Drottinn hegnir Jerúsalem

1Hvílíkum sorta hefur Drottinn í reiði sinni
hulið dótturina Síon.
Frá himni varpaði hann til jarðar
vegsemd Ísraels
og minntist ekki fótskarar sinnar
á degi reiði sinnar.
2Vægðarlaust eyddi Drottinn
öllum dvalarstöðum Jakobs,
reif niður í bræði sinni
vígi Júdadóttur
og jafnaði þau við jörðu.
Hann svipti ríkið sæmd,
og ráðamenn þess.
3Í brennandi reiði hjó hann af
öll horn Ísraels,
dró að sér hægri höndina
er óvinirnir nálguðust
og brann í Jakobi eins og bál
sem eyðir öllu umhverfis.
4Hann spennti boga sinn eins og óvinur,
með styrkri hægri hendi,
og drap eins og fjandmaður
allt sem auganu var yndi
í tjaldi dótturinnar Síonar.
Hann úthellti heift sinni eins og eldi.
5Drottinn kom fram sem óvinur,
eyddi Ísrael,
lagði hallir hans í rúst
og braut niður virki hans.
Hryggð og harmi
olli hann Júdadóttur.
6Hann gerði tjaldbúð sína að moldarflagi,
umturnaði samkomustað sínum.
Drottinn lét hvíldardaga og hátíðir
gleymast í Síon
og útskúfaði í ákafri reiði sinni
konungi og prestum.
7Drottinn hefur hafnað altari sínu,
afneitað helgidómi sínum,
ofurselt í óvina hendur
hallarmúra hennar.
Þeir létu óp glymja í musteri Drottins
eins og á hátíðardegi.
8Drottinn hafði ásett sér að eyða
múr dótturinnar Síonar.
Hann þandi mælisnúru,
aftraði ekki hendi sinni frá því að eyða,
sló varnarvirki og múr harmi,
saman örmagnast þau.
9Hlið hennar eru sokkin í jörðu,
hann ónýtti og braut slagbranda hennar.
Konungur hennar og ráðamenn eru meðal heiðingjanna,
án leiðsagnar,
og spámenn hennar fá engar
vitranir frá Drottni.
10Öldungar dótturinnar Síonar
sitja þöglir á jörðinni.
Þeir hafa ausið mold yfir höfuð sín,
og gyrt sig hærusekk.
Meyjar Jerúsalem
hneigðu höfuð að jörðu.
11Augu mín daprast af gráti,
ég ólga hið innra
og galli mínu er úthellt á jörðina
sökum tortímingar dótturinnar, þjóðar [ minnar,
börn og brjóstmylkingar hníga magnþrota niður
á strætum borgarinnar.
12Þau segja við mæður sínar:
„Hvar er korn og vín?“
þar sem þau hníga máttvana niður eins og helsárir menn
á strætum borgarinnar.
Þau gefa upp öndina
í faðmi mæðra sinna.
13Hvernig get ég hughreyst þig, við hvað líkt þér,
dóttirin Jerúsalem?
Hverju á ég að jafna við þig til að hugga þig,
mærin Síonardóttir?
Sár þitt er stórt eins og hafið,
hver gæti læknað þig?
14Sýnir spámanna þinna um þig
voru tál og blekking.
Þeir afhjúpuðu ekki misgjörð þína
til þess að snúa við högum þínum
heldur birtu þér spár
sem voru tál og ginningar.
15Allir sem fram hjá fara
skella saman lófum,
fussa [ og hrista höfuðið
yfir dótturinni Jerúsalem:
„Er þetta borgin, hin alfagra,
yndi gervallrar jarðar?“
16Allir óvinir þínir
glenna upp ginið gegn þér,
fussa og gnísta tönnum
og segja: „Vér höfum afmáð hana!
Þetta er dagurinn langþráði,
vér lifðum það að sjá hann!“
17Drottinn hefur gert það sem hann ásetti sér,
látið það rætast
sem hann varaði við forðum daga.
Vægðarlaust hefur hann rifið niður,
látið óvinina hlakka yfir þér
og hafið horn fjandmanna þinna.
18Hrópa hátt til Drottins,
þú mærin, dóttir Síonar.
Lát tárin renna eins og læk
dag og nótt,
unn þér engrar hvíldar,
lát auga þitt ekki hvílast.
19Rís á fætur! Kveina um nætur
við upphaf hverrar vöku.
Úthell hjarta þínu eins og vatni
frammi fyrir augliti Drottins,
fórna höndum til hans
fyrir lífi barna þinna
sem hníga niður magnþrota af hungri
á öllum gatnamótum.
20Sjá, Drottinn, og hygg að
hvern þú hefur leikið þannig.
Eiga konur að eta afkvæmi sín,
börnin sem þær bera á örmum?
Á að myrða presta og spámenn
í helgidómi Drottins?
21Ungir og aldnir
liggja vegnir á strætunum,
sveinar og öldungar.
Meyjar mínar og æskumenn
féllu fyrir sverði.
Þú réðst þeim bana á reiðidegi þínum,
slátraðir vægðarlaust.
22 Eins og þú kvaddir til hátíða
stefndir þú ógnum að mér hvaðanæva.
Enginn komst undan og lifði af
á reiðidegi Drottins.
Þá sem ég bar á örmum og ól önn fyrir
hefur óvinur minn afmáð.