Bræður Jósefs koma til Egyptalands

1 Jakob frétti að til væri korn í Egyptalandi og sagði við syni sína: „Eftir hverju bíðið þið?“ 2 Og hann hélt áfram: „Ég hef heyrt að til sé korn í Egyptalandi. Farið þangað og kaupið korn handa okkur svo að við höldum lífi og deyjum ekki.“ 3 Þá lögðu tíu bræður Jósefs af stað til að kaupa korn í Egyptalandi. 4 En Jakob lét ekki Benjamín, bróður Jósefs, fara með bræðrum sínum því að hann óttaðist að hann kynni að verða fyrir slysi.
5 Synir Ísraels voru meðal allra þeirra sem komu til að kaupa korn því að hungursneyð ríkti í Kanaanslandi. 6 En Jósef var við stjórnvölinn í Egyptalandi og það var hann sem seldi öllum íbúum landsins korn. Bræður Jósefs komu, lutu honum og féllu fram á ásjónu sína. 7 Þegar Jósef sá bræður sína þekkti hann þá en lét ekki á því bera heldur spurði hranalega: „Hvaðan komið þið?“ Þeir svöruðu: „Frá Kanaanslandi til að kaupa vistir.“
8 Jósef þekkti bræður sína en þeir þekktu hann ekki. 9 Hann minntist draumanna sem hann hafði dreymt um þá og sagði: „Þið eruð njósnarar, komnir til þess að finna veilur í vörn landsins.“ 10 „Nei, herra minn,“ svöruðu þeir, „þjónar þínir eru komnir til að kaupa vistir. 11 Við erum allir synir sama manns, heiðarlegir menn og ekki njósnarar.“ 12 En Jósef sagði við þá: „Nei, þið eruð komnir til að leita að veilum í vörn landsins.“
13 Þeir svöruðu: „Við þjónar þínir erum tólf bræður, synir sama manns í Kanaanslandi. Yngsti bróðirinn er nú hjá föður okkar og einn er ekki lengur á lífi.“ 14 Jósef sagði: „Þið eruð njósnarar eins og ég sagði. 15 En þannig mun ég reyna ykkur: Svo sannarlega sem faraó lifir skuluð þið ekki sleppa héðan nema yngsti bróðir ykkar komi hingað. 16 Sendið einn ykkar eftir honum en þið hinir skuluð vera hér í haldi þar til í ljós er komið hvort þið hafið sagt satt. Reynist það ekki vera eruð þið njósnarar, svo sannarlega sem faraó lifir.“ 17 Síðan hafði hann þá í varðhaldi í þrjá daga.
18 Á þriðja degi sagði Jósef við þá: „Ef þið gerið eins og ég segi munuð þið halda lífi því að ég óttast Guð. 19 Til að sýna að þið séuð heiðarlegir skal einn ykkar bræðranna verða eftir í böndum í dýflissunni þar sem þið voruð en þið hinir megið halda heim á leið með korn til bjargar þurfandi heimilum ykkar. 20 Komið svo til mín með yngsta bróður ykkar og sýnið þannig að þið hafið sagt satt og þá munuð þið ekki týna lífi.“ Þeir féllust á það.
21 Bræðurnir sögðu hver við annan: „Þetta er refsingin fyrir það sem við gerðum bróður okkar. Við sáum örvæntingu hans þegar hann baðst vægðar en við létum sem við heyrðum það ekki. Þess vegna erum við lentir í þessum vanda.“
22 Rúben svaraði þeim: „Ég bað ykkur að skaða ekki drenginn en þið létuð sem þið heyrðuð það ekki og nú fáum við að gjalda fyrir blóð hans.“
23 Þeir vissu ekki að Jósef skildi þá því að hann hafði talað við þá með aðstoð túlks. 24 Þá vék Jósef frá þeim og grét en sneri síðan til þeirra aftur og talaði við þá. Hann tók Símeon úr hópnum og lét binda hann fyrir augum þeirra. 25 Því næst gaf Jósef fyrirmæli um að fylla sekki þeirra af korni og láta silfurpeninga hvers þeirra aftur í sekk hans og fá þeim nesti til ferðarinnar og það var gert.

Synir Jakobs snúa aftur til Kanaanslands

26 Bræðurnir settu kornið upp á asna sína og héldu af stað. 27 En er einn af þeim opnaði sekk sinn til að fóðra asna sinn á gististaðnum kom hann auga á silfurpeninga sína þar sem þeir lágu efst í sekknum. 28 „Ég hef fengið silfurpeningana mína aftur,“ sagði hann. „Þeir liggja hérna í sekknum mínum.“ Þá varð þeim brugðið, þeir horfðu skjálfandi hver á annan og sögðu: „Hvers vegna hefur Guð gert okkur þetta?“
29 Þegar þeir komu til Jakobs, föður síns, í Kanaanslandi sögðu þeir honum frá öllu sem á daga þeirra hafði drifið: 30 „Maðurinn, landsherrann, talaði hranalega við okkur og lét eins og við værum njósnarar. 31 En við sögðum við hann: Við erum heiðvirðir menn en ekki njósnarar. 32 Við erum tólf bræður, synir sama föður. Einn er ekki lengur á lífi og sá yngsti er hjá föður okkar í Kanaanslandi. 33 Þá sagði maðurinn, landsherrann, við okkur: Af þessu skal ég marka hversu heiðarlegir þið eruð: Einn ykkar skal verða eftir hjá mér en þið hinir megið taka korn til bjargar þurfandi heimilum ykkar og fara leiðar ykkar. 34 En komið síðan með yngsta bróður ykkar til mín svo að ég sjái að þið eruð ekki njósnarar heldur heiðarlegir menn. Þá skal ég skila bróður ykkar aftur og þið megið fara frjálsir ferða ykkar um landið.“
35 Þegar þeir helltu úr sekkjum sínum kom í ljós að peningapyngja hvers og eins var í sekk hans. Urðu bæði þeir og faðir þeirra óttaslegnir þegar þeir sáu peningana.
36 Jakob, faðir þeirra, sagði við þá: „Þið gerið mig barnlausan. Jósef er horfinn, Símeon er horfinn og nú ætlið þið að taka Benjamín. Það er ég sem má þola allt þetta.“ 37 Þá sagði Rúben við föður sinn: „Færi ég þér hann ekki aftur máttu deyða báða syni mína. Trúðu mér fyrir honum og ég skal koma með hann til þín aftur.“ 38 Jakob svaraði: „Sonur minn fer ekki með ykkur því að bróðir hans er dáinn og hann er einn eftir. Yrði hann fyrir slysi á leiðinni þá leidduð þið hærur mínar með harmi niður til heljar.“