans útlagt. Reyndi hann að koma í veg fyrir að landstjórinn tæki trú. 9 En Sál, sem og er nefndur Páll, hvessti á hann augun og sagði, fylltur heilögum anda: 10 „Þú djöfuls sonur, fullur allra véla og flærðar, óvinur alls réttlætis, ætlar þú aldrei að hætta að rangsnúa réttum vegum Drottins? 11 Nú er hönd Drottins reidd gegn þér og þú munt verða blindur og ekki sjá sól um tíma.“
Jafnskjótt féll yfir hann þoka og myrkur og hann reikaði um og leitaði einhvers til að leiða sig. 12 Þegar landstjórinn sá þennan atburð varð hann gagntekinn af kenningu Drottins og tók trú.

Í Antíokkíu í Pisidíu

13 Þeir Páll lögðu út frá Pafos og komu til Perge í Pamfýlíu en Jóhannes skildi við þá og sneri aftur til Jerúsalem. 14 Sjálfir héldu þeir áfram frá Perge og komu til Antíokkíu í Pisidíu, gengu á hvíldardegi inn í samkunduhúsið og settust. 15 En eftir upplestur úr lögmálinu og spámönnunum sendu samkundustjórarnir til þeirra og sögðu: „Bræður, ef þið hafið einhver hvatningarorð til fólksins takið þá til máls.“ 16 Þá stóð Páll upp, benti til hljóðs með hendinni og sagði:
„Ísraelsmenn og aðrir þið sem óttist Guð, hlýðið á. 17 Guð Ísraelsmanna útvaldi forfeður vora og lét þjóð vora dafna í útlegðinni í Egyptalandi. Með upplyftum armi leiddi hann hana út þaðan 18 og annaðist hana í eyðimörkinni nærri fjörutíu ár. 19 Hann stökkti burt sjö þjóðum úr Kanaanslandi og gaf henni land þeirra til eignar. 20 Svo stóð um fjögur hundruð og fimmtíu ára skeið.
Eftir það gaf hann henni dómara allt til Samúels spámanns. 21 Síðan bað hún um konung og Guð gaf henni Sál Kísson, mann af Benjamíns ætt. Hann ríkti fjörutíu ár. 22 Þegar Guð hafði sett hann af hóf hann Davíð til konungs yfir henni. Um hann vitnaði hann: Ég hef fundið Davíð, son Ísaí, mann eftir mínu hjarta, er gera mun allan vilja minn. 23 Guð hét því að senda Ísrael frelsara af kyni hans og það er Jesús. 24 En áður en hann kom fram boðaði Jóhannes öllum Ísraelsmönnum að taka sinnaskiptum og láta skírast. 25 Þegar Jóhannes var að enda skeið sitt sagði hann: Hvern hyggið þið mig vera? Ekki er ég hann. Annar kemur eftir mig og er ég eigi verður þess að leysa skóna af fótum honum.
26 Bræður, niðjar Abrahams, og aðrir ykkar á meðal sem óttast Guð. Okkur er sent orð þessa hjálpræðis. 27 Þeir sem í Jerúsalem búa og höfðingjar þeirra þekktu hvorki Jesú né skildu orð spámannanna um hann þótt þau séu lesin upp hvern hvíldardag en uppfylltu þau þegar þeir dæmdu hann til dauða. 28 Þótt þeir fyndu enga dauðasök hjá honum báðu þeir Pílatus að láta lífláta hann. 29 En er þeir höfðu fullnað allt, sem um hann var ritað, tóku þeir hann ofan af krossinum og lögðu í gröf. 30 En Guð vakti hann frá dauðum. 31 Marga daga birtist hann þeim sem með honum fóru frá Galíleu upp til Jerúsalem og eru þeir nú vottar hans hjá fólkinu. 32 Og við flytjum ykkur þau gleðiboð 33 að fyrirheitið, sem Guð gaf feðrum vorum, hefur hann efnt við okkur börn þeirra með því að reisa Jesú upp. Svo er ritað í öðrum sálminum:
Þú ert sonur minn,
í dag hef ég fætt þig.
34 En um það að hann reisti hann frá dauðum, svo að hann hverfur aldrei aftur í greipar dauðans, hefur hann talað þannig:
Yður mun ég veita heilögu, óbrigðulu fyrirheitin sem Davíð voru gefin.
35 Á öðrum stað segir:
Eigi munt þú láta þinn heilaga rotna í gröf.
36 Davíð þjónaði sinni kynslóð að Guðs ráði. Síðan sofnaði hann, safnaðist til feðra sinna og líkami hans rotnaði. 37 En sá sem Guð uppvakti rotnaði ekki. 38 Það skuluð þið því vita, bræður og systur,[ að ykkur er fyrir hann boðuð fyrirgefning syndanna 39 og að sérhver er trúir réttlætist í honum af öllu því er lögmál Móse gat ekki réttlætt ykkur af. 40 Gætið nú þess að eigi komi það yfir ykkur sem sagt er hjá spámönnunum:
41 Sjáið, þér spottarar,
undrist og verðið að engu
því að verk vinn ég á dögum yðar,
verk sem þér alls ekki munduð trúa þótt einhver segði yður frá því.“
42 Þegar Páll og Barnabas gengu út báðu menn um að mál þetta yrði rætt við þá aftur næsta hvíldardag. 43 Og er samkomunni var slitið fylgdu margir Gyðingar og guðræknir menn, sem tekið höfðu trú Gyðinga, þeim Páli og Barnabasi. En þeir töluðu við þá og brýndu fyrir þeim að halda sér fast við náð Guðs.
44 Næsta hvíldardag komu nálega allir bæjarmenn saman til að heyra orð Drottins. 45 En er Gyðingar litu mannfjöldann fylltust þeir ofstæki og mæltu gegn orðum Páls með guðlasti. 46 Páll og Barnabas svöruðu þá einarðlega: „Svo hlaut að vera að orð Guðs væri fyrst flutt ykkur. Þar sem þið nú vísið því á bug og metið sjálfa ykkur ekki verða eilífs lífs, þá snúum við okkur nú til heiðingjanna. 47 Því að svo hefur Drottinn boðið okkur:
Ég hef sett þig til að vera ljós heiðinna þjóða
svo að þú sért hjálpræði allt til endimarka jarðar.“
48 En þegar heiðingjar heyrðu þetta glöddust þeir og vegsömuðu orð Guðs og allir þeir sem ætlaðir voru til eilífs lífs tóku trú. 49 Og orð Drottins breiddist út um allt héraðið.
50 En Gyðingar æstu upp guðræknar hefðarkonur og fyrirmenn borgarinnar, vöktu ofsókn gegn Páli og Barnabasi og ráku þá burt úr byggðum sínum. 51 En þeir hristu dustið af fótum sér móti þeim og fóru til Íkóníum. 52 En lærisveinarnir voru fylltir fögnuði og heilögum anda.