Biblíulestur – 19. september – 2Kor 7.1–16
Þar eð við því höfum þessi fyrirheit, elskuð börn mín, þá hreinsum okkur af allri saurgun á líkama og sál og fullkomnum helgun okkar í guðsótta.
Rýmið fyrir mér í hjörtum ykkar. Engum hef ég gert rangt til, engan skaðað, engan féflett. Ég segi það ekki til að áfellast ykkur. Ég hef áður sagt að ég elska ykkur svo að ég vil lifa og deyja með ykkur. Ég treysti ykkur fullkomlega og er hreykinn af ykkur. Ég er fullur bjartsýni og innilegrar gleði í allri þrenging minni.
Þegar ég því var kominn til Makedóníu hafði ég enga eirð í mér heldur var ég á alla vegu aðþrengdur, átök við andstæðinga, ótti innra með mér. En Guð, sem uppörvar beygða, veitti mér kjark þegar Títus kom, já, ekki aðeins með komu hans heldur og með þeirri uppörvun sem hann hafði fengið hjá ykkur. Hann skýrði mér frá þrá ykkar, kveinstöfum ykkar, áhuga ykkar mín vegna svo að ég gladdist við það enn frekar.
Að vísu hef ég hryggt ykkur með bréfinu en ég iðrast þess ekki nú þótt ég iðraðist þess áður þar sem ég sá að þetta bréf hafði hryggt ykkur þótt ekki væri nema um stund. Nú er ég glaður, ekki yfir því að þið urðuð hrygg heldur yfir því að hryggð ykkar leiddi til þess að þið bættuð ráð ykkar. Þið urðuð hrygg Guði að skapi og biðuð því ekki í neinu tjón svo að ég varð ykkur ekki að meini. Sú hryggð sem er Guði að skapi leiðir til þess að menn taki sinnaskiptum, sem engan iðrar, og frelsist en þegar menn hryggjast að hætti heimsins leiðir það til dauða. Sjáið hvernig Guð hefur notað hryggð ykkar. Hún hefur orðið til þess að sýna hve ærukær þið eruð, hve vel þið stóðuð fyrir máli ykkar, hve gröm þið voruð og ótta slegin, hve þið þráðuð að sjá mig, hve rösklega þið tókuð á máli mannsins. Í öllu hafið þið nú sannað að þið voruð vítalaus um þetta. Þótt ég því hafi skrifað ykkur þá var það ekki vegna þess sem óréttinn gerði né hins sem fyrir óréttinum varð. Ég skrifaði til þess að þið gætuð sýnt fyrir augliti Guðs hversu heils hugar þið standið með mér. Þetta jók mér kjark.
En auk hvatningarinnar, sem ég fékk, gladdi það mig allra mest hve Títus varð glaður. Þið hafið öll róað huga hans. Því að hafi ég í nokkru stært mig af ykkur við hann þá hef ég ekki þurft að blygðast mín. Já, eins og allt var sannleika samkvæmt, sem ég hef talað við ykkur, þannig hefur og hrós mitt um ykkur við Títus reynst sannleikur. Og hjartaþel hans til ykkar er því hlýrra sem hann minnist hlýðni ykkar allra, hversu þið tókuð á móti honum með ugg og ótta. Það gleður mig að ég get í öllu borið traust til ykkar.
Biblíulestur – 22. júní – Lúk 16.19–31
Jesús sagði þeim þessa dæmisögu: „Einu sinni var maður nokkur ríkur er klæddist purpura og dýru líni og lifði hvern dag í dýrlegum fagnaði. En fátækur maður, hlaðinn kaunum, lá [...]
Biblíulestur – 21. júní – Slm 102.24–29
Hann bugaði kraft minn á miðri ævi, fækkaði ævidögum mínum. Ég segi: „Guð minn, sviptu mér ekki burt á miðri ævi því að ár þín vara frá kyni til kyns.“ [...]
Biblíulestur – 20. júní – Jóh 19.1–16
Þá lét Pílatus taka Jesú og húðstrýkja hann. Hermennirnir fléttuðu kórónu úr þyrnum og settu á höfuð honum og lögðu yfir hann purpurakápu. Þeir gengu hver af öðrum fyrir hann [...]
Biblíulestur – 19. júní – Jóh 18.28–40
Menn æðsta prestsins fóru nú með Jesú frá Kaífasi til hallar landshöfðingjans. Það var snemma morguns. Þeir fóru ekki sjálfir inn í höllina svo að þeir saurguðust ekki heldur mættu [...]
Biblíulestur – 18. júní – Jóh 18.15–27
Símon Pétur fylgdi Jesú og annar lærisveinn. Sá lærisveinn var kunnugur æðsta prestinum og fór með Jesú inn í hallargarð æðsta prestsins. En Pétur stóð utan dyra. Hinn lærisveinninn, sem [...]
Biblíulestur – 17. júní – Matt 7.7–12
Biðjið og yður mun gefast, leitið og þér munuð finna, knýið á og fyrir yður mun upp lokið verða. Því að hver sá öðlast sem biður, sá finnur sem leitar, [...]