Fyrsti ræðukafli

Angurljóð Jobs

1 Þá lauk Job upp munni sínum og formælti fæðingardegi sínum.
2 Job tók til máls og sagði:
3Farist sá dagur sem ég fæddist á
og nóttin sem sagði: „Sveinbarn er getið.“
4Sá dagur verði að myrkri,
Guð á hæðum spyrji ekki eftir honum,
engin birta ljómi yfir honum.
5Sorti og myrkur heimti hann til sín,
skýjaþykkni leggist yfir hann,
sólmyrkvi skelfi hann.
6Niðamyrkur hremmi þá nótt,
hún teljist ekki með dögum ársins,
hún reiknist ekki til neins mánaðar.
7Sú nótt verði ófrjó,
engin fagnaðaróp kveði við,
8þeir sem bölva deginum formæli henni,
þeir geta valið Levjatan. [
9Stjörnur hennar hefðu betur verið dimmar við birtingu,
engin birta komið þótt hún vænti hennar
og hún hefði ekki litið ljóma morgunroðans
10því að hún lokaði ekki fyrir mér dyrum móðurlífsins
og byrgði ekki þjáninguna fyrir augum mínum.
11Hví dó ég ekki nýkominn úr móðurskauti,
andaðist er ég kom úr móðurlífi?
12Hvers vegna tóku hné á móti mér
og brjóst handa mér að sjúga?
13Nú gæti ég legið og hvílst,
sofið og haft næði
14með konungum og ráðamönnum jarðarinnar,
sem reistu sér hallir úr rústum,
15eða með höfðingjum sem áttu gull,
fylltu hús sín silfri.
16Eða ég væri ekki til frekar en fyrirburi sem leynt er,
börn sem aldrei litu dagsins ljós.
17Þar hætta ranglátir að hamast,
þar hvílast örmagnaðir.
18Bandingjar hvílast saman,
köll varðarins heyra þeir ekki.
19Háir og lágir eru þar jafnir
og þrællinn er laus við húsbónda sinn.
20Hvers vegna gefur hann þjáðum ljós
og bitrum líf,
21þeim sem þrá dauðann án þess hann komi
og grafa ákafar eftir honum en fjársjóðum,
22 þeim sem gleðjast yfir steindys
og fagna ef þeir finna gröf,
23 manninum sem enga leið finnur
og Guð hefur króað af?
24 Þegar ég ætla að matast styn ég,
harmakvein mín streyma sem vatn.
25 Það sem ég óttaðist kom yfir mig,
það sem ég skelfdist henti mig.
26 Ég naut hvorki næðis né friðar,
ég hvíldist ekki en mæddist á ný.