Sjálf vitið þið, bræður og systur, að koma mín til ykkar varð ekki árangurslaus. Ykkur er kunnugt að ég hafði áður þolað illt og verið misþyrmt í Filippí en Guð minn gaf mér djörfung til að tala til ykkar fagnaðarerindi Guðs þótt baráttan væri mikil. Boðun mín er ekki sprottin af villu eða af óhreinum hvötum og ég reyni ekki að blekkja neinn. En Guð hefur talið mig maklegan þess að trúa mér fyrir fagnaðarerindinu. Þannig hef ég líka talað, ekki til þess að þóknast mönnum heldur Guði sem rannsakar hjörtu okkar. Aldrei hafði ég nein smjaðuryrði á vörum, það vitið þið. Og ekki bjó þar ásælni að baki – Guð er vottur þess. Ekki leitaði ég vegsemdar af mönnum, hvorki ykkur né öðrum, þótt ég hefði getað beitt myndugleika sem postuli Krists. Nei, ég var mildur á meðal ykkar, eins og móðir sem hlúir að börnum sínum. Ég bar slíkt kærleiksþel til ykkar að glaður hefði ég ekki einungis gefið ykkur fagnaðarerindi Guðs heldur og mitt eigið líf, svo ástfólgin voruð þið orðin mér. Þið munið, bræður og systur, eftir erfiði mínu og striti: Ég vann nótt og dag til þess að vera ekki neinu ykkar til þyngsla um leið og ég prédikaði fyrir ykkur fagnaðarerindi Guðs.
Þið eruð vottar þess með Guði að framkoma mín við ykkur sem trúið var hrein, réttvís og óaðfinnanleg. Þið vitið hvernig ég lagði að ykkur og hvatti og grátbændi hvert og eitt ykkar eins og faðir börn sín að þið skylduð breyta eins og samboðið er Guði sem kallar ykkur til ríkis síns og dýrðar.
