Gyðingum boðið að snúast til varnar

1 Þennan sama dag gaf Artaxerxes konungur Ester allar eigur rógberans Hamans. Mardokaí var og kallaður á konungsfund því að Ester hafði skýrt frá skyldleika þeirra. 2 Konungur tók innsiglishring þann sem hann hafði tekið af Haman og lét Mardokaí hafa hann en Ester setti Mardokaí yfir allar eigur Hamans.
3 Ester kom síðan að máli við konung. Lét hún sig falla niður fyrir fótum hans og bað hann að hindra ill ráð Hamans og allt sem hann hafði ætlað að gera á hlut Gyðinga. 4 Konungur rétti gullna veldissprotann í áttina að Ester sem reis á fætur og stóð frammi fyrir konungi. 5 Tók Ester til máls og sagði: „Ef þér þóknast og njóti ég náðar sendu þá og afturkallaðu bréfin sem Haman sendi með fyrirmælum um að útrýma öllum Gyðingum í ríki þínu. 6 Hvernig á ég að geta horft á eyðingu þjóðar minnar og hvernig ætti ég að geta lifað ef landar mínir glatast?“ 7 En konungur svaraði Ester: „Þar sem ég hef gefið þér allar eigur Hamans að gjöf og hengt hann í gálga fyrir að ráðast gegn Gyðingum, hvað viltu frekar? 8 Skrifið þið eins og hann gerði í mínu nafni það sem ykkur þóknast og setjið innsigli mitt undir. Því að því sem skrifað er að boði konungs og staðfest með innsigli mínu getur enginn sett sig upp á móti.“
9 Þá voru ritararnir kallaðir til. Var það á tuttugasta og þriðja degi í fyrsta mánuði þess árs, mánuðinum nísan. Gyðingunum var skrifað um allt sem embættismönnum og landstjórum var fyrirskipað í sérhverju af skattlöndunum eitt hundrað tuttugu og sjö frá Medíu til Eþíópíu. Ritað var til hvers skattlands á tungu þess lands. 10 Skrifað var í nafni konungs og staðfest með innsigli hans og bréfin send með hraðboðum. 11 Í þeim var kunngjört að konungur hvetti Gyðinga til að fylgja eigin lögum í öllum borgum ríkisins og til að verja hendur sínar og gera það sem þeim þóknaðist við andstæðinga sína og óvini. 12 Þetta skyldi kunngjört í öllu ríki Artaxerxesar á einum og sama degi, hinum þrettánda í tólfta mánuði ársins sem er mánuðurinn adar.

