Af landnámi Kanaans

1 Eftir andlát Jósúa spurðu Ísraelsmenn Drottin: „Hver okkar skal fara fyrstur gegn Kanverjum til þess að berjast við þá?“ 2 Drottinn sagði: „Júda skal fara gegn þeim. Ég gef landið í hendur honum.“ 3 Júda sagði við Símeon, bróður sinn: „Komdu með mér á landsvæði mitt svo að við getum báðir barist við Kanverjana. Þá skal ég líka fara með þér á þitt landsvæði.“ Símeon fór þá með honum. 4 Júda fór og Drottinn gaf Kanverja og Peresíta í hendur þeirra og lögðu þeir þá að velli í Besek, alls tíu þúsund menn. 5 Þeir fundu Adóní Besek í Besek, börðust við hann og unnu sigur á Kanverjum og Peresítum. 6 En Adóní Besek flýði og veittu þeir honum eftirför, tóku hann höndum og hjuggu af honum þumalfingurna og stórutærnar. 7 Þá mælti Adóní Besek: „Af sjötíu konungum voru höggnir þumalfingur og stórutær og urðu þeir að tína upp mola við borð mitt. Eins og ég hef gert, þannig geldur Guð mér.“ Fóru þeir síðan með hann til Jerúsalem og þar dó hann.
8 Synir Júda herjuðu á Jerúsalem og unnu hana, felldu íbúana með sverðseggjum en lögðu síðan eld að borginni. 9 Síðan héldu synir Júda þaðan til þess að berjast við Kanverjana sem bjuggu á fjöllunum í Suðurlandinu og á láglendinu. 10 Júda fór gegn Kanverjunum sem bjuggu í Hebron en Hebron hét áður Kirjat Arba. Þeir unnu sigur á Sesaí, Ahíman og Talmaí.
11 Þaðan héldu þeir móti íbúum Debír en Debír hét áður Kirjat Sefer. 12 Kaleb sagði: „Hverjum sem leggur Kirjat Sefer undir sig og vinnur hana gef ég Aksa, dóttur mína, að konu.“ 13 Otníel Kenasson, yngri bróðir Kalebs, vann þá borgina og hann gaf honum Aksa, dóttur sína, að konu. 14 Þegar hún átti að halda heim með bónda sínum hvatti hún hann til þess að beiðast lands af föður hennar. Steig hún þá niður af asnanum. Kaleb spurði hana: „Hvað viltu?“ 15 Hún svaraði honum: „Gefðu mér nú gjöf fyrst þú hefur gefið mig til Suðurlandsins. Gefðu mér vatnsból.“ Gaf hann henni þá efri lindirnar og neðri lindirnar.
16 Synir Kenítans, tengdaföður Móse, höfðu farið úr pálmaborginni[ með sonum Júda upp í Júdaeyðimörk sem er fyrir sunnan Arad og settust þeir að meðal fólksins. 17 En Júda fór með Símeon, bróður sínum, og þeir unnu sigur á Kanverjunum sem bjuggu í Sefat og helguðu hana banni. Þess vegna var borgin nefnd Horma.[ 18 Júda vann Gasa og landið umhverfis, Askalon og landið umhverfis og Ekron og landið umhverfis. 19 Og Drottinn var með Júda svo að þeir náðu undir sig fjalllendinu en þeim tókst ekki að hrekja burt þá sem bjuggu á sléttlendinu því að þeir höfðu járnvagna. 20 Þeir gáfu Kaleb Hebron eins og Móse hafði boðið og þeir ráku þaðan þrjá syni Anaks. 21 En Jebúsítana, sem bjuggu í Jerúsalem, gátu Benjamínsniðjar ekki rekið burt. Því hafa Jebúsítar búið í Jerúsalem ásamt niðjum Benjamíns fram á þennan dag.
22 Ættmenn Jósefs fóru líka upp til Betel og Drottinn var með þeim. 23 Og ættmenn Jósefs létu njósna í Betel en borgin hét áður Lús. 24 Þá sáu njósnararnir mann koma út úr borginni og sögðu við hann: „Sýndu okkur hvar komast má inn í borgina, þá munum við hlífa þér.“ 25 Hann sýndi þeim hvar komast mætti inn í borgina og þeir tóku hana herskildi en leyfðu manninum og öllu fólki hans að fara. 26 Maðurinn fór til lands Hetíta og reisti þar borg og nefndi hana Lús. Það heitir hún enn í dag.
27 Manasse hrakti hvorki burt íbúana í Bet Sean og þorpunum í grennd, í Taanak og þorpunum í grennd, íbúana í Dór og þorpunum í grennd, íbúana í Jibleam og þorpunum í grennd né íbúana í Megiddó og þorpunum í grennd. Þannig höfðu Kanverjar áfram bústað á því svæði. 28 Þegar Ísrael efldist gerði hann Kanverja sér vinnuskylda og rak þá ekki með öllu burt.
29 Efraím rak Kanverjana sem bjuggu í Geser ekki burt. Þannig héldu Kanverjar áfram að búa meðal þeirra í Geser.
30 Sebúlon rak hvorki burt íbúana í Kitrón né Nahalól. Þannig héldu Kanverjar áfram að búa meðal þeirra og urðu þeim vinnuskyldir.
31 Asser rak hvorki burt íbúana í Akkó né Sídon og ekki heldur í Ahlab, Aksíd, Helba, Afík og Rehób. 32 Þess vegna bjuggu Assersniðjar meðal Kanverjanna sem fyrir voru í landinu. Þeir ráku þá ekki burt.
33 Naftalí rak hvorki burt íbúana í Bet Semes né Bet Anat. Þess vegna bjó hann meðal Kanverjanna sem fyrir voru í landinu en íbúarnir í Bet Semes og Bet Anat urðu þeim vinnuskyldir.
34 Amorítar þrengdu niðjum Dans upp í fjöllin og vörnuðu þeim að komast niður á sléttlendið. 35 Þannig höfðu Amorítar áfram búsetu í Har Heres, í Ajalon og Saalbím en af því að ætt Jósefs var þeim voldugri urðu þeir vinnuskyldir. 36 Landamæri Amoríta lágu frá Sporðdrekaskarði, frá klettinum og þar upp eftir.