Niðjar Sáls teknir af lífi

1 Í stjórnartíð Davíðs varð einu sinni hungursneyð í þrjú ár samfleytt. Þá leitaði Davíð til Drottins og Drottinn sagði: „Blóðsök hvílir á Sál og fjölskyldu hans af því að hann drap Gíbeonítana.“ 2 Gíbeonítar voru ekki komnir af Ísraelsmönnum heldur af leifum Amoríta. Ísraelsmenn höfðu unnið þeim eið en samt leitaðist Sál við að tortíma þeim í ofurkappi sínu vegna Ísraelsmanna og Júdamanna. 3 Davíð kallaði nú Gíbeonítana til sín og sagði: „Hvað get ég gert fyrir ykkur? Með hverju get ég gert yfirbót svo að þið getið blessað þjóðina sem Drottinn á?“ 4 Gíbeonítarnir svöruðu: „Við krefjumst hvorki gulls né silfurs af Sál og fjölskyldu hans og við höfum ekki rétt til að láta taka neinn af lífi í Ísrael.“
Davíð spurði: „Hvað á ég að gera fyrir ykkur?“
5/6 Þá sögðu þeir við konunginn: „Framseldu okkur sjö niðja þess manns sem ætlaði að tortíma okkur og hafði ákveðið að afmá okkur svo að enginn okkar yrði eftir í landi Ísraels. Við ætlum að taka þá af lífi handa Drottni í Gíbea, borg Sáls, hins útvalda Drottins.“ Konungurinn svaraði: „Ég skal selja ykkur þá í hendur.“
7 En konungur þyrmdi Mefíbóset Jónatanssyni Sálssonar vegna þess eiðs sem Davíð og Jónatan, sonur Sáls, höfðu svarið hvor öðrum við nafn Drottins. 8 Konungurinn sótti báða syni Rispu Ajasdóttur, sem hún hafði átt með Sál, þá Armóní og Mefíbóset, og fimm syni Merab, dóttur Sáls, sem hún hafði átt með Adríel Barsillaísyni frá Mehóla. 9 Hann framseldi þá síðan í hendur Gíbeoníta og þeir tóku þá af lífi á fjallinu fyrir augliti Drottins. Þannig dóu þeir allir sjö í einu. Þeir voru teknir af lífi á fyrstu dögum uppskerunnar við upphaf byggskurðarins.
10 Rispa Ajasdóttir tók þá sorgarklæði sín og breiddi þau á klöppina handa sér. Hún var hjá hinum látnu frá því að uppskeran hófst uns regnið tók að hellast yfir þá af himnum ofan. Hún verndaði þá fyrir fuglum himins um daga og dýrum merkurinnar um nætur.
11 Þegar Davíð var sagt frá því sem Rispa Ajasdóttir, hjákona Sáls, hafði gert 12 fór hann og sótti bein Sáls og Jónatans, sonar hans, til íbúa Jabesborgar í Gíleað. Þeir höfðu stolið þeim á torginu í Bet San þar sem Filistear höfðu hengt þau upp þegar þeir felldu Sál á Gilbóa. 13 Þaðan lét Davíð flytja bein Sáls og Jónatans, sonar hans. Því næst var beinum þeirra, sem líflátnir höfðu verið, safnað saman 14 og þau grafin með beinum Sáls og Jónatans, sonar hans, í gröf Kíss, föður hans, í Sela í landi Benjamíns. Eftir að farið hafði verið í einu og öllu að boði konungs mildaðist Guð aftur við landið.

Stríð við Filistea

15 Enn einu sinni kom til ófriðar milli Filistea og Ísraelsmanna. Davíð hélt þá niður eftir ásamt mönnum sínum og þeir börðust gegn Filisteum. Þegar Davíð tók að þreytast 16 kom Refaítinn Jisbi Benob þar að, vopnaður eirspjóti, sem vó þrjú hundruð sikla, og gyrtur nýju sverði. Hann hugðist fella Davíð 17 en Abísaí Serújuson kom honum til hjálpar og hjó Filisteann banahögg. Þá sóru menn Davíðs: „Þú skalt aldrei framar fara með okkur út í bardaga svo að þú slökkvir ekki á lampa Ísraels.“[ 18 Síðar kom til bardaga við Filistea hjá Gób. Þá drap Sibbekaí frá Húsa Saf sem var af ætt Refa.
19 Enn á ný kom til bardaga við Filistea hjá Gób. Elkana, sonur Jaírs frá Betlehem, drap þá Golíat frá Gat en spjótskaft hans var eins og vefjarrifur í vefstól.
20 Þá varð enn bardagi við Gat. Þar var risavaxinn maður, sem hafði sex fingur á hvorri hendi og sex tær á hvorum fæti, alls tvær tylftir. Einnig hann var af ætt Refa. 21 Þegar hann hæddist að Ísrael drap Jónatan hann en hann var sonur Símea, bróður Davíðs.
22 Þessir fjórir menn voru afkomendur Refa frá Gat. Þeir féllu allir fyrir hendi Davíðs og manna hans.