Flóðinu linnir

1 Þá minntist Guð Nóa og allra dýranna og alls búfjárins sem með honum var í örkinni. Guð lét vind blása yfir jörðina og sjatnaði þá vatnið. 2 Uppsprettur hins mikla djúps og flóðgáttir himinsins lukust aftur og steypiregninu af himnum linnti. 3 Vatnið rénaði smám saman á jörðinni. Að hundrað og fimmtíu dögum liðnum þvarr það 4 og örkin kenndi grunns á Araratsfjöllum í sjöunda mánuðinum, á sautjánda degi mánaðarins. 5 Vatnið var að réna allt til tíunda mánaðar. Á fyrsta degi hins tíunda mánaðar sáust fjallatindarnir.
6 Að liðnum fjörutíu dögum lauk Nói upp glugga arkarinnar sem hann hafði gert 7 og sendi út hrafn. Hann flaug fram og aftur uns vatnið þornaði á jörðinni. 8 Þá sendi hann frá sér dúfu til að gæta að því hvort vatnið væri þorrið á jörðinni. 9 En dúfan gat hvergi tyllt sér og hvarf aftur til hans í örkina því að vatn var enn yfir jörðinni allri. Hann rétti út hönd sína og tók dúfuna til sín í örkina. 10 Enn beið hann í sjö daga en sendi þá dúfuna öðru sinni úr örkinni. 11 Dúfan kom aftur til hans undir kvöld og var þá með grænt ólífuviðarblað í nefinu. Þá vissi Nói að vatnið var þorrið af jörðinni. 12 Enn beið hann sjö daga og lét þá dúfuna út en hún sneri ekki aftur til hans.
13 Á sex hundraðasta og fyrsta æviári Nóa, í fyrsta mánuðinum, á fyrsta degi mánaðarins, var vatnið þornað á jörðinni. Og þegar Nói tók ofan þekjuna af örkinni sá hann að yfirborð jarðarinnar var orðið þurrt. 14 Í öðrum mánuðinum, á tuttugasta og sjöunda degi mánaðarins, var jörðin alþurr. 15 Og Guð mælti til Nóa: 16 „Gakk þú úr örkinni, þú og kona þín og synir þínir og tengdadætur þínar með þér, 17 og leið þú út öll dýr sem með þér eru, af öllum tegundum, af fugli, af búfé og öllum skriðdýrum sem skríða á jörðinni, og þau skulu margfaldast, verða frjósöm og fjölga sér á jörðinni.“
18 Þá gekk Nói út og synir hans og kona hans og tengdadætur hans með honum. 19 Öll dýr, öll skriðdýr og allir fuglar, allt sem jörðin er kvik af kom út úr örkinni eftir ættum sínum.
20 Þá reisti Nói Drottni altari, tók af öllum hreinum dýrum og af öllum hreinum fuglum og færði brennifórn á altarinu. 21 Og Drottinn fann sætan ilm og sagði í hjarta sínu: „Eigi mun ég framar leiða bölvun yfir jörðina vegna mannsins þótt hneigðir mannsins séu illar, allt frá æsku hans, og upp frá þessu mun ég ekki framar gereyða því sem lifir eins og ég hef gert.
22 Svo lengi sem jörðin stendur
skal hvorki linna sáningu né uppskeru,
frosti né hita,
sumri né vetri,
degi né nóttu.“