Ég hrósa mér af því að ég veit með sjálfum mér að líf mitt í heiminum, og sérstaklega hjá ykkur, hefur stjórnast af hreinskilni og einlægni sem kemur frá Guði, ekki af mannlegri speki heldur hefur Guð sýnt mér náð.
Ég skrifa ykkur ekki annað en það sem þið getið lesið og skilið. Ég vona að þið munið skilja það til fulls, sem ykkur er að nokkru ljóst, að þið getið miklast af mér eins og ég af ykkur á degi Drottins vors Jesú.
Í því trausti var það ásetningur minn að koma fyrst til ykkar til þess að þið skylduð verða tvöfaldrar gleði aðnjótandi. Ég hugðist bæði koma við hjá ykkur á leiðinni til Makedóníu og aftur á leiðinni þaðan og láta ykkur búa ferð mína til Júdeu. Vissi ég ekki hvað ég gerði þegar ég afréð þetta? Eða ræð ég ráðum mínum að hætti manna og segi „já“ en meina „nei“? Svo sannarlega sem Guð er trúr: Það sem ég segi ykkur er ekki bæði já og nei. Sonur Guðs, Jesús Kristur, sem við höfum prédikað á meðal ykkar, ég, Silvanus og Tímóteus, var ekki bæði „já“ og „nei“ heldur er allt í honum „já“. Því að svo mörg sem fyrirheit Guðs eru þá lætur hann Jesú Krist staðfesta þau með „jái“. Þess vegna segjum við með honum amen Guði til dýrðar. Það er Guð sem grundvallar trú okkar og ykkar á Kristi og hefur smurt okkur. Hann hefur sett innsigli sitt á okkur og gefið okkur anda sinn sem tryggingu í hjörtum okkar.
Ég kalla Guð til vitnis og legg líf mitt við að það er af hlífð við ykkur að ég hef enn þá ekki komið til Korintu. Ekki svo að skilja að ég vilji drottna yfir trú ykkar heldur erum við samverkamenn að gleði ykkar. Því að í trúnni standið þið stöðug.
