Margir Gyðingar sem komnir voru til Maríu og sáu það sem Jesús gerði tóku nú að trúa á hann. En nokkrir þeirra fóru til farísea og sögðu þeim hvað hann hafði gert. Æðstu prestarnir og farísearnir kölluðu þá saman ráðið og sögðu: „Hvað eigum við að gera? Þessi maður gerir mörg tákn. Ef við leyfum honum að halda svo áfram munu allir trúa á hann og þá koma Rómverjar og taka bæði helgidóm okkar og þjóð.“
En einn þeirra, Kaífas, sem það ár var æðsti prestur, sagði við þá: „Þið vitið ekkert og hugsið ekkert um það að ykkur er betra að einn maður deyi fyrir lýðinn en að öll þjóðin tortímist.“ Hann tók þetta ekki upp hjá sjálfum sér en þar sem hann var æðsti prestur það ár gat hann mælt af spámannlegri andagift að Jesús mundi deyja fyrir þjóðina og ekki fyrir þjóðina eina heldur og til að safna saman í eitt dreifðum börnum Guðs. Upp frá þeim degi voru þeir ráðnir í að taka hann af lífi.
Jesús gekk því ekki lengur um á almannafæri í Júdeu heldur fór hann þaðan til staðar í grennd við eyðimörkina, í þorp sem heitir Efraím, og þar dvaldist hann með lærisveinum sínum.
Nú nálguðust páskar Gyðinga og menn komu hvaðanæva upp til Jerúsalem fyrir páskana til að hreinsa sig. Menn leituðu að Jesú og sögðu sín á milli í helgidóminum: „Hvað haldið þið? Skyldi hann ekki koma til hátíðarinnar?“ En æðstu prestar og farísear höfðu gefið út skipun um það að ef nokkur vissi hvar hann væri skyldi hann segja til svo að þeir gætu tekið hann.
