Biblíulestur – 19. september – 2Kor 7.1–16
Þar eð við því höfum þessi fyrirheit, elskuð börn mín, þá hreinsum okkur af allri saurgun á líkama og sál og fullkomnum helgun okkar í guðsótta.
Rýmið fyrir mér í hjörtum ykkar. Engum hef ég gert rangt til, engan skaðað, engan féflett. Ég segi það ekki til að áfellast ykkur. Ég hef áður sagt að ég elska ykkur svo að ég vil lifa og deyja með ykkur. Ég treysti ykkur fullkomlega og er hreykinn af ykkur. Ég er fullur bjartsýni og innilegrar gleði í allri þrenging minni.
Þegar ég því var kominn til Makedóníu hafði ég enga eirð í mér heldur var ég á alla vegu aðþrengdur, átök við andstæðinga, ótti innra með mér. En Guð, sem uppörvar beygða, veitti mér kjark þegar Títus kom, já, ekki aðeins með komu hans heldur og með þeirri uppörvun sem hann hafði fengið hjá ykkur. Hann skýrði mér frá þrá ykkar, kveinstöfum ykkar, áhuga ykkar mín vegna svo að ég gladdist við það enn frekar.
Að vísu hef ég hryggt ykkur með bréfinu en ég iðrast þess ekki nú þótt ég iðraðist þess áður þar sem ég sá að þetta bréf hafði hryggt ykkur þótt ekki væri nema um stund. Nú er ég glaður, ekki yfir því að þið urðuð hrygg heldur yfir því að hryggð ykkar leiddi til þess að þið bættuð ráð ykkar. Þið urðuð hrygg Guði að skapi og biðuð því ekki í neinu tjón svo að ég varð ykkur ekki að meini. Sú hryggð sem er Guði að skapi leiðir til þess að menn taki sinnaskiptum, sem engan iðrar, og frelsist en þegar menn hryggjast að hætti heimsins leiðir það til dauða. Sjáið hvernig Guð hefur notað hryggð ykkar. Hún hefur orðið til þess að sýna hve ærukær þið eruð, hve vel þið stóðuð fyrir máli ykkar, hve gröm þið voruð og ótta slegin, hve þið þráðuð að sjá mig, hve rösklega þið tókuð á máli mannsins. Í öllu hafið þið nú sannað að þið voruð vítalaus um þetta. Þótt ég því hafi skrifað ykkur þá var það ekki vegna þess sem óréttinn gerði né hins sem fyrir óréttinum varð. Ég skrifaði til þess að þið gætuð sýnt fyrir augliti Guðs hversu heils hugar þið standið með mér. Þetta jók mér kjark.
En auk hvatningarinnar, sem ég fékk, gladdi það mig allra mest hve Títus varð glaður. Þið hafið öll róað huga hans. Því að hafi ég í nokkru stært mig af ykkur við hann þá hef ég ekki þurft að blygðast mín. Já, eins og allt var sannleika samkvæmt, sem ég hef talað við ykkur, þannig hefur og hrós mitt um ykkur við Títus reynst sannleikur. Og hjartaþel hans til ykkar er því hlýrra sem hann minnist hlýðni ykkar allra, hversu þið tókuð á móti honum með ugg og ótta. Það gleður mig að ég get í öllu borið traust til ykkar.
Biblíulestur – 11. maí – Jóh 16.16–23
Innan skamms sjáið þér mig ekki lengur og aftur innan skamms munuð þér sjá mig.“ Þá sögðu nokkrir lærisveina hans sín á milli: „Hvað er hann að segja við okkur: [...]
Biblíulestur – 10. maí – Slm 100.1–5
Þakkarfórnarsálmur. Öll veröldin fagni fyrir Drottni. Þjónið Drottni með gleði, komið fyrir auglit hans með fagnaðarsöng. Játið að Drottinn er Guð, hann hefur skapað oss og hans erum vér, lýður [...]
Biblíulestur – 9. maí – 1Kor 14.1–21
Keppið eftir kærleikanum. Sækist eftir gáfum andans en einkum eftir spámannlegri gáfu. Því að sá sem talar tungum talar ekki við menn heldur við Guð. Enginn skilur hann, í anda [...]
Biblíulestur – 8. maí – 1Kor 13.1–13
Þótt ég talaði tungum manna og engla en hefði ekki kærleika væri ég hljómandi málmur eða hvellandi bjalla. Og þótt ég hefði spádómsgáfu og vissi alla leyndardóma og ætti alla [...]
Biblíulestur – 7. maí – 1Kor 12.14–31
Því að líkaminn er ekki einn limur heldur margir. Ef fóturinn segði: „Fyrst ég er ekki hönd heyri ég ekki líkamanum til,“ þá er hann ekki fyrir það líkamanum óháður. [...]
Biblíulestur – 6. maí – 1Kor 12.1–13
En svo ég minnist á gáfur andans, systkin, þá vil ég ekki að þið séuð fáfróð um þær. Þið vitið að þegar þið voruð heiðingjar létuð þið leiða ykkur til [...]