Mardokaí biður Ester um hjálp

1 Þegar Mardokaí komst að raun um það sem orðið var reif hann klæði sín, bjó sig hærusekk og stráði yfir sig ösku. Hann hljóp út og eftir aðalgötu borgarinnar og hrópaði hástöfum: „Þeir ætla að eyða saklausri þjóð.“ 2 Hann hélt allt að hliði konungs en staðnæmdist þar því að enginn, sem klæddur er sekk og ösku, má ganga inn í höllina. 3 Í öllum skattlöndunum, þar sem boð konungs voru kunngjörð, varð grátur, kvein og mikill harmur meðal allra Gyðinga og klæddust þeir sekk og ösku.
4 Þernur og geldingar drottningar komu til Esterar og sögðu henni frá. Þegar hún heyrði um það sem orðið var skelfdist hún og sendi Mardokaí föt til að klæðast í stað hærusekksins en hann skeytti því engu. 5 Síðan kallaði Ester Akraþaius fyrir sig, en hann var einn þeirra geldinga sem þjónuðu henni, og sendi hann til að fá nánari upplýsingar hjá Mardokaí.[ 6 Mardokaí sagði honum frá því sem gerst hafði og að Haman hefði heitið konungi tíu þúsund talentum í fjárhirsluna fyrir að fá að eyða Gyðingum. 7 Hann lét Akraþaius einnig fá afrit af tilskipuninni um eyðingu Gyðinga sem birt hafði verið í Súsa svo að hann gæti sýnt Ester hana. Bað Mardokaí hann að segja henni að fara bónarveg að konungi og biðja hann að þyrma þjóðinni. 8 „Minnstu þeirra daga er þú bjóst við alþýðukjör og ég sá fyrir þér,“ sagði hann. „Haman, sem gengur konungi næst að tign, hefur rægt okkur og krefst dauða okkar. Ákalla þú Drottin og talaðu máli okkar við konung og bjarga okkur frá dauða.“
9 Akraþaius fór og bar Ester þetta allt. 10 Sagði hún þá við hann: „Farðu aftur til Mardokaí og segðu: 11 Allir menn í ríkinu vita að hver sá karl eða kona sem fer ótilkvaddur inn í innri hallargarð konungs er glataður. Aðeins sá sem konungur réttir gullsprotann að mun lífi halda. Sjálf hef ég ekki verið kölluð inn til konungs í þrjátíu daga.“
12 Akraþaius greindi Mardokaí frá öllu sem Ester hafði sagt. 13 Þá sagði Mardokaí við hann: „Farðu og segðu við Ester: Ímyndaðu þér ekki að þú ein af öllum Gyðingum í ríkinu munir bjargast. 14 Ef þú bregst á þessari stundu munu Gyðingar fá hjálp og vernd annars staðar frá. Þú og ætt föður þíns munuð hins vegar farast. En hver veit nema það hafi verið sakir þessarar stundar sem þú varðst drottning?“ 15 Þá sendi Ester sendiboðann aftur til Mardokaí með þessi boð: 16 „Kveddu alla Gyðinga í Súsa saman án tafar og fastið mín vegna. Þið skuluð hvorki eta né drekka í þrjá sólarhringa. Við þernur mínar munum einnig fasta. Síðan skal ég fara til konungsins þótt það sé gegn lögunum og þó svo að það kunni að kosta mig lífið.“
17 Mardokaí hraðaði sér og gerði það sem Ester hafði fyrir lagt.

Bæn Mardokaí

1 Hann bað til Drottins minnugur allra verka hans: 2 „Drottinn, Drottinn og almáttugi konungur. Allur alheimur er á þínu valdi. Enginn getur hindrað þig ef þú vilt frelsa Ísrael. 3 Þú hefur skapað himin og jörð og allt hið undursamlega undir himninum. 4 Þú ert Drottinn alls og enginn getur staðið gegn þér, Drottinn. 5 Þú þekkir allt. Þú veist, Drottinn, að ekki var það af hroka, drambsemi eða ofmetnaði að ég beygði kné mín ekki fyrir hrokagikknum Haman. 6 Ég hefði með glöðu geði kysst skósóla hans til að bjarga Ísrael. 7 Nei, ég gerði þetta til þess að veita manni ekki meiri lotningu en Guði. Ég mun engan tilbiðja nema þig, Drottinn minn, og ekki var það dramb sem réð gerðum mínum. 8 Nú bið ég þig, Drottinn Guð, konungur, Guð Abrahams. Þyrm þú lýð þínum. Óvinir vorir hyggjast eyða oss og eru staðráðnir í að granda því sem verið hefur eign þín frá upphafi. 9 Gleym ekki eign þinni sem þú endurleystir sjálfum þér til handa frá Egyptalandi. 10 Heyr bæn mína, miskunna arfleifð þinni og snú hryggð vorri í fögnuð svo að vér megum lifa og syngja nafni þínu lof, Drottinn. Lát eigi munna þeirra sem lofa þig þagna.“
11 Og allur Ísrael hljóðaði hástöfum enda horfðust allir í augu við dauðann.

