Síðasta daginn, hátíðardaginn mikla, stóð Jesús þar og kallaði: „Ef nokkurn þyrstir þá komi hann til mín og drekki. Frá hjarta þess sem trúir á mig munu renna lækir lifandi vatns, eins og ritningin segir.“ Þarna átti hann við andann er þau skyldu hljóta sem á hann trúa. Því enn var andinn ekki gefinn þar eð Jesús var ekki enn dýrlegur orðinn.
Þá sögðu nokkrir úr mannfjöldanum sem hlýddu á þessi orð: „Þessi er sannarlega spámaðurinn.“
Aðrir mæltu: „Hann er Kristur.“ En sumir sögðu: „Mundi Kristur þá koma frá Galíleu? Hefur ekki ritningin sagt að Kristur komi af kyni Davíðs og frá Betlehem, þorpinu þar sem Davíð var?“ Þannig greindi menn á um hann. Nokkrir þeirra vildu grípa hann en þó lagði enginn hendur á hann.
Nú komu þjónarnir til æðstu prestanna og faríseanna sem sögðu við þá: „Hvers vegna komuð þið ekki með hann?“
Þjónarnir svöruðu: „Aldrei hefur nokkur maður talað þannig.“
Þá sögðu farísearnir: „Létuð þið þá einnig leiðast afvega? Ætli nokkur af höfðingjunum hafi farið að trúa á hann eða þá af faríseum? Þessi almúgi sem veit ekkert í lögmálinu, hann er bölvaður!“
Nikódemus, sem kom til hans fyrrum og var einn af þeim, segir við þá: „Mundi lögmál okkar dæma mann nema hann sé yfirheyrður áður og að því komist hvað hann hefur aðhafst?“ Þeir svöruðu honum: „Ert þú nú líka frá Galíleu? Gáðu að og sjáðu að enginn spámaður kemur úr Galíleu.“ Nú fór hver heim til sín.
