Innsigli rofin

1 Og ég sá er lambið rauf hið fyrsta af innsiglunum sjö og ég heyrði eina af verunum fjórum segja með þrumuraust: „Kom!“ 2 Ég leit upp og sjá: Hvítur hestur. Sá sem á honum sat hélt á boga og honum var fengin kóróna og hann fór út sigrandi og til þess að sigra.
3 Þegar lambið rauf annað innsiglið heyrði ég aðra veruna segja: „Kom!“ 4 Þá gekk út annar hestur rauður. Þeim sem á honum sat var fengið sverð mikið og gefið vald að taka burt friðinn af jörðunni til þess að menn brytjuðu hverjir aðra niður.
5 Þegar lambið rauf þriðja innsiglið heyrði ég þriðju veruna segja: „Kom!“ Ég leit upp og sjá: Svartur hestur og sá er á honum sat hafði vogarskálar í hendi sér. 6 Og ég heyrði rödd koma frá verunum fjórum er sagði: „Mælir hveitis fyrir daglaun og þrír mælar byggs fyrir daglaun en eigi skalt þú spilla olíunni og víninu.“
7 Þegar lambið rauf fjórða innsiglið heyrði ég rödd fjórðu verunnar er sagði: „Kom!“ 8 Og ég leit upp og sjá: Bleikur hestur og sá er á honum sat hét Dauði, og Hel var í för með honum. Þeim var gefið vald yfir fjórða hluta jarðarinnar og áttu að deyða mennina í styrjöldum, í hungursneyð og drepsóttum og láta menn farast fyrir villidýrum jarðarinnar.
9 Þegar lambið rauf fimmta innsiglið sá ég undir altarinu sálir þeirra manna sem drepnir höfðu verið sakir Guðs orðs og vitnisburðarins sem þeir höfðu borið. 10 Og þeir hrópuðu hárri röddu og sögðu: „Hversu lengi skal bíða þess, þú Alvaldur, heilagur og sannur, að þú dæmir og hefnir blóðs vors á íbúum jarðar?“ 11 Og þeim var fengin, hverjum og einum, hvít skikkja. Og þeim var sagt að þeir skyldu enn hvílast litla hríð, þangað til trúsystkin[ þeirra, sem þjónuðu Guði eins og þeir, fylltu töluna. Þau áttu að deyðast eins og þeir.
12 Og ég sá er lambið rauf sjötta innsiglið að mikill landskjálfti varð og sólin varð svört sem hærusekkur og allt tunglið varð sem blóð. 13 Og stjörnur himinsins hröpuðu niður á jörðina eins og þegar fíkjutré, skekið af stormvindi, fellir haustaldin sín. 14 Og himinninn sviptist burt eins og þegar bókfell vefst saman og hvert fjall og ey færðist úr stað sínum. 15 Konungar jarðarinnar, höfðingjar og herforingjar, auðmenn og mektarmenn, hver þræll og þegn fólu sig í hellum og í hömrum fjalla. 16 Og þeir segja við fjöllin og hamrana: „Hrynjið yfir oss og felið oss fyrir ásjónu hans sem í hásætinu situr og fyrir reiði lambsins. 17 Hinn mikli dagur er kominn þegar sá sem í hásætinu situr og lambið birta reiði sína og hver mun þá geta staðist?“