1Maður, af konu fæddur,
lifir fáa ævidaga, fulla af eirðarleysi.
2Hann vex eins og blóm og visnar,
hverfur sem hvikull skuggi.
3Samt hefurðu á honum vakandi auga
og kallar hann fyrir dóm þinn.
4Hver getur leitt hreint af óhreinu?
Ekki nokkur maður.
5Hafi ævidagar hans verið ákvarðaðir
og tala mánaða hans ákveðin af þér,
hafirðu sett honum mörk sem hann kemst ekki yfir,
6líttu þá af honum svo að hann fái hvíld
og geti glaðst yfir degi sínum eins og daglaunamaður.
7Tréð á sér framtíð,
verði það höggvið vex það á ný
og teinungarnir halda áfram að vaxa.
8Þótt rótin eldist í jörðinni
og stofninn deyi í moldinni
9vex það áfram fyrir kraft vatnsins
og ber greinar eins og ungur kvistur.
10En deyi maðurinn liggur hann máttvana,
gefi maðurinn upp andann, hvað verður þá um hann?
11Vatn hverfur úr hafinu,
fljótið rénar og þornar upp,
12maðurinn leggst til hvíldar og rís ekki upp aftur.
Hann vaknar ekki fyrr en himinninn ferst,
hann verður ekki vakinn af svefni sínum.
13Æ, að þú vildir fela mig í undirheimum,
hylja mig uns reiði þinni slotar,
ákveða mér stund og minnast mín þá.
14Þegar maðurinn deyr, lifnar hann þá aftur?
Þá héldi ég út alla daga herþjónustunnar
uns sá kæmi sem leysti mig af.
15Þá hrópaðir þú og ég svaraði þér,
þú mundir þrá verk handa þinna.
16Þú teldir skref mín,
gættir ekki að víxlsporum mínum.
17Synd mína mundirðu innsigla í böggli
og kalka yfir sekt mína.
18Fjall getur hrunið og molnað
og klettur færst úr stað.
19Vatn holar steina
og steypiregn skolar burt jarðvegi.
Þannig gerir þú von mannsins að engu.
20Þú berð hann ofurliði um aldur og ævi
og hann hverfur á braut.
Þú afmyndar ásjónu hans
og sendir hann frá þér.
21Komist börn hans til virðingar
veit hann það ekki,
verði þau lítils metin
tekur hann ekki eftir því,
22 því að líkami hans skynjar aðeins eigin kvöl
og hugur hans hryggist aðeins sjálfs sín vegna.