1 Þá kallaði Ísak Jakob til sín og blessaði hann og bauð honum og sagði: „Þú skalt ekki taka þér konu af dætrum Kanverja. 2 Taktu þig upp og farðu til Mesópótamíu, í hús Betúels, móðurföður þíns. Taktu þér konu þaðan, af dætrum Labans, móðurbróður þíns. 3 Alvaldur Guð blessi þig og geri þig frjósaman og margfaldi þig. Og þú munt verða að fjölda þjóða. 4 Hann mun veita þér og niðjum þínum blessun Abrahams og þú munt eignast landið þar sem þú býrð nú sem landlaus útlendingur, landið sem Guð gaf Abraham.“
5 Og Ísak sendi Jakob af stað og hann fór til Mesópótamíu, til Labans Betúelssonar hins arameíska, bróður Rebekku, móður þeirra Jakobs og Esaú.
6 Nú sá Esaú að Ísak blessaði Jakob og sendi hann af stað til Mesópótamíu til þess að taka sér þar konu. Ísak blessaði hann, bauð honum og sagði: „Taktu þér ekki konu af dætrum Kanverja.“ 7 Hann sá að Jakob hlýðnaðist föður sínum og móður og fór til Mesópótamíu. 8 Þá skildi Esaú að dætur Kanverja voru andstyggð í augum Ísaks, föður hans. 9 Hann fór því til Ísmaels og tók sér Mahalat, dóttur Ísmaels Abrahamssonar, systur Nebajóts, fyrir konu, auk þeirra kvenna sem hann átti fyrir.

Draumur Jakobs

10 Nú fór Jakob á brott frá Beerseba og hélt áleiðis til Harran. 11 Kom hann á stað nokkurn og var þar um nóttina því að sól var sest. Hann tók stein er þar var og setti undir höfuð sér og lagðist þar til svefns. 12 Og hann dreymdi draum. Honum þótti stigi standa á jörðu og ná til himins og englar Guðs fóru upp og ofan eftir stiganum.
13 Þá stóð Drottinn hjá honum og mælti: „Ég er Drottinn, Guð Abrahams, föður þíns, og Guð Ísaks. Það land, sem þú hvílist á, gef ég þér og niðjum þínum. 14 Þeir munu verða fjölmennir sem duft jarðar og breiðast út til vesturs, til austurs, til norðurs og suðurs og allar ættkvíslir jarðarinnar munu blessun hljóta í niðjum þínum. 15 Og sjá, ég er með þér og gæti þín hvar sem þú ferð og mun leiða þig aftur til þessa lands því að ég yfirgef þig ekki fyrr en ég hef komið því til leiðar sem ég hef heitið þér.“
16 Þá vaknaði Jakob af svefni sínum og mælti: „Sannarlega er Drottinn á þessum stað og ég vissi það ekki.“
17 Og hann varð hræddur og sagði: „Hversu óttalegur er þessi staður. Hér er vissulega Guðs hús og hlið himins.“
18 Jakob reis árla um morguninn, tók steininn sem hann hafði haft að svæfli, setti hann upp sem merkistein og hellti ilmolíu yfir hann. 19 Og hann kallaði staðinn Betel en áður hét borgin Lús. 20 Þá gerði Jakob heit og mælti: „Ef Guð verður með mér og gætir mín á vegferð minni og gefur mér brauð að eta og föt að klæðast 21 og komist ég heill á húfi aftur í hús föður míns, þá skal Drottinn vera minn Guð. 22 Og steinn þessi, sem ég hef sett sem merkistein, skal verða mér Guðs hús og ég skal gjalda þér tíund af öllu sem þú gefur mér.“