1 Eftir þennan atburð hækkaði Xerxes konungur Haman, son Hamdata og afkomanda Agags, í tign, hóf hann til mikilla metorða og setti hann yfir aðra höfðingja sína. 2 Að skipan konungs skyldu allir þjónar hans í hallarhliði falla á kné og lúta Haman. En Mordekaí féll hvorki á kné né laut honum. 3 Þá spurðu þjónar konungs í hallarhliði: „Hvers vegna hefurðu skipun konungs að engu?“ 4 Dag eftir dag höfðu þeir orð á þessu en hann skeytti því ekki. Þeir sögðu Haman frá þessu til að sjá hvort Mordekaí kæmist upp með þetta en hann hafði sagt þeim að hann væri Gyðingur. 5 Er Haman sá að Mordekaí féll hvorki á kné né laut honum varð hann afar reiður. 6 En honum þótti lítið unnið við að leggja hendur á Mordekaí einan. Hafði honum verið skýrt frá þjóðerni Mordekaí og hugleiddi Haman nú hvernig gereyða mætti samlöndum Mordekaí, öllum Gyðingum í ríki Xerxesar.

Tilskipun um tortímingu Gyðinga

7 Í fyrsta mánuði tólfta stjórnarárs Xerxesar, mánuðinum nísan, var hlutkesti varpað, svonefndum púr, að Haman viðstöddum. Með hlutkestinu skyldi ákvarðaður bæði mánuður og mánaðardagur. Hlutir féllu þannig að upp kom þrettándi dagur[ tólfta mánaðar ársins en sá mánuður nefnist adar.
8 Þá sagði Haman við Xerxes konung: „Meðal þjóðanna hvarvetna í héruðum ríkis þíns er ein þjóð sem hefur dreifst víða og sker sig úr öllum öðrum þjóðum. Lög þessarar þjóðar eru frábrugðin lögum allra annarra þjóða, lög konungs virðir hún að vettugi. Verður ekki við það unað að konungur láti þetta óátalið. 9 Sé það konungi þóknanlegt þarf að gefa út skriflega tilskipun um að eyða þessari þjóð. Og sjálfur skal ég greiða fjárheimtumönnunum tíu þúsund talentur silfurs sem færðar verði í sjóði konungs.“
10 Þá dró konungur innsiglishring sinn af hendi sér og fékk hann Agagsniðjanum Haman, syni Hamdata og hatursmanni Gyðinga. 11 „Haltu silfrinu,“ sagði konungur við Haman, „og farðu með þessa þjóð eins og þú vilt.“ 12 Á þrettánda degi fyrsta mánaðarins var riturum konungs stefnt saman og tilskipun skráð sem í öllu var eftir fyrirmælum Hamans. Var hún síðan send öllum skattlandsstjórum konungs, svo og héraðshöfðingjum og leiðtogum sérhverrar þjóðar, til hvers héraðs með letri því sem þar var notað og til hverrar þjóðar á tungu hennar. Var tilskipunin gefin í nafni Xerxesar konungs og staðfest með innsigli hans. 13 Bréfin voru síðan send með hraðboðum til allra héraða konungsríkisins. Fyrirmælin voru þau að á einum degi, þrettánda degi tólfta mánaðarins, mánaðarins adar, skyldi eyða öllum Gyðingum, deyða þá og tortíma þeim, ungum og öldnum, jafnt konum sem börnum, en hald skyldi lagt á eigur þeirra. 14 Þá skyldi einnig gefið út eftirrit af bréfinu. Lagagildi skyldi það hafa í hverju héraði og það birt öllum þjóðunum þannig að þær yrðu viðbúnar þessum degi. 15 Að boði konungs héldu hraðboðar af stað í skyndi, jafnskjótt og lögin höfðu verið kynnt í virkisborginni Súsa. Þeir konungur og Haman settust að drykkju en í Súsa voru menn felmtri slegnir.