Jerúsalem eftir fall borgarinnar

1Hversu blakkt er gullið orðið,
umbreyttur málmurinn dýri,
helgum steinum er sóað
á öllum gatnamótum.
2Dýrmætir synir Síonar
voru jafnvægir skíragulli,
nú eru þeir lagðir að jöfnu við leirker,
handaverk leirkerasmiðs.
3Jafnvel sjakalarnir bjóða júgrið
og gefa hvolpum sínum að sjúga
en dóttir þjóðar minnar er orðin harðbrjósta,
eins og strútarnir í eyðimörkinni.
4Tunga brjóstmylkingsins loðir
við góminn af þorsta,
börnin biðja um brauð
en enginn miðlar þeim neinu.
5Þeir sem áður neyttu krása
örmagnast nú á strætunum,
þeir sem uppaldir voru í purpura
hafast nú við á sorphaugum.
6Því að refsing þjóðar minnar var þyngri
en sú sem Sódóma hlaut [
sem á augabragði var lögð í rúst
án þess að manna hendur kæmu þar nærri.
7Höfðingjar hennar voru hreinni en mjöll,
hvítari en mjólk,
líkami þeirra rauðari en kórallar,
þeir voru ásýndum sem safír.
8Nú er ásjóna þeirra svartari en sót,
þeir þekkjast ekki á strætunum.
Skinnið á þeim er skorpið að beinum,
það er þurrt eins og tré.
9Þeir sem féllu fyrir sverði voru sælli
þeim sem hungrið felldi
og vesluðust upp
af því að enginn var akurgróðinn.
10Hjartagóðar konur suðu eigin hendi
börnin sín,
þau urðu þeim til viðurværis
þegar þjóð minni var tortímt.
11Drottinn gaf heift sinni lausan tauminn,
úthellti ákafri reiði sinni,
kveikti eld í Síon
sem brenndi hana til grunna.
12Konungar jarðar hefðu ekki trúað því,
né neinn af íbúum veraldar,
að fjandmenn og óvinir gætu farið inn
um hlið Jerúsalem.
13Það var sökum synda spámanna hennar
og misgjörða presta hennar
sem úthelltu í borginni
blóði réttlátra.
14Eins og blindir menn reika þeir um strætin
svo ataðir blóði
að eigi mætti neinn snerta klæði þeirra.
15„Víkið úr vegi, hann er óhreinn,“ hrópuðu menn að þeim,
„víkið úr vegi, víkið úr vegi, snertið hann eigi!“
Þegar þeir flýja og flakka um er sagt meðal heiðingjanna:
„Hér skulu þeir eigi dveljast lengur.“
16Drottinn hefur sjálfur [ tvístrað þeim,
hann lítur eigi framar við þeim.
Prestar [ eru einskis virtir
og gamalmennum ekki miskunnað.
17Augu vor þreyttust af að stara sífellt
eftir hjálp sem ekki kom.
Af sjónarhól vorum mændum við
eftir þjóð sem ekki hjálpar.
18Slóðir vorar voru raktar
svo að vér gátum ekki gengið eigin götur.
Það leið að lokum, dagar vorir taldir,
endalok vor komu.
19Ofsækjendur vorir voru léttfærari
en ernirnir í loftinu,
þeir eltu oss á fjöllunum,
sátu um oss í eyðimörkinni.
20Drottins smurði, lífsandi vor, [
varð fanginn í gryfjum þeirra –
hann sem við sögðum um: „Í skjóli hans [
skulum vér lifa meðal þjóðanna.“
21Fagna þú og ver glöð, dóttirin Edóm,
þú sem býrð í Úslandi:
Til þín mun og bikarinn koma,
þú munt verða drukkin og afhjúpa nekt þína.
22 Hegningin fyrir sekt þína er á enda, dóttirin Síon,
aldrei framar mun hann gera þig landræka.
Hann mun hegna þér fyrir misgjörðir þínar, dóttirin Edóm,
afhjúpa syndir þínar.