Tilskipun konungs Gyðingum til varnar

1 Hér fer á eftir afrit af bréfinu:
„Stórkonungurinn Artaxerxes sendir kveðju landstjórum í skattlöndunum eitt hundrað tuttugu og sjö, frá Indlandi til Eþíópíu, og öðrum þeim sem gæta þess sem vort er. 2 Svo er um marga sem hlotið hafa miklar vegtyllur sakir örlætis velgjörðamanna sinna að þeir fyllast ofmetnaði. 3 Og það er ekki nóg með það að þeir hafi leitast við að vinna þegnum vorum mein vegna þess að þeir hafa ekki haft bein til að bera velsæld sína heldur hafa þeir jafnvel bruggað vélráð gegn velgjörðamönnum sínum. 4 Þeir láta ekki heldur við það sitja að gera þakkarskuld sína við menn að engu heldur láta þeir hávært skjall illa þenkjandi manna fylla sig þeim hroka að þeir telja sig geta umflúið refsidóm þess Guðs sem sér allt og hatar hið illa. 5 Oftlega hafa þeir sem fara með völd ratað í óbætanlega ógæfu og orðið meðsekir um dauða saklausra manna fyrir orð vina sem þeir höfðu fengið stjórn í hendur. 6 Með lygum og fláttsemi drógu þeir einlæga góðvild valdhafanna á tálar. 7 Þetta getur ekki aðeins að líta í fornum sögnum sem til vor hafa borist heldur eru ljós dæmi fyrir augum yðar um það hvernig illska óverðugra valdamanna hefur leitt til svívirðilegrar óhæfu. 8 Því ber oss héðan í frá að leggja kapp á að sérhver maður njóti friðsams og óhults lífs. 9 Gerum vér því nauðsynlegar breytingar og dæmum um það sem oss er orðið kunnugt en undantekningarlaust án óbilgirni. 10 Haman Hamadatsson var Makedóníumaður, í raun réttri alls óskyldur Persum, og þekkti ekki þá mildi sem vér eigum. En vér tókum honum vel 11 og fór hann eigi varhluta af þeirri góðvild sem vér berum til manna af öllu þjóðerni. Naut hann hennar í slíkum mæli að hann var lýstur faðir vor og honum auðsýnd lotning af öllum sakir þess að hann gekk næst hásæti konungs. 12 En hann gat ekki borið upphefð sína og leitaðist hann við að ræna oss bæði ríki og lífi. 13 Með slægð og vélabrögðum krafðist hann þess að fá að deyða Mardokaí, lífgjafa minn og stöðugan velgjörðamann, og einnig Ester, hina flekklausu sem með mér ríkir, og alla þjóð þeirra. 14 Með þessum brögðum hugðist hann einangra oss og koma völdum Persa í hendur Makedóníumanna. 15 En vér komumst að raun um að Gyðingar, sem þessi erkifantur hafði framselt til útrýmingar, eru hreint engir illvirkjar heldur breyta þeir eftir hinum réttlátustu lögum. 16 Þeir eru börn hins mesta og æðsta lifandi Guðs sem kemur hinni bestu skipan á ríkið í vora þágu og forfeðra vorra. 17 Gerið því svo vel að fara ekki eftir bréfinu sem sent var af Haman Hamadatssyni. 18 Enda hefur hann, sem kom þessu til leiðar, verið hengdur við borgarhlið Súsa ásamt fjölskyldu sinni og með því fengið skjótan og maklegan dóm af almáttugum Guði. 19 Setjið þess vegna hvarvetna á opinberum stöðum upp afrit af bréfi þessu. Leyfið Gyðingum að breyta eftir eigin lögum 20 og veitið þeim stuðning á neyðartíma, þrettánda degi tólfta mánaðarins adar, til að verjast þeim sem sýna þeim fjandskap þann dag. 21 Einmitt þeim degi hefur Guð, sem öllu ræður, umbreytt úr degi útrýmingar í dag fagnaðar fyrir sína útvöldu. 22 Þér skuluð einnig taka þennan dag í tölu merkishátíða yðar og fagna stórum á þeim degi 23 svo að hann verði bæði nú og framvegis minning um björgun vora og allra konunghollra Persa en áminning um glötun þeirra sem sitja á svikráðum við oss. 24 Án undantekningar skal sérhverri borg og hverju skattlandi, sem eigi breytir eftir þessu, gereytt með sverði og þvílíku heiftarbáli að það verður ekki einungis óbyggilegt mönnum heldur munu dýr og fuglar forðast það um alla framtíð.
13 Afrit af bréfinu skulu sett upp á áberandi stöðum um gervallt ríkið og allir Gyðingar skulu undir það búnir að berjast við óvini sína þennan dag.“[
14 Riddarar hröðuðu sér af stað til að framkvæma skipun konungs. Voru fyrirmælin einnig gerð opinber í Súsa. 15 Mardokaí gekk út, klæddur konunglegum skrúða. Hann bar gullsveig og vefjarhött úr purpurarauðu líni. Íbúar Súsa glöddust þegar þeir sáu hann. 16 Hjá Gyðingum ríkti birta og gleði. 17 Í hverri borg og skattlandi þar sem tilskipunin var birt, hvarvetna þar sem hún var fest upp, glöddust Gyðingar og fögnuðu. Þeir drukku og voru glaðir. Margir heiðingjar létu umskera sig og gengu gyðingdómi á hönd af ótta við Gyðingana.