Konan og drekinn

1 Og tákn mikið birtist á himni: Kona klædd sólinni og tunglið var undir fótum hennar og á höfði hennar var kóróna af tólf stjörnum. 2 Hún var þunguð og hljóðaði í jóðsótt með hörðum hríðum.
3 Annað tákn birtist á himni: Mikill dreki rauður er hafði sjö höfuð og tíu horn og á höfðunum sjö ennisdjásn. 4 Með halanum dró hann þriðja hlutann af stjörnum himinsins og varpaði þeim ofan á jörðina. Drekinn stóð frammi fyrir konunni, sem komin var að því að fæða, til þess að gleypa barn hennar, þá er hún hefði fætt. 5 Hún fæddi son, sveinbarn sem stjórna mun öllum þjóðum með járnsprota. Og barn hennar var hrifið til Guðs, til hásætis hans. 6 En konan flýði út á eyðimörkina þar sem Guð hefur búið henni stað og þar sem séð verður fyrir þörfum hennar í eitt þúsund og tvö hundruð og sextíu daga.
7 Þá hófst stríð á himni: Mikael og englar hans fóru að berjast við drekann. Drekinn og englar hans börðust á móti 8 en fengu eigi staðist og héldust heldur ekki lengur við á himni. 9 Og drekanum mikla var varpað niður, hinum gamla höggormi sem heitir djöfull og Satan og afvegaleiðir alla heimsbyggðina, honum var varpað niður á jörðina og englum hans var varpað niður með honum.
10 Og ég heyrði rödd mikla á himni segja:
Nú er komið hjálpræðið og mátturinn og ríki Guðs vors
og veldi hans Smurða.
Því að þeim sem stóð frammi fyrir Guði dag og nótt og ákærði þau sem trúa
hefur verið steypt niður.
11Og þau hafa sigrað hann fyrir blóð lambsins
og fyrir orð vitnisburðar síns
og eigi var þeim lífið svo kært að þeim ægði dauði.
12Fagnið því, himnar og þér sem í þeim búið.
Vei sé jörðunni og hafinu
því að djöfullinn er stiginn niður til yðar í miklum móð
því að hann veit að hann hefur nauman tíma.
13 Þegar drekinn sá að honum var varpað niður á jörðina ofsótti hann konuna sem alið hafði sveinbarnið. 14 Og konunni voru gefnir vængirnir tveir af erninum mikla til þess að hún skyldi fljúga á eyðimörkina til síns staðar þar sem séð verður fyrir þörfum hennar þrjú og hálft ár, fjarri augsýn höggormsins. 15 Höggormurinn spjó vatni úr munni sér á eftir konunni, eins og flóði, til þess að hún bærist burt með straumnum. 16 En jörðin kom konunni til hjálpar og jörðin opnaði munn sinn og svalg vatnsflóðið sem drekinn spjó úr munni sér. 17 Þá reiddist drekinn konunni og fór burt til þess að heyja stríð við aðra afkomendur hennar þá er varðveita orð Guðs og hafa vitnisburð Jesú. 18 Og hann nam staðar á sandinum við sjóinn.