Nabót og víngarður hans

1 Nokkru síðar bar þetta við: Nabót frá Jesreel átti víngarð í Jesreel nálægt höll Akabs Samaríukonungs. 2 Einhverju sinni sagði Akab við Nabót: „Láttu mig fá víngarð þinn. Ég get notað hann sem kálgarð því að hann er rétt hjá húsi mínu. Ég skal láta þig fá betri víngarð í staðinn eða greiða þér andvirði hans í peningum ef þú vilt það heldur.“ 3 En Nabót sagði við Akab: „Drottinn forði mér frá því að afhenda þér eign feðra minna.“ 4 Akab fór þá heim, gramur og reiður vegna þess að Nabót frá Jesreel hafði svarað honum: „Ég afhendi þér ekki eign feðra minna.“ Hann lagðist á rúm sitt, sneri sér til veggjar og vildi einskis neyta.
5 Þá kom Jesebel, kona hans, inn og spurði: „Hvers vegna ertu niðurdreginn og neytir einskis?“ 6 Hann svaraði henni: „Ég talaði við Nabót frá Jesreel og sagði við hann: Seldu mér víngarð þinn fyrir peninga eða annan víngarð ef þú vilt það heldur. En hann svaraði: Ég vil ekki afhenda þér víngarð minn.“ 7 Jesebel, kona hans, sagði þá við hann: „Það ert þú sem ert konungur í Ísrael. Rís upp, et og ver glaður. Ég skal útvega þér víngarð Nabóts frá Jesreel.“
8 Hún skrifaði síðan bréf í nafni Akabs og innsiglaði þau með innsigli hans. Hún sendi bréfin til öldunganna og höfðingjanna sem bjuggu í sömu borg og Nabót. 9 Í bréfunum skrifaði hún á þessa leið: „Boðið föstu og látið Nabót sitja efstan meðal fólksins. 10 Látið tvo skálka sitja gegnt honum. Þeir skulu vitna gegn honum og segja: Þú hefur lastað Guð og konunginn. Farið síðan út með hann og grýtið hann í hel.“
11 Samborgarar Nabóts, öldungarnir og höfðingjarnir, sem bjuggu í borg hans, gerðu það sem Jesebel hafði mælt fyrir um og skrifað var í bréfunum sem hún hafði sent þeim. 12 Þeir boðuðu föstu og settu Nabót efstan meðal fólksins. 13 Þá komu þar einnig tveir skálkar og settust gegnt honum. Þeir vitnuðu gegn honum frammi fyrir fólkinu og sögðu: „Nabót hefur lastað Guð og konunginn.“ Var hann þá leiddur út fyrir borgina og grýttur í hel.
14 Því næst sendu þeir Jesebel þessi boð: „Nabót hefur verið grýttur og er dáinn.“ 15 Þegar Jesebel frétti að Nabót hefði verið grýttur í hel sagði hún við Akab: „Nú skaltu kasta eign þinni á víngarð Nabóts frá Jesreel, sem hann vildi ekki selja þér fyrir peninga, því að Nabót lifir ekki lengur heldur er hann dauður.“ 16 Þegar Akab heyrði að Nabót væri dáinn fór hann niður í víngarð Nabóts frá Jesreel til þess að kasta eign sinni á hann.
17 En orð Drottins kom til Elía frá Tisbe: 18 „Haltu af stað og farðu til fundar við Akab Ísraelskonung sem ríkir í Samaríu. Hann er nú í víngarði Nabóts og er þangað kominn til þess að kasta eign sinni á hann. 19 Segðu við hann: Svo segir Drottinn: Hefur þú framið morð og nú þegar tekið arfinn? Segðu enn fremur við hann: Svo segir Drottinn: Á sama stað og hundarnir sleiktu blóð Nabóts skulu hundar einnig sleikja þitt blóð.“
20 Akab sagði við Elía: „Hefur þú fundið mig, fjandmaður minn?“ „Já, ég hef fundið þig,“ svaraði Elía. „Þar sem þú hefur ofurselt þig illum verkum í augum Drottins 21 sendi ég böl yfir þig. Ég mun sópa þér burt og eyða öllum karlmönnum af ætt Akabs úr Ísrael til síðasta manns. 22 Ég mun fara með ætt þína eins og ætt Jeróbóams Nebatssonar og ætt Basa Ahíasonar sökum þess að þú hefur vakið reiði mína og komið Ísrael til að syndga.“ 23 Og um Jesebel hefur Drottinn sagt: „Hundar skulu éta Jesebel við varnarmúr Jesreels. 24 Þann af ætt Akabs sem deyr í borginni skulu hundar éta en þann sem deyr úti á víðavangi skulu fuglar himinsins slíta.“ 25 Aldrei hefur nokkur maður selt sig eins og Akab til að gera það sem illt er í augum Drottins. En það var Jesebel, kona hans, sem leiddi hann afvega. 26 Hann breytti andstyggilega og elti hjáguðina alveg eins og Amorítarnir höfðu gert sem Drottinn ruddi úr vegi fyrir Ísraelsmönnum.
27 Þegar Akab heyrði þessi orð reif hann klæði sín, klæddist hærusekk einum klæða og tók að fasta. Hann svaf í hærusekknum og var niðurdreginn þegar hann var á fótum.
28 Þá kom orð Drottins til Elía frá Tisbe: 29 „Hefur þú séð hvernig Akab auðmýkir sig fyrir mér? Þar sem hann hefur auðmýkt sig fyrir mér mun ég ekki senda ógæfuna yfir ætt hans á meðan hann lifir. En ég mun leiða böl yfir ætt hans á dögum sonar hans.“