Bæn Esterar

12 Ester drottning leitaði einnig á náðir Drottins í þeirri dauðans angist sem hafði gripið hana. 13 Færði hún sig úr tignarbúningi sínum og klæddist hryggðar- og sorgarklæðum. Í stað dýrindis ilmvatna og smyrsla bar hún ösku og skarn á höfuð sitt. Gerði hún hvað hún mátti til að rýja líkama sinn prýði og lét hár sitt falla í óreiðu þar sem áður hafði hangið skart. 14 Og hún bað til Drottins, Guðs Ísraels, og sagði: „Drottinn minn, konungur vor, það einn ert þú. Hjálpa þú mér sem er ein og á enga hjálp að nema þig. 15 Ég ætla að hætta lífi mínu. 16 Allt frá fæðingu minni hefur ætt mín og þjóð sagt mér að þú, Drottinn, hafir valið Ísrael úr hópi allra þjóða og feður vora fremur en alla forfeður þeirra til þess að verða eilíf eign þín og að þú hafir uppfyllt öll þín fyrirheit við þá. 17 En nú höfum vér syndgað gegn þér og þú hefur selt oss í hendur óvina vorra 18 sakir þess að vér dýrkuðum guði þeirra. Þú ert réttlátur, Drottinn. 19 En nú láta þeir sér ekki nægja að vér erum þjakaðir þrælar heldur hafa þeir lagt hendur sínar á hendur skurðgoða sinna og svarið þess eið 20 að hafa ákvæði þín og orð að engu og afmá þá þjóð sem er arfleifð þín og slá þögn á þá munna sem lofa þig og slökkva ljóma húss þíns og glóð altarisins. 21 Þeir ætla að ljúka upp munni heiðingjanna til þess að þeir lofi dáðir fánýtra skurðgoða og dásami dauðlegan konung að eilífu.
22 Drottinn, lát þú veldissprota þinn ekki af hendi við þá sem ekki eru til. Lát óvinina eigi hlakka yfir óförum vorum. Snú þú ráðagerðum þeirra gegn þeim sjálfum. Lát þann sem hóf andstöðu gegn oss verða víti til varnaðar. 23 Minnstu vor, Drottinn. Gjör þig kunnan á þrengingartíma vorum. Vek mér hugmóð, konungur guðanna sem ríkir yfir öllu veldi. 24 Legg mér hagleg orð í munn frammi fyrir ljóninu og snú hjarta hans til haturs á manninum sem berst gegn oss svo að hann glatist og allir sem eru sama sinnis og hann. 25 Frelsa oss með hendi þinni og hjálpa þú mér, einstæðingnum sem engan á að nema þig, Drottinn. Þú þekkir allt. 26 Þú veist að ég hef andstyggð á að vera höfð í hávegum af guðlausum og að mér býður við að sænga hjá óumskornum eins og öllum útlendingum. 27 Þú veist að ég var tilneydd og hef andstyggð á tákni upphefðar minnar sem ég ber á höfði á þeim dögum sem mér ber að koma fram. Ég hef sömu andstyggð á því og skítugri dulu og aldrei ber ég tignarskartið á þeim dögum er ég má hvílast. 28 Aldrei hefur ambátt þín neytt neins við borð Hamans og ekki hef ég heldur virt drykkjuveislur konungs viðlits og ekki drukkið fórnarvín. 29 Ekki hefur ambátt þín heldur lifað neina gleði aðra en þá sem þú veitir, Drottinn, Abrahams Guð, frá því ég var hafin upp til vegsemdar minnar og allt þar til nú. 30 Guð, þú sem ert máttugri öllum. Heyr hróp þeirra sem eiga enga von og frelsa oss úr hendi illvirkjanna og frelsa mig frá því sem skelfir mig.“