Höfuðinntak þess sem sagt hefur verið er þetta: Við höfum þann æðsta prest er settist til hægri handar við hásæti hátignarinnar á himnum. Hann þjónar sem prestur í helgidóminum, hinni sönnu tjaldbúð sem Drottinn reisti en eigi maður. Sérhver æðsti prestur er skipaður til þess að bera fram bæði gjafir og fórnir. Þess vegna er nauðsynlegt að þessi æðsti prestur hafi líka eitthvað fram að bera. Væri hann nú á jörðu mundi hann alls ekki vera prestur, þar sem prestar eru fyrir sem samkvæmt lögmálinu bera fram gjafirnar. En tjaldbúðin þar sem þeir þjóna er eftirlíking og skuggi hinnar himnesku, eins og Móse fékk bendingu um frá Guði er hann var að koma upp tjaldbúðinni: „Gæt þess,“ segir hann, „að þú gerir allt eftir þeirri fyrirmynd sem þér var sýnd á fjallinu.“ En nú hefur Jesús fengið þeim mun ágætari helgiþjónustu sem hann er meðalgangari betri sáttmála sem byggist á traustari fyrirheitum.
Hefði hinn fyrri sáttmáli verið óaðfinnanlegur hefði ekki verið þörf fyrir annan. En nú ávítar Guð þá og segir:
Sjá, dagar koma, segir Drottinn,
þegar ég geri nýjan sáttmála við hús Ísraels og Júda.
Hann verður ekki eins og sáttmálinn sem ég gerði við feður þeirra
á þeim degi þegar ég tók í hönd þeirra og leiddi þá út úr Egyptalandi
því að þeir rufu sáttmála minn
og ég hirti eigi um þá, segir Drottinn.
Þannig er sáttmálinn sem ég mun gera við Ísraelsmenn
þegar þessir dagar eru liðnir, segir Drottinn:
Ég mun leggja lög mín í hugskot þeirra
og rita þau á hjörtu þeirra.
Ég mun vera Guð þeirra
og þeir vera fólk mitt.
Enginn mun framar kenna landa sínum
og bróður að segja: „Þekktu Drottin!“
Allir munu þekkja mig,
bæði smáir og stórir.
Því að ég mun taka vægt á misgjörðum þeirra
og mun ekki framar minnast synda þeirra.
Þar sem hann nú kallar þetta nýjan sáttmála þá hefur hann lýst hinn fyrri úreltan. En það sem er að úreldast og fyrnast er að því komið að verða að engu.